Tijdens de eerste echo zagen ze al een volgroeid kindje zitten

Gina* is 34 en pakt binnenkort haar studie weer op. Ze woont samen met haar man en hun zoon en dochter. Dat ze zwanger was van hun zoon ontdekte ze nadat ze was opgenomen voor nierproblemen. De radioloog zag opeens een baby in haar buik zitten. Gina legt uit hoe dit kwam.   

*De naam is vanwege de privacy gefingeerd. Echte naam is bekend bij de Fiom onderzoekers.

Zwanger en pakketten sjouwen 

Toen ik zwanger was van mijn zoon werkte ik als postbezorger. Dagelijks had ik een route van ongeveer 90 tot 120 adressen. Daar doe je een uurtje of vijf over. 

Het was die zomer erg warm. Daar liep ik met 38 graden grote pakketten trappen op te sjouwen. Dat deed ik dagelijks. Wanneer ik van het werk thuiskwam, moest het huishouden nog gebeuren. Ik was eigenlijk altijd aan het werk.  

Ik viel veel af, met onverklaarbare redenen. Tuurlijk het was heel warm. Ik werkte veel. Maar ik was echt smal.  

Obstipatie? 

Mijn partner en ik zijn allebei in de zomer jarig. Dat hebben we samen met mijn schoonouders gevierd en daarna hebben we Chinees eten gehaald. Die avond kreeg ik een ontzettende buikpijn. Hier schrok ik van, want twee jaar eerder hadden ze in verband met deze klachten mijn gal verwijderd. 

oen ik naar mijn buik keek, zag ik een bal zitten, een verdikking die ook een beetje bewoog. “Dat kan toch niet?” dacht ik. “Ik moet nu naar de dokter.” De dag erna kon ik om half twee terecht. Zelf dacht ik aan obstipatie. Door de warmte, veel werken en weinig eten. De dokter voelt aan mijn buik en beaamt dat het inderdaad een obstipatie zou kunnen zijn. De volgende ochtend kon ik om half negen terecht voor een echo.  

Opeens een kindje

Tijdens de echo keek een arts naar mijn lever en darmen. Alles in de bovenste helft van mijn buik, omdat er op de doorverwijzing stond dat het mogelijk om een obstipatie ging. “Je hebt een vervette lever,” zei de arts. “Maar dat kan prima op jouw leeftijd. Ook zie ik niercystes en je hebt een versnelde hartslag in je aorta.” Nadat ik de praktijk was uitgelopen werd ik binnen drie minuten gebeld. Ik moest me die middag melden in het ziekenhuis, misschien gingen ze me opnemen. Mijn moeder ging met me mee.  

In het ziekenhuis controleerde een echoscopist mijn nierstenen en hartslag. Na drie minuten haalde ze de radioloog erbij. De radioloog kijkt mij aan en zegt: “Mevrouw kunt u niet zwanger worden?” “Nee,” antwoord ik. “Ze hebben mij zeventien jaar lang verteld dat ik absoluut niet zwanger kan worden door hormoonafwijkingen en problemen met mijn baarmoederslijmvlies.” “Oké,” antwoord de radioloog. “Maar wat is dit dan?” En terwijl hij dit zegt, zet hij de camera op mijn buik en zien we opeens een kindje. “Hoe dan? Wanneer? Hoelang?” Stamel ik in shock. “Ik ben geen verloskundige, maar ik denk een maand of vier, vijf misschien,” licht de radioloog toe. 

Verbouwereerd doe ik mijn broek omhoog en trui omlaag. “En nu? Wat is de volgende stap?” Denk ik terwijl ik de echokamer uitloop. Mijn moeder feliciteert me. “Ja, ik ben wel zwanger,” zeg ik. “Maar wat nu?” Ik besluit mijn man te bellen. “Zit je?” vraag ik. “Je wordt papa!” De verbinding is in één keer verbroken. Hierdoor bekruipt me de angst dat hij niet blij is met dit nieuws. 

Wat nu?

Achteraf hoorde ik dat hij in shock was en daarom de telefoon op hing. Daarna is hij in huilen uitgebarsten en heeft hij zijn vader gebeld. Hierdoor kreeg ik allemaal telefoontjes van vrienden en familie. Hij was op zijn werk en moest nog vier uur voordat hij klaar was. Hij had ook meteen naar huis kunnen komen, maar hij durfde niet te rijden. Zo verbouwereerd was hij. Hij moest eerst tot bedaren komen. 

We zagen elkaar thuis en dat was heel raar. Hij had ook heel veel vragen. “Oké en nu? Wat moeten we nu? Hoe lang? Wanneer?” We hadden geen idee.  

Onbewust zwanger 

Daarna kwam ook opeens het besef. Ik had terwijl ik (onbewust) zwanger was heel veel dingen gedaan die worden afgeraden. Ik had veel alcohol gedronken, gerookt en dat soort dingen. Ik besloot gelijk de verloskundige te bellen. Aan de ene kant was ik heel blij omdat ik altijd dacht dat ik onvruchtbaar was, maar ik dacht ook: “En nu?” 

Twee dagen later kon ik pas bij de verloskundige terecht. Ondertussen ben ik gewoon aan het werk gegaan. Voor mijn gevoel kon ik niet tegen mijn baas zeggen dat ik zwanger was. Ik was samen met nog een andere vrouw aangenomen door deze baas. Nadat zij haar proefperiode had afgerond heeft ze verteld dat ze zwanger was. Zij zou dit hebben verzwegen zodat ze wel een contract kreeg. Toen ik dat vernam heb ik tegen mijn baas gezegd: “Dat zal bij mij nooit gebeuren, want ik kan toch niet zwanger worden.” Ik zag ertegen op om dan 8 maanden later tegen hem te zeggen dat ik toch ook zwanger ben.  

30 weken en drie dagen 

“30 weken en drie dagen,” zei de verloskundige nadat ze met een echo had gekeken. “Maar dan heb ik nog maar tien weken?” Riep ik. “Eigenlijk negen en een half.” Verbeterde de verloskundige. Ik was in paniek. Nu moesten we alles als de wiedeweerga klaar gaan maken. Hoe gaan we dat doen?  

We hebben meteen het consultatiebureau ingeschakeld, zij zijn toen op een soort van voorverkenning geweest. Meestal zie je het consultatiebureau pas wanneer je kindje er is. Maar omdat ik er zo laat achter kwam hebben we ervoor gekozen om die hulp al te laten komen. Ook hebben we kraamhulp ingeschakeld. Hier heb ik wel hulp bij gehad, want ik wist van voren niet dat ik van achteren leefde. Zoveel zorgen had ik. Mijn man maakte de babykamer in orde. Hij was binnen vier weken klaar. We hebben ook veel hulp gehad van familie.  

Heel veel echo’s

Na de eerste afspraak bij de verloskundige begon het traject met heel veel echo’s. Ze wilden alles goed in de gaten houden omdat de zwangerschap al zo ver gevorderd was. De eerste keer in het ziekenhuis hebben ze mij en de baby anderhalf uur onderzocht. Zit alles er aan? Functioneert alles?  

Ze hebben de echo’s bij mij wel moeten aanpassen. De ‘20 weken’ echo heb ik dubbel gehad. Vrijwel meteen na de ontdekking en met 34 weken. Het was allemaal moeilijk te meten omdat de baby al zo groot was. Die met 34 weken deed zeer. Ze moest hard op mijn buik duwen om bepaalde dingen te kunnen meten. 

De baby was volgens de artsen gezond, ondanks dat ik niet goed voor mezelf en de baby gezorgd had. Ze konden geen NIPT meer doen waardoor ze niet alles konden controleren. Daar vond ik wel berusting in. Mocht het kindje toch iets mankeren, dan was dat oké dan was dat maar zo. Daar moesten we dan mee leren leven.  

Omdat alles nieuw was en ik niet precies wist wat ik moest voelen, heb ik vaak aan de CTG gelegen. Ik wilde steeds zeker weten dat alles goed was met onze baby. Ik lag zo vaak aan de CTG dat ze daar vast een beetje gek van mij werden. Iedere twee weken had ik een echo. In de korte periode dat ik wist dat ik zwanger was, heb ik net zoveel of misschien wel meer echo’s gehad dan iemand die alle negen maanden wist dat ze zwanger was. Ik vond het leuk om te leren hoe je een echo moest lezen. 

Voor leugenaar uitgemaakt 

Mijn baas voelde zich dubbel bedrogen toen ik hem vertelde dat ik zwanger was en al bijna zou gaan bevallen. Eerst door die andere vrouw en nu door mij, terwijl ik hem had verzekerd dat ik niet zwanger kon worden. “Je hebt het al die tijd geweten.” Zei hij toen hij het van mij hoorde. Maar welke weldenkende vrouw in Nederland gaat zoiets zolang verborgen houden? Dat ik bewust al die weken geen echo’s heb laten doen. Ik vertelde hem boos: “Dat is echt onzin. Dat ik het wist, dat ik het bewust verzwegen heb.” Maar hij geloofde me alsnog niet. Zelfs niet toen ik met bewijs van het ziekenhuis kwam. 

“Als vrouw ga je toch niet het risico nemen om vier, vijf, zes maanden een zwangerschap niet te laten controleren.” 

Aan de ene kant begrijp ik hem wel. Die andere vrouw kwam er nadat haar contract inging mee dat ze zwanger was. Toen heeft ze nog geen maand gewerkt en is ze gestopt in verband met lichamelijke klachten. Ik heb ook niet zo lang kunnen werken door de zwangerschap, dus hij had toen twee vrouwen thuis zitten die hij wel door moest betalen. Maar als vrouw ga je toch niet het risico nemen om vier, vijf, zes maanden een zwangerschap niet te laten controleren. Daarnaast werkte ik heel hard tijdens de zwangerschap. Met 32 weken liep ik nog met pakketten van over de 20 kilo. Als je weet dat je zwanger bent, dan doe je zoiets niet.  

Ik heb van alles gedaan waarmee ik mijn kindje in gevaar heb kunnen brengen. Volgens hem zou ik dat bewust gedaan hebben. Hij zei het niet met zoveel woorden, maar eigenlijk maakte hij mij uit voor leugenaar. Ik kon zijn reactie eigenlijk niet geloven en in mijn ongeloof heb ik best wel heftig gereageerd. Ik had beter anders kunnen reageren, maar ik was in shock. Mijn contract werd niet verlengd.  

Die vier weken dat ik nog gewerkt heb waren heel moeilijk omdat hij mij als leugenaar neerzette. In die maand moesten er ook allemaal aanpassingen gemaakt worden zodat ik nog kon blijven werken. Daar was hij ook niet blij mee. Het was een hele lastige situatie. Wanneer je zwanger bent mogen ze je niet ontslaan, maar een contract niet verlengen mag wel.  

Verklaring voor symptomen

Als ik het had geweten, dan had ik het eerder met mijn baas gedeeld, eerder controles laten doen. Maar ik wist het echt niet. Ik had ook nergens last van. Mijn tweede zwangerschap was heel zwaar daarbij had ik wel veel klachten. Dat was zo anders dan bij mijn eerste zwangerschap.  

Nadat we het wisten, kwamen de signalen wel. Op de dag dat we de baby in mijn buik ontdekten was mijn buik nog plat. Met zo’n buik ging ik slapen. De ochtend daarna stond ik met een enorme toeter op. Ik had opeens een bijna voldragen zwangerschapsbuik. Je gaat smal naar bed en je staat dik op. Dat vond ik heel bijzonder. 

Soms was ik wel misselijk. Dan was ik de bus aan het laden en opeens moest ik eruit rennen om over te geven. Dat vond ik wel vreemd, maar dan gaf ik mijn slechte levensstijl of het weer de schuld van mijn misselijkheid. Ook had ik veel last van rugpijn. Achteraf bleek ik hem in mijn rug te dragen. Daarnaast had ik al een tijdje last van mijn polsen. Dat was het carpaletunnelsyndroom. Ook had ik last van mijn heupen, alsof er de hele dag messen in werden gestoken. Dat waren wel allemaal symptomen. Maar dit gooide ik op overbelast zijn door werken. “Ik heb bijna vakantie, dan komt het wel weer goed,” dacht ik dan.   

Dat ik zoveel afviel kan ook door de baby gekomen zijn. Hij moest toch ergens zijn voedingsstoffen vandaan halen. Pas toen ik de zwangerschap ontdekte en mijn buik in één nacht is gegroeid kwam ik twintig kilo aan.  

Een wonderkindje

Ik heb nooit een normale menstruatiecyclus gehad. Daardoor kon ik daaraan niet merken dat ik zwanger was. Als ze zeventien jaar lang tegen je zeggen dat je niet zwanger kunt worden, dan ga je dat ook geloven. Ik heb wel altijd een grote kinderwens gehad, maar daar had ik me bij neergelegd. Dan maar suikertante en suikeroom, dachten wij. Ik was intens gelukkig toen we er achter kwamen dat we toch ouders mochten worden. Alsnog was het heel erg schrikken, het duurde twee dagen voor ik weer op aarde was geland. 

Mijn man had zijn vader gebeld toen hij in shock was na mijn bericht. Hierdoor was al snel iedereen op de hoogte en blies mijn telefoon op. Iedereen belde om er meer over te weten en te vragen hoe het ging. Dat was leuk, maar ik kon ze zelf ook nog niet zoveel vertellen. Ik wist toen zelf ook nog bijna niets.  

Mijn omgeving wilde vooral weten hoe ik dit gemist kon hebben. “Hoe kon je dit nou niet weten? Er zijn toch symptomen die wijzen op een zwangerschap?” zeiden ze dan. Mensen waren verbaasd. Nadat ik uitlegde dat ik dacht dat ik niet zwanger kon worden snapten ze het wel. Ze waren ook blij voor ons. Vooral mijn moeder, zij dacht dat ze nooit oma zou worden. Ik snapte de verbaasde reacties wel. Dat vond ik ook niet vervelend. “Een wonderkind.” Dat is hoe veel mensen ons kind noemden. “De wonderen zijn de wereld nog niet uit.”  

De arts die mij altijd vertelde dat ik niet zwanger kon worden heb ik in het ziekenhuis gezien. Ik had toen een hele dikke buik. Daar stond hij wel even van te kijken. 

Twee placenta’s

Uiteindelijk ben ik niet na negenenhalf maar na zeven weken spontaan bevallen. Het kan goed zijn dat ik toen al veertig weken zwanger was, maar dat weten we niet zeker. Tijdens de bevalling was ik niet ongerust over het kindje. In een 3D pretecho had ik al gezien dat het kindje er gezond uitzag. Voor mij was het uitgesloten dat het kindje iets mankeerde.  

Na de bevalling konden ze mijn moederkoek onderzoeken. Daaruit bleek dat ik twee placenta’s had. Alles was dubbel behalve de navelstreng. Dat was er wel maar één. Nadat ik dit wist ben ik terug gaan rekenen. In die periode heb ik een flinke bloeding gehad. Waarschijnlijk was dit een miskraam. Het kan ook zijn dat ik daardoor zoveel ben afgevallen. 

Liever eerder geweten

Binnen zeven en halve week was ik bevallen. Je krijgt ineens een andere rol. Een rol waarvoor ik me niet heb kunnen voorbereiden. Het was er opeens. Het gegeven dat ik moeder werd moest ik even verwerken. Dat het mij toch gegund was om moeder te worden. Het is een hele andere kijk op het leven met kindjes die afhankelijk zijn van mij. Daar worstel ik nog wel eens mee en daar krijg ik ook hulp bij. 

Als ik het eerder had ontdekt, had ik geleidelijk in die rol kunnen komen. Nu was het: “Oké, je bent zwanger, binnen zeven en halve week bevallen. Alles ging in een razend tempo. Dat heeft zeker invloed gehad. Wel een goede invloed, niet negatief. Maar ik had tijd nodig om weer te landen.  

Het was wel fijn geweest als ik extra begeleiding had kunnen krijgen met meer aandacht voor het mentale stukje. Ik had graag meer hulp gekregen bij het voorbereiden op de bevalling.  

Mijn tip voor anderen die dit ook overkomt. Ga niet als een dolle alles kopen. De helft van mijn babyspullen heb ik niet gebruikt. Het komt wel goed. Pak ook je rust. Denk rustig na over wat je nodig hebt. Het was een rare ervaring. Maar wel een hele mooie. Onze zoon is echt een wonder. Ik had hem niet willen missen. 

Late ontdekking zwangerschap

Onderzoek late ontdekking zwangerschap

Fiom deed onderzoek naar vrouwen die hun zwangerschap laat ontdekten. En dan met name naar de persoonlijke ervaringen van deze vrouwen. Waarom ontdekten zij hun zwangerschap pas bij 30 weken of meer? En hoe waren de reacties vanuit de omgeving?
Wat blijkt is dat het wegblijven van zwangerschapssymptomen een belangrijke rol speelt bij een laat ontdekte zwangerschap. Vrouwen die we voor ons onderzoek spraken, vertelden dat hun buik niet groeide en dat ze tijdens hun zwangerschap maandelijkse bloedingen hadden. Dit had als gevolg dat ze andere kleine veranderingen in hun lichaam niet herkenden als een zwangerschapssymptoom. 

Grote impact voor vrouwen

Je kunt je misschien voorstellen dat een zwangerschap laat ontdekken een grote impact heeft op de vrouw zelf, de vader van het kind en de familie. Daar komt bij dat ze veel negatieve reacties krijgen uit hun omgeving. De vrouwen die meededen aan ons onderzoek, vertelden dat ze werden geconfronteerd met veel vooroordelen. Sommigen werden weggezet als leugenaars, mensen uit hun omgeving geloofden niet dat ze hun zwangerschap daadwerkelijk pas bij 30 weken of later ontdekt hadden. Anderen kregen te horen dat ze niet in staat zouden zijn om voor het kind te zorgen. 

Vrouwen hebben behoefte een begrip en steun

Logisch dus dat deze vrouwen behoefte hebben aan begrip en steun. Uit ons onderzoek blijkt dat ze dat lang niet altijd krijgen. Daarom voert Fiom deze campagne. We willen duidelijk maken dat: 

• het vaker voorkomt dat vrouwen hun zwangerschap pas bij 30 weken of later ontdekken;
• een vrouw niet liegt, maar het echt mogelijk is dat zij een zwangerschap niet opmerkt;
• het voor een vrouw een zware periode is én het belangrijk is hoe jij reageert als je er mee te maken krijgt in je omgeving.