Anderhalf jaar geleden ontmoette ik de meest geweldige jongen tijdens een kennismakingsdag. We werden buren of althans niet directe buren maar wel in dezelfde straat, hetzelfde blok. Al snel werden we verliefd; hij was mijn maatje, soulmate, alles. We deden alles samen maar hij kreeg last van een burn-out. Als ik ergens voor kies dan ga ik ervoor. Ik heb hem beloofd bij te staan en hem te helpen. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik dacht altijd: wie goed doet, wie goed ontmoet, dat is misschien naïef. Het bleek niet te doen. Hij was zo verschrikkelijk egoïstisch. Bleek nog in een relatie verwikkeld te zitten. Dat was hij vergeten te melden, nou ga zo maar door. Na een jaar hem financieel en emotioneel gesteund te hebben, heb ik er een punt achter gezet. Het was enorm zwaar om hem los te laten maar ik krabbelde op. We zijn wel vrienden gebleven omdat we in dezelfde straat wonen.
Na een tijdje zocht hij weer toenadering en ik vroeg hem wat de bedoeling hiervan was. Ben één keer met hem door een hel gegaan niet nog een keer, maar hij had spijt en ik was zijn nummer 1 , hele mooie woorden natuurlijk, maar ik moest het eerst maar eens zien. Na veel praten toch maar weer voorzichtig proberen. Ik had mezelf wel voorgenomen om niks meer te betalen voor hem. Als snel vertelde hij dat hij een goede vriendin had, althans daar was hij close mee geworden na onze breuk. Of ik daar bezwaar tegen had? Nee daar heb ik geen bezwaar tegen.
Hij is volwassen en als hij mij wil bedonderen doet hij dat toch wel. De consequentie is voor hem. Deze vrouw ging hem overladen met cadeaus van spullen voor in zijn huis, kleding naar uitjes die zij betaalde. Uit eten, bioscoop, terrasjes en ga zo maar door. Ik zei hem dat ik de vriendschap oke vind. Die mag hij ook houden maar de cadeaus en giften moeten stoppen. Anders stop ik ermee.
Emma: Ik kom er wel overheen. Hij verdient mij niet, maar dan blijkt een week later dat ik zwanger ben.
Hij koos voor mij, het verraste me maar het was ook gelijk een bevestiging dat hij echt geleerd had van de eerste breuk. Niks bleek minder waar. De volgende dag koos hij voor de cadeaus, kwam hem wel goed uit zei hij. Dus ik ben ermee gestopt. Gelijk de volgende dag en dagen erna die vrouw en andere vrouwen in zijn huis en ik vergeten en heb nooit bestaan. Maar ik ben een grote meid, kom er wel overheen. Hij verdient mij niet. Maar dan kom ik er na een week achter dat ik zwanger ben.
Volkomen in shock en echt verrast heb ik hem gebeld. Hij wil een abortus. Zijn exacte woorden: houd je het kind, dan ga ik het nooit erkennen of accepteren als mijn kind. Doe je een abortus dan help ik je en blijven we goede vrienden. Ik vind het moeilijk, ik wil hem niet dwingen tot iets waar hij niet achter staat, maar abortus vind ik nog al wat.
In mijn geval vind ik het niet juist. Ik bedoel; ik ben financieel stabiel, genoeg ruimte, met mijn werk krijg ik het geregeld, mijn vrienden en familie steunen me. Ik heb al 2 kinderen dus weet wat het inhoudt en ben nu 38 jaar. Misschien wel mijn laatste kans op een kindje? tegelijkertijd wil ik ook dat mijn kindje een vader heeft? Pfff. Zo moeilijk; wat is juiste beslissing? Zeker ook omdat we in dezelfde straat wonen. Ik ben radeloos. Mijn verstand zegt iets anders dan mijn gevoel.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.