2 weken geleden kwam ik erachter dat ik zwanger ben, een echo gehad, bleek ik ong 7-8 weken te zijn. Hartje klopte al. Het voelde heel onwerkelijk, want ik had mij 5 jaar geleden voorgenomen om geen kinderen meer te nemen, vanwege mijn 1ste kindje. Mijn partner wou toen een abortus, ik niet, dus ik hield de baby. Hij bleef weg. Ik kreeg zwangerschapsvergiftiging, kindje slechte start gehad, alles was heel zwaar en heftig, waar ik nog therapie voor kreeg. Hierdoor wou ik geen kids meer.

4 jaar later kwam mijn ex terug, wou toch graag contact met zijn kind. Na een jaar bloeide er tussen ons weer wat op. Nu blijk ik dus weer zwanger te zijn en alweer wil hij dit niet. Hij blijft vragen of ik abortus doe, terwijl een paar maanden geleden hij zelf over een 2de kindje begon. Ik heb lang na gedacht, maar ik wil dit kindje wel. Ook al bestaat de kans dat ik het allemaal weer opnieuw moet doen, de eerste keer deed ik al alles alleen, was soms moeilijk, maar ik kan mijn leven zonder haar niet voorstellen. De kans dat ik weer zwangerschapsvergiftiging krijg is erg klein werd mij verteld.

Linde: Ik dacht dat hij deze keer veranderd was, maar hij valt weer in zijn oude patroon.

Toch doet het me pijn dat ik weer een grote beslissing moet nemen, die ook mijn ex-partner zijn leven opnieuw beïnvloedt. We zijn sinds 2 weken uit elkaar, omdat ik niet wil doen wat hij zegt. Ik dacht dat hij deze keer veranderd was, maar hij valt weer in zijn oude patroon. Ook komt hij vaak niet opdagen of zijn afspraken niet na voor ons 1ste kind. Hierdoor twijfelde ik ook vaak. Wil ik dit nog een kind zo aandoen? Ook al krijgt deze dan wel een lieve grote zus en mama die een erg grote familie heeft die ons steunt. Soms twijfel ik nog, maar dit komt vooral door uitspraken van hem. Hoe wil ik hier samen met hem uitkomen?

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in