Simone had nooit een duidelijke kinderwens. Op haar 43ste raakt ze toch onbedoeld zwanger van haar vriend. “Ik wist dat hij geen kinderen meer wilde, dus dat was een duidelijk gegeven. Maar ik twijfelde en had tijd nodig om tot mijn eigen besluit te komen. Het is belangrijk dat je de ruimte neemt om te voelen."
"Ik zou het echt niet weten"
“Ik weet nog dat ik rond de kerst van 2009 tegen een vriendin zei: ‘als ik nu zwanger zou zijn, dan zou ik het echt niet weten.’ Achteraf gezien was ik toen al in verwachting. Ik heb nooit een sterke kinderwens gehad en ben altijd met partners samen geweest die dit ook niet (meer) hadden. Of al een kind hadden.” De vriend van Simone had in een eerdere relatie te maken gehad met een onbedoelde zwangerschap. “Zijn ex heeft er toen voor gekozen het kind te houden. Tegen zijn wens in. Zijn zoon is nu 15 jaar, woont hoofdzakelijk bij hem en is een leuke jongen. Maar mijn vriend was duidelijk: hij wilde niet nog een kind.”
Twijfels
In februari 2010 merkt Simone dat ze niet ongesteld wordt. “Heel vreemd, ik was altijd regelmatig ongesteld. In het verleden was het steeds goed gegaan met anticonceptie en ik was al 43 jaar. Dus zwanger zijn, daar had ik op dat moment niet bij stilgestaan.”
Simone: Mijn vriend bleef er gelukkig rustig onder. Wat hij wilde was duidelijk, maar ik twijfelde.
Toch doet Simone een test. Ze is zwanger. “Mijn vriend bleef er gelukkig rustig onder. Wat hij wilde was duidelijk, maar ik twijfelde.” Simone zoekt samen met haar vriend hulp bij Fiom. “Ik wilde er graag met een onafhankelijke hulpverlener over praten. Verder heb ik het maar aan een paar anderen verteld, want ik wilde niet beïnvloed worden. Dat contact met de hulpverlener van Fiom was heel fijn.”
"Dit moet ik niet willen"
“Ik wilde echt de ruimte nemen om te voelen, anders zou ik later spijt krijgen”, vertelt Simone. “En het was belangrijk voor me dat mijn vriend erkenning gaf voor de moeilijke keuze waar ik voor stond.” Ze zet de zaken op een rijtje. Was dit haar laatste kans op een kind? Hoe zou het zijn als ze een partner had gehad die wel een kinderwens had? En als dit kindje er komt: zou het gezond zijn? “Daarbij: ik wilde de mening van mijn vriend meenemen. Die weegt wat mij betreft heel zwaar mee. We zouden prima samen een kind kunnen opvoeden. Dat was het probleem niet. Uiteindelijk was mijn conclusie: dit moet ik niet willen. Ik heb bij kinderen nooit gedacht: dat wil ik ook. Ik vind het een enorme verantwoordelijkheid, die je je hele leven meedraagt. Het leven is niet gemakkelijk. Ik snap het als andere mensen kinderen willen, maar voor mijzelf: nee.” Na haar afweging kiest ze voor een abortus.
De tijd nemen
In de abortuskliniek hoort Simone dat ze 12 weken zwanger is. De arts vroeg of ik er nog over wilde nadenken. Maar ik wist dat als ik het wilde, ik nu moest doorzetten. Het is niet prettig om daar te zijn. Achteraf werkt de ingreep emotioneel nog wel door. Daar heb ik de tijd voor genomen. De eerste tijd dacht ik vaak terug aan mijn beslissing en was ik er nog veel mee bezig, zeker rond de datum waarop ik mijn abortus had. Tegenwoordig sta ik niet meer bewust stil bij die datum. Dat is volgens mij een goed teken. Een teken dat ik het verwerkt heb.”
Geen schuldgevoel
‘Nooit spijt hebben’ is volgens Simone relatief. “Een collega werd vader rond de tijd dat ik uitgerekend zou zijn. Als ik nu zijn kind zie, moet ik glimlachen. Zo oud zou hij of zij zijn geweest.
Simone: Het is niet zo dat alle vrouwen zich schuldig voelen na een abortus.
Ik heb wel eens negatieve gedachten gehad. Toen ik ziek werd, dacht ik even dat ik gestraft werd voor wat ik had gedaan. Een vriendin van mij is psycholoog en zei dat veel mensen dit soort gedachten hebben. Dat hielp om die gedachte los te laten.” Een schuldgevoel heeft Simone niet. “Het is niet zo dat alle vrouwen zich schuldig voelen na een abortus. Dat is volgens mij sterk afhankelijk van hoe de keuze tot stand is gekomen. Doe je het volledig omwille van de man en ga je voorbij aan je eigen gevoel? Dan denk ik dat het risico op een schuldgevoel groter is.”
Taboe versus openheid
Simone vond het fijn om er met anderen over te praten, maar vertelde het niet aan iedereen. “Twee mensen in mijn omgeving zeiden dat ik een moord had begaan. Dat kun je echt niet zeggen, vind ik. Daarmee ga je voorbij aan hoe moeilijk die keuze is geweest. Iedereen mag van mij zijn eigen mening hebben, maar het is met name de manier waarop je het brengt.” Simone vertelt haar familie niet over de abortus. “Hoe graag ik ook zou willen dat dit onderwerp uit de taboesfeer komt. Ik heb alleen geen zin in hun oordeel. Het is nogal een ding om dit aan mensen te vertellen. Tegelijkertijd hoort het bij mij. Sommige vriendinnen heb ik het pas later verteld. Dan komen mensen soms met hun eigen verhaal. Dat is wat openheid teweeg kan brengen.”
"Neem de ruimte om te voelen"
Ondanks dat de tijd dringt bij een onbedoelde zwangerschap, vindt Simone het belangrijk dat een vrouw de ruimte neemt om te voelen. “Erken de gedachten en gevoelens die je hebt. Die mogen er zijn. Net als de mening van de man. Jouw besluit heeft ook gevolgen voor hem. En dat kan knap ingewikkeld worden. Mijn vriend en ik waren pas kort samen en smoorverliefd. Hij had een duidelijke mening, maar gaf mij de ruimte. Hierdoor heb ik mijn eigen besluit kunnen nemen. We zijn er doorheen gekomen en zijn nu nog samen.”
1 op de 5 vrouwen raakt onbedoeld zwanger.
Veelvoorkomende vooroordelen over onbedoelde zwangerschap zijn:
- Onbedoelde zwangerschap komt alleen voor bij vrouwen die losse contacten of one night stands hebben
- Alleen onoplettende tieners raken onbedoeld zwanger
Beide niet waar!