In 2004 is Michaela’s dochter van 18 plotseling bevallen. Ze wist niet dat ze zwanger was. Twee uur later werd de baby geboren. Michaela vertelt over de onverwachte bevalling van haar dochter en alle gevolgen.
Mijn dochter had zo’n pijn en we wisten niet wat er aan de hand was. We dachten aanvankelijk aan menstruatiepijn. Ik was heel lang gericht op wat kan ik aan de pijn doen. Een warme douche, pijnstillers, ga eens goed naar het toilet, niets hielp. Uiteindelijk heb ik de doktersdienst gebeld dat ik er aan kwam met mijn kind, omdat ik er vanwege de pijn van overtuigd raakte dat ze mogelijk een blindedarmontsteking had. Misschien stond ie zelfs wel op het punt knappen, die blindedarm! Op de trap was de pijn ineens zo hevig dat ik dacht ze gaat misschien wel dood onderweg.
Toen we aankwamen bij de huisartsenpost had mijn dochter in haar broek geplast, zo leek het. Ze had er zelf niets van gemerkt en ik dacht dat het door de heftigheid van de pijn kwam. De huisarts onderzocht haar en zei: ‘Ik weet niet wat het is en ik weet ook niet wat ik ga doen’. Ik zei dat ik ook niet wist wat het was, maar dat ik wel wist wat we gingen doen. Er moest een echo gemaakt worden. Toen de huisarts dat aan het regelen was en ik mijn dochter hielp met aankleden ging zij ineens door haar knieën van de pijn en begon ze te kreunen.
Toen drong het tot me door, hier was sprake van persdrang! Ze was aan het bevallen, die plas was vruchtwater! Het was een enorme shock. Het was ook angstig, het was een tijdje spannend of de baby het wel zou halen. Uiteindelijk is hij met vier pond gezond ter wereld gekomen. Mijn eerste gevoel was: Hoe kan dat nou, mijn kind met een kind? Maar zij sloot hem meteen in haar armen, dat was eigenlijk heel mooi. Hoeveel moeite ik in eerste instantie ook had de situatie te accepteren, het was duidelijk dat we er een mensje bij hadden in ons gezin. Dit mannetje ging niet meer weg.
Michaela: Wat had ik als verloskundige moeten zien wat ik als moeder niet zag?
Michaela is gepensioneerd verloskundige. Wat had ik als verloskundige moeten zien wat ik als moeder niet zag? Ze werd niet dikker, niet zodanig dat ik aan een zwangerschap dacht. Hoogstens had ze iets meer vulling in de flanken gekregen, maar haar buik was nog plat. En ze menstrueerde, dat dachten we tenminste. Achteraf waren het tussentijdse bloedingen die ze heeft aangezien voor menstruaties.
Er overkomt je iets, je bent helemaal in shock. Ik vond de enorme intimiteit die ontstond binnen ons gezin wel heel bijzonder. Die was er altijd al wel, maar het gevoel dat er nu ineens was, was ongekend heftig. We zijn zo op elkaar aangewezen geweest, daar komt nooit meer iemand tussen. Toen ik mijn oudste dochter belde en vertelde dat ze tante was geworden, zei ze in eerste reactie: ‘Je bent aan het dromen, mam, geef me papa eens even.’ Die zei het is echt waar. Het was midden in de nacht, zij sliep bij haar vriend.
Ze kwam meteen. Ik zie nog voor me als in een film hoe ze door de draaideur het ziekenhuis binnenkomt en we naar elkaar toe rennen. Ook het moment dat de zusjes elkaar voor het eerst zien en vastgrijpen. Die eerste nacht bij mijn dochter in het ziekenhuis – ik mocht blijven slapen, we hadden we zo’n behoefte om dicht bij elkaar te zijn. Gelukkig was dat daar mogelijk.
Die waren allemaal mee in shock. Ik ben de dagen erna elke dag een groepje mensen gaan bellen. Vertelde dan eerst van de heftige buikpijn, de dokterspost en dan van de geboorte van de baby. Totale verrassing natuurlijk, maar er was niemand bij die het niet geloofde. Iemand zei ‘Hij had geen beter gezin uit kunnen kiezen om in geboren te worden’, dat was heel lief en deed me veel. Dat was iemand die het in haar naaste omgeving al een keer had meegemaakt.
Gedurende de jaren die volgden zijn er twee mensen geweest die zeiden: ‘Weet je nog dat dat gebeurde, toen zeiden wij nog tegen elkaar die wordt wel dikker, zou ze zwanger zijn.’ Ik vind dat maar raar. Mensen die mijn dochter kenden en haar - in tegenstelling tot ons gezin - niet dagelijks zagen merken niets op en mensen die haar nauwelijks kenden zouden het gezien hebben? Het lijkt mij stug. Misschien willen ze het voor zichzelf geloofwaardig maken?
Het rare is dat de betreffende dochter zelf nooit nare reacties heeft gehad. In haar gezicht durft blijkbaar niemand dat te doen. Maar tegen mijn oudste dochter is bijvoorbeeld wel gezegd: ‘Je zusje zegt wel dat ze het niet gemerkt heeft maar dat kan niet hoor.’ Alsof haar zusje tegen haar zou liegen en die mensen haar wel even de waarheid zullen komen vertellen. Mensen geloven het vaak niet. Zo was er ook een journalist van een plaatselijk dagblad en de regionale omroep die mensen ging interviewen op straat, zogenaamd lollig, dit en dit gebeurde van de week, geloven jullie dat nou, dat geloven jullie toch niet? Heel pijnlijk. Mijn oudste dochter heeft hem een keer aangepakt toen ze hem in een winkel tegenkwam. Ze heeft gezegd dat zij het zusje was van het betreffende meisje en dat hij geen idee heeft wat hij doet met zijn grapjes.
Ikzelf besprak het geval jaren later met een oude kennis die reageerde met: ‘Maar dat heb je toch zeker nooit geloofd!’ Dat was na een lange tijd de eerste, maar meteen ook de laatste keer dat ik haar zag. Zo kan ik nog vele voorbeelden noemen. Nooit zal ik vergeten dat ik een keer met alleen mijn dochter en de baby op de bank zat en me druk maakte over de reacties, totdat mijn dochter zei: ‘Laat het gaan, mam, wíj weten toch hoe het zit.’ Dat viel als een bom, daar heb ik nog heel vaak aan gedacht, want ze had helemaal gelijk. Wat kon de rest van de wereld mij dan eigenlijk schelen.
De relatie met de vader was voorbij, maar ze waren nog wel goede vrienden. De avond vóór de bevalling waren ze nog de stad in samen. Die nacht is ze bevallen. Hij is gekomen nadat zij gebeld heeft, ook in shock natuurlijk. Ook hij had niets gemerkt van de zwangerschap.
Michaela: Let op, ik ga je nu een verhaal vertellen, de manier waarop je daarop reageert bepaalt hoe ik de rest van mijn leven over je denk
Als ik terugkijk zie ik hoe ik me de eerste dagen heb laten piepelen door iedereen, met wat er allemaal zou moeten. Een orthopedagoge in het ziekenhuis die de hele tijd maar van alles vond. Ze bleef maar komen en zich overal mee bemoeien, wij voelden ons erg in de hoek gezet, ze had zo’n oordeel. Op dag vier belde ik een bevriende psychiater op, ik was radeloos. Hij zei: ‘Eén ding, laat je niet in met hulpverleners.’ Ik moest er enorm om lachen, dit zei notabene de ene hulpverlener tegen de ander.
Maar hij zei ook: ‘Jullie zijn gewoon heel erg geschrokken, maar niet van het ene op het andere moment jullie verstand kwijt geraakt.’ Dat hielp erg om me weer met beide benen op de grond te doen staan. Ik besefte dat we toch zelf nog konden nadenken, zelf konden bepalen wat we wilden, mijn dochter ook. Ik heb echt geleerd mijn opvoeding los te laten waarin ik me vooral moest voegen naar hoe de buitenwereld vindt dat je je moet gedragen. behandelingen, iets wat ik nooit had gedacht. Dit moet ik rustig verwerken en een plek geven.
Voornamelijk voor de moeders, maar ook voor de naasten van de moeders: Ga af op je eigen gevoel en laat je niet gek maken door anderen, die allemaal precies weten wat jij zou moeten doen, maar elkaar ondertussen allemaal tegenspreken. Want inderdaad, je bent je allemaal wild geschrokken, maar niet op slag je verstand verloren. Zoek iemand op waarin je sowieso al vertrouwen had, iemand uit je familie- of vriendenkring of iemand als je huisarts, die jou helpt dingen te regelen, die voor jou en je kindje geregeld moeten worden. En voel je je niet goed bij welke kant dat opgaat, spreek je uit. Het gaat om jouw leven en dat van je kindje!
En met betrekking tot nare meningen en opmerkingen van anderen waar dus blijkbaar voornamelijk de naasten van de nieuwe moeder mee te maken krijgen zou ik mensen willen tippen ze echt naast zich neer te leggen. Het is vechten tegen windmolens. Wanneer mensen er vanuit gaan dat het echt niet mogelijk is houden ze daarin vaak hun poot stijf en zijn ze niet voor jouw uitleg vatbaar. Je alsmaar willen verdedigen is daarom uiteindelijk alleen maar heel frustrerend voor jezelf.
Mijn oudste dochter heeft de laatste jaren een goede strategie bedacht, als mensen vragen hoe het nou kan dat haar zus al zo’n groot kind heeft. Ze zegt dan: ‘Let op, ik ga je nu een verhaal vertellen, de manier waarop je daarop reageert bepaalt hoe ik de rest van mijn leven over je denk!’ Dat ga ik ook maar eens doen
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.