Eind december in de kerstvakantie had Suzan een ongelukje met haar ex (hoewel ze niet meer bij elkaar waren, waren ze friends with benefits). Binnen 24 uur nam ze de morning-afterpil. In januari werd ze ongesteld, zij het vier dagen te vroeg. Op advies deed ze een zwangerschapstest, waaruit een negatief resultaat kwam. Ze dacht: mooi, ik ben safe, ik ben niet zwanger. Gelukkig!
Tot februari was alles normaal, maar toen bleef ik twee weken ongesteld. Op advies deed ik opnieuw een zwangerschapstest, en tot mijn verbazing bleek ik zwanger te zijn. In eerste instantie wilde ik het niet geloven en dacht dat het een fout was. Ik had geen opvallende zwangerschapssymptomen en was me niet bewust van mijn zwangerschap.
Direct twee dagen later bezocht ik de huisarts voor een bevestigingstest, die ook positief uitviel. Ze vroeg of de zwangerschap gewenst was, waarop ik meteen zei: "Nee, natuurlijk niet. Ik ben 20, mijn situatie is nog niet stabiel genoeg, ik kan er nu niet voor zorgen!" Ze gaf me een verwijsbrief voor de abortuskliniek, waar de afspraak voor volgende week woensdag is gepland.
Suzan: Ik ben 20 mijn situatie is nog niet stabiel genoeg, ik kan er nu niet voor zorgen!
Diezelfde dag nam ik weer contact op met mijn ex om hem het nieuws te vertellen, ondanks dat we al lange tijd geen contact hadden gehad. Het was al ongemakkelijk om weer bij hem langs te gaan. Hij was een beetje verbaasd, maar leek het niet erg te vinden. Hij was zelfs bereid zijn levensstijl volledig aan te passen voor het kind, wat ik bewonderde. We waren het er echter snel over eens dat het kind geen goede kans op een goed leven zou hebben, gezien onze financiële situatie, en dat abortus daarom de betere keuze was.
Een dag later belde hij me op en vertelde dat zijn familie trots op hem was en ons financieel en met oppassen zou ondersteunen. Dit maakte mijn beslissing veel moeilijker, omdat het kind nu de kans op een goed leven had. Toen ik dat hoorde, barstte ik in tranen uit en raakte helemaal overstuur. Ik weet niet meer zeker wat de juiste beslissing is: abortus of het kind houden.
Nu ben ik bang dat ik spijt ga krijgen van abortus en de rest van mijn leven schuldgevoelens zal hebben. Tegelijkertijd ben ik ook bang dat ik nog niet klaar ben voor het moederschap. Ik ben 20, geniet van het uitgaansleven, heb geen afgeronde mbo-opleiding en ben bezig met mijn startende bedrijfje. Ik twijfel of ik het aankan en of ik überhaupt blij zal zijn als ik het kind krijg. Misschien krijg ik er wel spijt van of kan ik geen band opbouwen met het kind.
Ik weet echt niet wat ik moet doen, en het vertellen aan mijn ouders vind ik ontzettend moeilijk. Ik ben radeloos.
Suzan: Nu ben ik heel bang dat ik van abortus ook spijt ga krijgen en de rest van me leven me schuldig ga voelen erover.
Nu heb ik op deze website ook al verschillende verhalen gelezen over abortus waarvan de meeste vrouwen spijt hebben en een aantal toch opgelucht zijn dat ze het hebben gedaan. Nu ben ik heel bang dat ik van abortus ook spijt ga krijgen en de rest van me leven me schuldig ga voelen erover.
Maar daarnaast ben ik ook heel bang dat ik nog niet klaar ben voor het moederschap, ik ben 20, heb wilde haren & houd van uitgaan, ik heb geen mbo opleiding afgerond en ben druk bezig met mijn bedrijfje wat nog startend is. Ik weet niet of ik het aan kan en of ik überhaupt blij ben als ik het kind heb gebaard, misschien krijg ik er wel heel veel spijt van of kan ik niet binden met dat kind.
Ik weet echt niet wat ik moet doen en mijn ouders weten het ook nog niet en vind dit super lastig om te vertellen. Ik weet me geen raad meer.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
