Toen ik 12 jaar was riep mijn vader me dat ik even bij mijn ouders aan tafel kwam zitten, ze moesten me wat vertellen. Ze vertelden dat ze niet mijn echte ouders waren en dat ik geadopteerd was. Ik onschuldig als ik was (begin jaren 70) trok mijn schouders op en vond het goed; ik wist niet beter dat mijn ouders mijn echte ouders waren en liet het zo. Er was immers nog geen internet en sociale media, waarmee je op zoek kon gaan.
Ik dacht; ooit zal ik gaan zoeken. Dan zullen mijn (adoptie)ouders niet meer leven.
Mijn ouders vertelden dat mijn afstandsmoeder jong was en niet voor me kon zorgen. Ik heb dit toen laten rusten; ik was nog een kind en had een goed leven bij mijn (adoptie)ouders. Toen ik in de jaren 80 ging trouwen moest ik een uittreksel halen van mijn geboorte register. Ik ging naar het stadhuis maar daar werd ik weer naar huis gestuurd want ik was in de stad waar ik woonde en ben opgegroeid en niet geboren. Toen ik bij mijn ouders navraag deed over waar ik geboren was, vertelden ze mij waar dat was maar waren verder erg gesloten voor mijn vragen waar ik graag antwoord op zou willen (ze waren bang dat ik ging zoeken en zij mij kwijt zouden raken). Ik had zeker geen behoefde om te gaan zoeken.
Toen ik in de stad aankwam voor het uittreksel kwam ik achter mijn geboortenaam, dus de naam van mijn afstandsmoeder. Ik liet het rusten maar deze naam heb ik nooit vergeten. Ik dacht; ooit zal ik gaan zoeken. Dan zullen mijn (adoptie)ouders niet meer leven; dat had ik me zelf beloofd. Mij vader overleed in 1997 en mijn moeder in 2010. Mijn dochter zei (ik heb 2 kinderen); ma je moet eens gaan zoeken. Ik vertelde dat ik er nog niet aan toe was.
Ik begrijp haar situatie maar ik vind het heel jammer.
Totdat ik in 2013 een artikel las over kinderen (volwassenen) die op zoek gingen naar hun afstandsmoeder, via Fiom. Ik raakte daar zo van onder de indruk dat ik tegen mijn man zei; ik denk dat ik er nu aan toe ben om ook te gaan zoeken. Ik heb Fiom toen benaderd en met het weinige wat ik aan informatie had, zijn ze voor mij op zoek gegaan. Na 4 maanden hadden ze mijn afstandsmoeder gevonden op nog geen 25 km bij me vandaan. Na een mail en telefoongesprek met haar en een Fiom medewerker wilde ze niets met mij te maken hebben. Dat vond ik zeer jammer. Ik wilde niets van haar alleen één keer een ontmoeting om wat vragen te stellen, bijvoorbeeld 'wie is mijn vader?'. Daar heb ik toch alle recht op.
Na verder speurwerk van Fiom kwam ik er achter dat ik nog één oudere zus en één jongere broer heb. Deze zus is door opa en oma opgevoed als eigen dochter dus toen ze (afstandsmoeder) na 10 maanden weer ongewenst zwanger raakte, moest ze van haar ouders dit kind afstaan (ik dus). Toen herhaalde het zich weer 4 jaar later. Ook dit kind heeft ze afgestaan. Ze kan en wil van deze 2 zwangerschappen niets herinneren, zegt ze. Achteraf blijkt dat ze in de jaren dat ik en mijn broer zijn verwekt een vervelende periode heeft meegemaakt. Ik begrijp haar situatie maar ik vind het heel jammer. Ik kan haar leven alleen maar verrijken met positieve dingen. Ik ben een heel open persoon en zeker ben niet boos op haar. Ik heb een fantastisch leven bij mijn ouders gehad en ben hen daar zeer dankbaar voor.
Inmiddels hebben wij als zussen en broer elkaar meerdere malen ontmoet. We zien elkaar een paar keer per jaar. Het eerste kind, dat door opa en oma is opgevoed, kwam er op haar 51e achter dat ze nog een zus en broer had en is ook zeer teleurgesteld in haar familie waarom dit nooit aan haar is verteld. Ik ben blij met de uitkomst. Nog steeds vind ik het jammer dat onze afstandsmoeder met de twee jongste kinderen niets te maken wil hebben. Ook het kind dat door opa en oma is opgevoed (die beschouwt ze als haar echte ouders) vind dit zeer jammer en heeft af en toe contact met haar echte moeder. Al met al vind ik het fijn dat ik deze zoektocht samen met Fiom heb gedaan. Voor mij is de cirkel rond. Liefs.