Leonie* is 32 en werkt in de kinderopvang. Ze woont samen met haar twee jaar oude dochtertje. Ze ontdekte haar zwangerschap toen ze al ruim 40 weken zwanger was. Tijdens de inwendige echo zagen ze een volledig volgroeid kindje zitten. Leonie deelt haar ervaring.
*De naam is vanwege de privacy gefingeerd. Echte naam is bekend bij de Fiom onderzoekers.
Verstokte vrijgezel
Twee jaar geleden was ik 30 jaar oud en werkte ik in de kinderopvang op een peutergroep. Ik had een hele grote kinderwens, maar gezien mijn leeftijd had ik het idee dat ik het nog rustig aan kon doen. Na een vaste relatie van drie jaar was ik van het leven aan het genieten als vrijgezel. Ik werkte in mijn vrije tijd ook nog achter de bar in een kroeg. Ik was altijd druk. Veel feestjes, veel uiteten. Daarnaast hobbelde ik naar kinderverjaardagen en kraamvisites.
Kun jij niet zwanger zijn?
Voordat ik ontdekte dat ik zwanger was, voelde ik me al een hele tijd niet lekker. Ik had een longontsteking gehad, die maar niet overging. Daarnaast had ik de ziekte van Pfeiffer. Ik was door dit alles al een lange periode flink beroerd. Terwijl ik normaal altijd aan het werk was, ging dit nu niet. Mijn lichaam dat zei: “Ho!”
Leonie: Je wordt niet zwanger van een vliegende zaadcel.
Hierdoor ben ik veel bij de huisarts geweest, maar we hebben beiden nooit aan een zwangerschap gedacht. Totdat ik op een geven moment weer bij de huisarts kwam en zij zei: “Kun jij niet zwanger zijn?” Waarop ik nadacht en zei: “Ja, dat kan wel, maar dat is dan rond kerst gebeurd en dat is nog niet zo heel lang geleden.” Het kon, ik slikte wel de pil, maar heb in die tijd een aantal antibioticakuren gehad. Ik had een vaste bedpartner, dus het was wel een mogelijkheid. Je wordt niet zwanger van een vliegende zaadcel.
Bij de huisarts deed ik een zwangerschapstest. Deze gaf al binnen een paar seconden heel extreem aan dat ik zwanger was. De huisarts zei: “Oh, dit is wel heel snel, dan ben je misschien wel wat langer zwanger, of het is misgegaan. Dat je nog wel het hCG-hormoon hebt, maar zonder embryo. Je kunt het beste een echo laten doen.” Dit kon bij een echobureau en hier kon ik pas ‘s middags terecht.
Een volgroeide baby
Samen met een vriendin kwamen we op de afspraak. Daar gaven ze aan dat ze een inwendige echo gingen doen. Al snel zei ze: “Er zit een volgroeide baby in je buik.” Ik was in shock, mijn eerste reactie was: “Dit kan helemaal niet. Wanneer was dit kindje dan verwekt? Dat is dan echt van voor de zomer.” De echoscopist zei: “Het is ook echt al zo volgroeid dat je overtijd bent, nu al. Volgens de metingen die ik nu nog kan doen, ben je boven de veertig weken.” Daarna kreeg ik een doorverwijzing naar het ziekenhuis.
“Ik ben zwanger”
Ik had niks. Ik had geen babybedje, ik had geen rompertjes, niets. Samen met de vriendin ben ik naar mijn ouders gegaan. Onderweg belde ik nog een vriendin en die gaf aan dat ze er meteen aankwam. Mijn vriendinnen komen al honderd jaar bij mijn ouders over de vloer, die hadden ook zoiets van, “We gaan gewoon met je mee en dan zien we het wel.”
“Ik ben vanmorgen bij de huisarts geweest.” Begon ik mijn verhaal. Mijn moeder dacht dat ik heel ziek was, omdat ik al zo’n tijd niet lekker was. Ze onderbrak mij en riep: “Jij hebt darmkanker? Want je bent zo ziek!” “Nee, ik ben zwanger!” riep ik. Nadat ik dit vertelde waren ze eigenlijk vooral opgelucht. Al had ik mijn vader nog nooit zo wit gezien. Mijn moeder vroeg: “Hoe ver ben je dan?” “Volgens de echoscopist is het volgroeid,” antwoorde ik: “Maar dat geloof ik nog niet helemaal.”
Flink overtijd
In het ziekenhuis heb ik allerlei onderzoek gehad. Ik bleek 42 weken en 3 dagen zwanger te zijn. Flink overtijd. Ook dachten ze dat er iets mis was met mijn kindje.
Leonie: Dit kindje is compleet verminkt.
Ze konden het op de echo niet goed meer zien, het leek of het gezicht van mijn kind aan één kant ingedeukt was. “Dit kindje is compleet verminkt. Dit is niet een echo van een kindje wat gezond is.” Dacht ik toen ik haar op de echo zag. Dat heb ik niet met mijn moeder gedeeld. Maar achteraf vertelde mijn moeder dat ze hetzelfde heeft gedacht.
Ik voelde me heel schuldig. “Dit komt omdat ik helemaal niet goed voor haar gezorgd heb,” dacht ik. “Ik heb tijdens de zwangerschap gedronken, gerookt. Alles.” Ik was bang dat ze ziek was of iets zou mankeren. Het was heel fijn geweest als een arts of verloskundige had gezegd: “Nou meid, we kunnen haar echt niet goed meer meten hoor. Dus maak je er niet druk over hoe die echofoto eruitziet.” Dat heeft niemand gedaan, ik maakte mij heel veel zorgen. Terwijl ik nog zes dagen op mijn bevalling moest wachten.
In het ziekenhuis
Die zes dagen waren echt de hel. In het ziekenhuis ben ik ook heel raar behandeld. Op een gegeven moment kwamen er achter elkaar verpleegsters bij me langs die ik nog nooit had gezien. Ze gingen op de rand van mijn bed zitten en zeiden: “Nou meid, wat gebeurt jou nou?” “Meid, wat een verhaal, hè?” “Wist je het echt niet?” Aan alles merkte ik dat ze op sensatie uit waren. Ze behandelden me als een circusattractie. Daar had ik helemaal geen trek in. Na een tijdje zei mijn moeder: “Luister, ik wil hier twee verpleegsters zien die de dagdienst hebben en niet de hele afdeling.”
“Het gebeurt ons twee, drie keer per jaar, dat iemand hier komt met een late ontdekking zwangerschap.” Vertelden ze. Waarop ik dacht: “Nou, voor die twee, drie keer per jaar dat het dan waarschijnlijk al jarenlang voorkomt. Vind ik het wel heftig hoe jullie daarop reageren.” Ik was ook echt intens blij dat ik een kindje kreeg. Maar het leek alsof dat er niet mocht zijn. Omdat het een ongeplande en ongecontroleerde zwangerschap was.
Een coassistente stelde me als een van de weinigen gerust: “Het komt wel goed,” zei ze. “Je hebt het allemaal voor elkaar. Je hebt al aan alles gedacht en heel snel geschakeld. Je hebt een goede achterban die alles thuis nu eigenlijk al geregeld heeft.” Zij gaf mij echt het gevoel dat ze er vertrouwen in had, dat het wel goed ging komen.
Ze had helemaal gelijk. Het is best vreemd, maar binnen een dag kon ik schakelen van niet zwanger naar wel zwanger en bevallen. Ik heb veel gehad aan de goede gesprekken met mijn ouders en vriendinnen.
Leonie: Het is best vreemd, maar binnen een dag kon ik schakelen van niet zwanger naar wel zwanger en bevallen.
Keizersnede
Omdat ik al zo ver over tijd was, hebben ze mijn bevalling ingeleid. Uiteindelijk kreeg ik een keizersnede. Toen ik de operatiekamer ingereden werd schrok ik enorm. Er stond namelijk een heel team van kinderartsen klaar. Waar er normaal één kinderarts is, waren het er nu zes. Dat vond ik heftig. Ik dacht: “Ze gaan er echt vanuit dat het kindje niet gezond is.”
Twee minuten na de bevalling kwam de kinderarts naar mij toe en zei: “Ze heeft een score van negen en ze is gewoon helemaal gezond.” Maar dat zag ik eigenlijk al meteen toen ze haar omhoog hielden. Ze was knalroze en begon gelijk te huilen. Dus ik dacht: “O, dit is wel goed, ze is gezond.”
Geen duidelijke symptomen
Ik heb heel lang gedacht: “Hoe kan ik dit nou gemist hebben?” Al die tijd slikte ik ook gewoon de pil. Daarnaast heb ik wel bloedingen gehad. Wel minder dan normaal. Ik zei in die periode tegen mijn moeder: “Sinds ik 30 ben word ik minder ongesteld. Eindelijk.” Daar hebben we nog een beetje over zitten grappen. Normaal was ik altijd echt heel erg ongesteld. Verder had ik niet echt symptomen. Ik ben bijvoorbeeld niet misselijk geweest.
Wel was ik extreem vermoeid en ook benauwd. Maar dat kon komen door de Pfeiffer of het RS-virus. Dat heerste op mijn werk. Ik heb een paar keer bloed laten prikken. Ik dacht dat ze je daarmee op alles checken, maar blijkbaar niet. Het is daar niet ontdekt. De huisarts kwam ook langs in mijn kraamtijd en vroeg: “Hoe kunnen we dit nou gemist hebben?” Waarop ik reageerde: “Jij vraagt: ben je ongesteld geweest? Ja, ik ben gewoon ongesteld geweest, want dat was ook zo, maar minder.” Mijn dochter lag heel hoog naar achteren. Daar heb ik het blijkbaar zo benauwd van gehad.
Ik heb ook het idee dat wanneer je weet dat je zwanger bent, je het opeens gaat voelen. Daar ben ik echt heilig van overtuigd. In de tijd dat ik zwanger was heb ik haar geen één keer gevoeld. Toen ik wist dat ik zwanger was, lag ik ‘s nachts wakker. Op dat moment voelde ik haar door mijn buik bewegen. Ik bedacht mij toen dat ik het wellicht al eerder had gevoeld. Ik lag op de bank en voelde een soort draaiing in mijn buik. Ik moest ook in één keer heel nodig naar het toilet. Maar ik dacht toen dat het veroorzaakt werd door mijn darmen. Nu besefte ik opeens dat ik haar voelde.
Opeens een bolle buik
Ik heb ook geen zwangerschapsbuik gehad. Ik droeg al mijn spijkerbroeken nog. Maar toen ik wist dat ik zwanger was, werd het fysiek ineens zichtbaar. Op dag vier kreeg ik in één keer een grote zwangerschapsbuik. Toen ik ’s ochtends wakker werd, kon mijn tenen opeens niet meer zien. Mijn moeder zei ook: “Je hele lichaam lijkt ineens te veranderen. Je krijgt grotere borsten, je buik is goed zichtbaar. Echt zo’n bolling naar voren. Dat is echt nieuw.”
De vader van mijn dochter
De vader van mijn dochter kende ik al sinds de middelbareschooltijd. Na een lange relatie besloten we om verder te gaan als vrienden. Maar wij waren wel altijd twee handen op één buik. En iedereen zei ook altijd: “Als jullie later groot zijn, dan wordt dit een bruiloft. En dan hebben wij leuke verhalen over jullie.” We dachten we zien het wel. Het leven komt zoals het komt en gaat zoals het gaat.
Leonie: Dit is er gebeurd en er is geen andere mogelijkheid dan dat jij de vader bent.
Jaren later begonnen we elkaar weer steeds vaker te zien. Op het moment dat ik wist dat ik zwanger van hem was, heb ik hem gebeld. “Dit is er gebeurd en er is geen andere mogelijkheid dan dat jij de vader bent.” Hij was behoorlijk geschrokken. Het was voor hem net zo’n grote schok als voor mij. Toen ik in het ziekenhuis lag om te bevallen is hij langsgekomen. Tijdens zijn bezoek was hij wel afstandelijker dan normaal. Na de geboorte van onze dochter heb ik hem gebeld dat ze er was. Sindsdien heb ik nooit meer een normaal gesprek met hem gevoerd. Hij heeft haar ook nog nooit gezien. Ik werd plotseling moeder en raakte ook mijn beste vriend kwijt.
Net haar vader
Hij wilde graag een DNA-test doen. Dat hebben we gedaan toen onze dochter twee weken oud was. Daar kwam uiteraard uit dat hij haar vader is. Hij heeft daar toen niets mee gedaan. Ik spreek hem niet meer. Ik mis hem en ik ben in de war. In het ziekenhuis hadden we een goed gesprek. Hij zei “Dit kunnen wij als vrienden, jij kan dit. Ik ben meer aan de zijlijn. Je kunt tegen haar zeggen: Dat is je papa en als je wat groter bent ga je daar eens in de zoveel tijd naartoe. We gaan het gewoon samen doen. Je hoeft je nergens zorgen om te maken.” Van die woorden is nog niet veel terecht gekomen.
Ik mis hem heel erg. In mijn dochter zie ik heel veel kenmerken van hem. Dat vind ik lastig. Want zij heeft naast mij niemand om zich nog mee te identificeren. Ze kijkt me soms aan, dan denk ik: “Oh, je bent net je vader!” Niet iedereen ziet dat, daar sta ik soms best alleen in. Laatst was ik bij vrienden en die zagen het wel. Dat was fijn, even die herkenning. Toch vind ik het jammer. We zaten in dezelfde vriendengroep en die is helemaal uit elkaar gevallen.
Het zou goed kunnen dat hij in paniek is geraakt na mijn bevalling. Ik weet zeker dat als we het hadden uitgepraat, dat we eruit waren gekomen. Maar hij is geen prater. Ik heb hem vaak genoeg benaderd. Ook met het idee dat hij op een gegeven moment bijdraait. Maar tot nu toe is dat niet gebeurd. Het is mogelijk dat hij zo reageert omdat ik de zwangerschap zo laat ontdekt heb. Hij vertelde dat hij het gevoel had dat ik hem in de maling nam. Hij vond dat ik het eerder met hem had moeten delen. Als ik het eerder had geweten, dan had ik dat natuurlijk ook gedaan. Uiteindelijk heb ik een verslag uit het ziekenhuis naar hem opgestuurd. Hierin stond dat ik het echt laat ontdekt heb. Dit was bedoeld als bewijs dat ik het echt niet eerder wist. Daar heeft hij nooit iets over laten weten. Ik hoopte dat hij een vaderfiguur voor haar kan zijn. Maar dat is tot nu toe nog niet gebleken.
Steun van mijn omgeving
Mijn vriendinnen steunden me gelukkig wel. Nadat ik mijn zwangerschap had ontdekt heb ik meteen mijn vriendinnen gebeld. Eén vriendin zei: “Ik rijd bijna tegen een boom aan.” Zo geschrokken was ze. Ze waren allemaal positief: “Het is een hele gekke manier hoe dit gaat. Maar ten eerste past dit wel bij jou, want jij hebt altijd hele rare dingen in het leven. Maar jij kan dit.” Ik heb super veel steun gehad. Zelfs van mijn oma van 82.
Groepsapps: Wie is de vader?
Er waren ook mensen in mijn omgeving die er wat van vonden. In het ziekenhuis had ik bewust mijn Facebook en Instagram uitgelaten. Ik had geen behoefte aan ruis van buitenaf. Ik wilde me volledig kunnen focussen op mijn bevalling en kindje.
Leonie: Er zijn zelfs groepsapps zijn geweest met onderwerpen als “Wie is de vader?”
Dat was een goede keuze. Want via die kanalen ontving ik later veel berichten in de strekking: “Hé! Wat horen we nu?!” Ik hoorde achteraf zelfs dat er groepsapps zijn geweest met onderwerpen als “Wie is de vader?” en “Raadt het plaatje.’ Toen ik dat hoorde zat ik gelukkig op zo’n roze wolk dat het mij helemaal niet heeft geraakt. Ik was en ben zo blij dat mijn dochter in mijn leven is.
Liever anders gezien
De manier waarop had ik wel graag anders gezien. Daar blijf ik tot de dag van vandaag bij. Vorig jaar heb ik bijvoorbeeld haar kamertje ingericht in ons huis. Ik stond in haar kamertje en dacht: “Oh, dit had ik echt zo graag willen doen toen ik zwanger was, zoals bijna iedereen het doet. Lekker babyshoppen en fantaseren.” Toen ze er al was zijn mijn moeder en ik naar een babywinkel geweest om uitgebreid te shoppen en een kinderwagen te testen. We hebben ook nog extra kleertjes gekocht. Maar als ik het eerder had geweten, dan had ik dat allemaal vooraf gedaan.
Geen volwaardige moeder
Doordat ik de zwangerschap laat ontdekt heb en misschien ook omdat ik een alleenstaande moeder ben, heb ik het idee dat veel mensen me niet serieus nemen als moeder. Dat merkte ik bijvoorbeeld bij de kraamzorg, maar ook al toen ik net bevallen was. Dat maakt me boos. Ik ben volwassen en ik weet heus wel wat ik wel en niet wil voor mijn kind.
Ik heb ook het idee dat ik door mijn late ontdekking een kruisje achter mijn naam had staan bij het consultatiebureau. Ik moest veel vaker langskomen dan mijn vriendinnen. Ze zeiden dat ze een oogje in het zeil wilden houden omdat de zwangerschap ongecontroleerd was en ik een alleenstaande moeder ben. Ze hadden blijkbaar geen vertrouwen in me.
Oersterke band
Sinds een jaar heb ik weer een eigen huisje en dat gaat supergoed. We wonen vlak bij mijn ouders. Mijn dochter kan door de poort naar ze toe. Nu is ze even nog wat te klein, maar straks kan dat prima. Ik heb echt een oersterke band met mijn ouders, maar ook met mijn broertje en mijn zusje. Ik denk niet dat mijn dochter nu iets tekortkomt. Ik red mij financieel prima. Kan haar geven wat ze wil en nodig heeft. Ik kan haar een stabiel leven geven. We zijn een team en hebben het goed samen. Ik ben zo blij dat zij in mijn leven is.