Binnen 24 uur dat ik van mijn zwangerschap wist werd ons dochtertje geboren

Marieke* is 39, werkt parttime en zit bij een orkest. Ze woont samen met haar vriend en hun zeven jaar oude dochtertje. Haar dochtertje kwam als een complete verrassing omdat Marieke niet wist dat ze zwanger was. Binnen 24 uur dat ze ontdekte dat ze in verwachting was, kon ze haar dochtertje al verwelkomen. Marieke vertelt openhartig over haar ervaring. 

*De naam is vanwege de privacy gefingeerd. Echte naam is bekend bij de Fiom onderzoekers

"Binnen één dag dat we ontdekten dat ik zwanger was, waren we opeens ouders." 

Voor mijn plotselinge bevalling sportte ik vier keer in de week met een vriendin en hield ervan om met vrienden op stap te gaan. Mijn vriend en ik gingen ook vaak op reis. Daarnaast was ik druk bezig met afvallen. Ik woog eerst 120 kilo en was al de helft afgevallen.  

Blaasontsteking? 

Een week voor Carnaval had ik last van mijn blaas. Hiervoor ging ik naar de huisarts en die heeft mij toen onderzocht. Volgens de huisarts had ik een blaasontsteking en hij schreef mij antibiotica voor. Ik ben een echte Carnavalsvierder en baalde toen verschrikkelijk dat ik met Carnaval aan de antibiotica moest. Al vind ik het nu heel erg dat ik zo dacht.

Heftige buikkrampen 

Het was woensdagochtend, een dag voor Carnaval. Heel de nacht had ik hele heftige buikkrampen. In de ochtend ben ik, op nadrukkelijk verzoek van mijn vriend, naar de huisarts gegaan. Want hij zei: “Dit kan toch niet goed zijn?” Voor steun heb ik mijn moeder meegenomen. Toen ik weer bij de huisarts kwam zei ik: “Je zei dat dit een blaasontsteking was, maar die heb ik wel meer gehad en daar horen deze krampen echt niet bij!” Nadat hij gevoeld had werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Achteraf zei hij dat hij wel een vermoede had dat ik zwanger was. Maar hij heeft nooit aan weeën gedacht. Ik heb voor we het ziekenhuis ingingen mijn vriend gebeld: “Ik bel je als ik meer weet.”  

Kloppende hartje 

De vrouw die de echo deed zei: “Gefeliciteerd, u bent zwanger.” Daarna is mijn vriend snel naar het ziekenhuis gekomen, zo heeft hij toch nog een echo meegekregen en het kloppende hartje kunnen zien. Het zag er toen ook allemaal goed uit, het kindje was gezond. We hebben afspraken gemaakt voor de volgende dag. Ze dachten toen echt dat het kindje pas over een paar maanden zou komen.    

Schuldgevoel 

Op het moment dat ik wist dat ik zwanger was, voelde ik mij heel schuldig. Doordat ik heel veel aan het afvallen was, at ik veel dingen die je niet mag eten tijdens een zwangerschap: tartaar, zalm, een rosé biefstukje. Ook nam ik wel eens een biertje of een rosétje.  

Dat heb ik ook uitgesproken naar de artsen. Die hebben mij wel een beetje gerustgesteld. Ze zeiden: “Luister, het is gewoon goed, het hartje klopt, het beweegt, het doet helemaal goed, dus probeer er van te genieten. Laat het even bezinken.”  

Snelle afspraken 

Een dag later stond er een gesprek gepland over hoe het verder zou gaan en wat onze wensen waren. Ze hebben ons ook overal tussen gezet, zodat we snel terecht konden. Ik weet nog dat een vriendin van mij ook zwanger was en die kwamen we die dag toevallig tegen. Blijkbaar dacht ze: “Goh, wat doen zij hier op de afdeling? Pas later hebben we het haar kunnen uitleggen.  

“U wordt overgroot oma” 

Nadat bezoek aan het ziekenhuis zijn we weggegaan. We gingen eerst nog langs de oma van mijn vriend. Zij was die dag jarig en we wilden graag aan haar vertellen dat ze overgroot oma werd. Daarna waren we bij mijn ouders thuis. Daar werden de krampen alleen maar erger. Het ziekenhuis had ons op het hart gedrukt om te bellen als ik het idee had dat het niet goed ging: “Bel bij elk krampje, zuchtje, weet ik veel, bel alsjeblieft.” Gelukkig deden we dat. Daarop zeiden ze dat ik een warme douche moest nemen en even moest gaan liggen. Maar het werd alleen maar erger. Nadat we weer naar het ziekenhuis belden en aangaven dat de pijn erger werd, mochten we langskomen. 

In het ziekenhuis  

In het ziekenhuis werd ik op een bed gelegd, na controles zeiden ze dat de weeën waren begonnen.  
Ze wisten door mijn dossier dat ik die middag nog op controle was geweest en mogelijk nog drie maanden te gaan had. Hierdoor dachten ze dat ons kindje veel te vroeg kwam en hebben ze iedere specialist hiervoor opgetrommeld.  

“Dat kan toch helemaal niet?!” 

Er is veel langs mij heen gegaan van die dag. Ik was echt beduusd. Hoe kon dit nou? We waren nog helemaal niet bezig met kinderen en we genoten van het leven, waren aan het reizen. Hoe kon ik nou zoiets missen?  

Kennissen van ons zijn ook zonder dat ze het wisten ouders geworden.  “Dat kan toch helemaal niet?!” dachten wij destijds. Op TLC had je ook het programma ‘I didn’t know I was Pregnant’. Wanneer ik daarnaar keek dacht ik wel “Hoe dan?” 

Ik verzette me toen alles gebeurde, want dit kon toch helemaal niet? Waarom had ik er nooit iets van gemerkt?  

We hebben wel denktijd gehad, “Willen we dit echt wel?” Maar zowel mijn vriend en ik waren er meteen over uit, we waren 31 en 28 en er allebei klaar voor. Dit kindje was van harte welkom. 

Snelle bevalling 

Mijn vriend was ook heel beduusd vanaf het moment dat alles begon. Hij vertelde hier later over: “Ik heb alles gewoon over mij heen laten komen en had het idee ‘het komt wel goed’. We zijn goed met kinderen, we willen allebei kinderen, alleen toen nog niet. Maar het was goed.” Op dat moment kwam er volgens mijn vrienden en mijn moeder, die er ook bij was, een soort rust over mij heen. “Oké, het is zo, dan komt het nu, het wil eruit.” Dacht ik. De verloskundige en gynaecoloog hebben mij heel goed begeleid. Ze hielden mijn hand vast en legden precies uit wat ik moest doen. Ik werd niet in het diepe gegooid. Het is heel snel gegaan, binnen een half uur is ze geboren. We zeggen wel eens voor de grap dat onze dochter dacht: “Oké, jullie weten nu dat ik kom, dus dan kom ik ook maar meteen.” 

Onze dochter werd geboren en meteen daarna lag ze op mijn buik. Ze begon meteen met huilen en ik dacht “O, dat is wel goed, ze begint meteen met huilen.” Heb ik schijnbaar ook gezegd van “Oh, ze huilt, dus ze doet het.” Het moedergevoel was er meteen. Wat wel door mijn hoofd schoot was: “Je hebt negen maanden in me gezeten, waarom heb ik dat nooit gevoeld, nooit gemerkt?” Daar heb ik lang over gepiekerd. We zijn daarna ook goed begeleid, mocht ieder moment van de dag vragen stellen. Ik besprak mijn schuldgevoelens met een psycholoog en die zei: “Het is zo, laat het gewoon maar even over je heen komen.” Zowel mijn vriend, mijn moeder als ik zijn daar alle drie heel goed in begeleid. 

Binnen één dag dat we ontdekten dat ik zwanger was, waren we opeens ouders. 

Volgens de artsen heeft ze 42 weken in mijn buik gezeten. Ze is helemaal af, haar huid was aan het schilferen, ze was 56 centimeter groot. Een volledig voldragen kindje.  

“Is de kleine er al?!” 

Na de bevalling hebben we een week in het ziekenhuis gelegen. Daar hebben we toen al onze familie en vrienden gebeld met het nieuws dat we ouders waren geworden. We zijn toen een paar keer teruggebeld met de vraag: “Heb ik het nou goed verstaan, is de kleine er al?!” Ik schoot ook echt in een regelmodus: “We moeten dit nog en dat, we hebben helemaal niets!” Gelukkig hebben we heel veel hulp gehad van onze naasten om het huis babyproof te maken en de spullen voor haar te regelen. 

Op een gegeven moment zei één van verpleegkundigen in het ziekenhuis “Geniet er nou van, het wordt geregeld, ze zijn alles voor jullie aan het doen.” Ze hadden een lijst aan mijn vriend en aan mijn ouders en schoonouders meegegeven om de belangrijkste dingen in huis te halen. Zodat ze verschoond kon worden en kon slapen, de rest dat komt dan later wel.  

Thuiskomen 

Onze thuiskomst met onze dochter vond ik heel spannend. In het ziekenhuis heb je 24 uur per dag met één druk op de knop een verpleegkundige die kwam helpen.  

Thuis had ik dat niet. Wel hadden we een fijne ervaren kraamverzorgster. Bij onze thuiskomst was zij er al. Mijn schoonmoeder was er ook al eerder. De kraamverzorgster was al wat ouder, zat dertig jaar in het vak en kende de klappen van de zweep. Zij had ooit één keer eerder onze situatie meegemaakt. 

Fijne kraamverzorgster 

Gelukkig hebben we extra veel hulp gehad van onze kraamverzorgster. Vanuit haar werk had ze ook allerlei foldertjes en boekjes meegenomen. Volgens haar kreeg je normaal niet zoveel boekjes, maar omdat wij er vrijwel volledig blanco ingingen, had ze dit speciaal voor ons mee gebracht. “Lees het door dan, scan er een keer snel overheen, dan heb je meer informatie.” We mochten haar ook alles vragen, al had ze het al 100 keer uitgelegd. Heel fijn.  

Normaal creëer je toch al een beetje een band met je kindje als je weet dat je zwanger bent. Dat had ik nu niet. Daarom zei ze: Probeer borstvoeding te geven, zodat je toch weer die extra momentjes samen hebt. Maar ik heb ook afgekolfd, want mijn vriend die moest natuurlijk ook wel die band krijgen met zijn dochter. De kraamverzorgster is langer gebleven. In overleg is ze één dag niet geweest zodat we konden zien of we het zelf konden. Ze zei: “als het niet lukt, je hebt mijn nummer, bel me. Maar ik heb er vertrouwen in, dat komt wel goed.”  

Nadat de kraamverzorgster weg was, vond ik het heel spannend. Onze dochter heeft de eerste maanden bij ons op de kamer geslapen, want we hadden niks. Geen kamertje, niks. Ik werd vaak van haar wakker omdat ik alles van haar meekreeg, ieder zuchtje, kuchje. Je hoort in één keer van alles en dat vond ik wel heel spannend de eerste nachten.

Reacties van onze omgeving 

Vrienden hadden in de nacht een geboortebord bij ons huis geplaatst. Hierdoor wist de buurt dat wij een kindje hadden gekregen. De dag na thuiskomst zijn we een wandeling gaan maken door de wijk.  

Het leek net alsof mensen overal achter bomen en voordeuren hadden staan wachten. We kregen lieve reacties, veel felicitaties. Allemaal wilde ze toch even onze dochter bekijken en vertellen dat ze het zo’n mooi verhaal vonden. Ze hadden mij in de periode van de bevalling nog zien dansen met het Carnavalsconcert. Daar hadden ze mij nog radslagen en salto’s zien doen. Dus voor hen was het extra bijzonder dat ik vlak daarna van een gezond kindje ben bevallen. Er waren ook mensen die niet wisten wat ze moesten zeggen, die feliciteerde ons om daarna snel door te lopen. Dat vond ik ook niet erg. Voordat we überhaupt ons rondje hadden gedaan, waren we denk ik een uur verder. Toch waren er ook mensen die het niet begrepen of waar we achteraf vervelende opmerkingen van hebben gehad.  Vier jaar na de bevalling lag een naaste van mij in de scheiding. Zijn partner heeft toen rondbazuint dat wij wel van de zwangerschap wiste, maar deden alsof dit niet zo was. Zodat iedereen ons aandacht zou geven. Op de een of andere manier had onze dochter ook schuld aan hun scheiding. Dit was heel verdrietig en een knauw in ons vertrouwen in familie. 

Geen onverklaarbare symptomen 

Soms denk ik “Heb ik het echt niet kunnen weten?” Maar ik had geen symptomen of ik kon de symptomen op een andere manier verklaren. We waren ook op dat moment helemaal niet bezig met zwanger worden. Ons leven was goed en als het kwam dan was het welkom. Maar ik heb er geen moment bij stil gestaan dat ik zwanger kon zijn.  

Ik had af en toe last van mijn buik en darmkrampen. Maar ik heb ook hele erge spastische darmen gehad. Dus ik dacht dat dit weer opspeelde. Daarnaast was ik de laatste tijd ook moe. Maar ik had veel overgewerkt. Hierdoor dacht ik dat het daaraan lag. Ik woog bijna 120 kilo en was al 60 kilo afgevallen. Alles was slanker, behalve mijn buik, dat bleef meer volume houden dan de rest van mijn lichaam.  

Mijn menstruatie was wel heel onregelmatig en minder toen. Meestal drie á vier dagen en dan heel licht. Daarvoor ben ik altijd al onregelmatig geweest en als zowel de huisarts en de diëtiste aangeven dat het kan, maakte ik mij er niet zo druk om. Het is nooit in ons opgekomen om een zwangerschap test te doen. 

Ik had wel nog andere klachten en daarom ging ik ook naar de huisarts. Maar dat waren geen typische zwangerschapsklachten. Naar het toilet gaan was heel lastig, het ontlasten ging niet goed. Hoogstwaarschijnlijk waren dat weeën. Ik had soms hele erge buikkrampen en dan ging het weer een half uurtje á uurtje goed en dan kwamen die krampen weer terug. Maar dat weet ik toch ook aan spastische darmen. Ik kon steeds een verklaring geven voor mijn klachten.  

Misschien dat ik één of twee keer dacht: “zou ik dan toch zwanger zijn?” Maar ik heb nooit een test gehaald. Ik menstrueerde minder, maar het was er nog wel. En als een diëtist en een huisarts aangeven dat dit kan. Waarom zou ik dat dan in twijfel trekken? 

Een hoop gemist 

Ik heb voor mijn gevoel toch onverhoopt ook veel gemist. De eerste echo, het fantaseren over ons kindje. Mijn dochter vraagt ook wel eens “Waarom hebben wij geen foto dat je zoveel maanden zwanger bent van mij?” Waarop ik dan antwoord dat die foto er niet is.  

Ik mocht een keer mee met mijn schoonzus naar haar echo, zodat ik dat toch een keer ervaren heb. De verloskundige heeft toen ook uitgebreid verteld wat er allemaal te zien is. Dat vond ik heel fijn. 

Heftige ervaring 

Nadat we thuis waren heb ik samen met mijn vriend ook nog gesprekken gehad met een praktijkondersteuner. We hadden iets heel heftigs meegemaakt en het was goed om dit te bespreken. Negen maanden is er iets in je gegroeid, is er een mensje uit je geboren. Dat ik dit niet wist, daar heb ik mij heel erg schuldig over gevoeld. Dat biertje en dat wijntje wat ik dronk toen ik zwanger van haar was. Ze hebben haar ook uitgebreid onderzocht, maar gelukkig is daar niets uitgekomen.  

Mijn tip voor vrouwen die dit ook meemaken: Blijf rustig, blijf jezelf hoe makkelijk het ook klinkt en hoe je het doet, op jouw manier, je doet het altijd goed. Als wat jouw kind goed reageert op wat je doet, houd die rust dan doe je het goed. Ben gewoon jezelf en blijf jezelf en laat je niet door anderen meesleuren. 

Late ontdekking zwangerschap

Onderzoek late ontdekking zwangerschap

Fiom deed onderzoek naar vrouwen die hun zwangerschap laat ontdekten. En dan met name naar de persoonlijke ervaringen van deze vrouwen. Waarom ontdekten zij hun zwangerschap pas bij 30 weken of meer? En hoe waren de reacties vanuit de omgeving?
Wat blijkt is dat het wegblijven van zwangerschapssymptomen een belangrijke rol speelt bij een laat ontdekte zwangerschap. Vrouwen die we voor ons onderzoek spraken, vertelden dat hun buik niet groeide en dat ze tijdens hun zwangerschap maandelijkse bloedingen hadden. Dit had als gevolg dat ze andere kleine veranderingen in hun lichaam niet herkenden als een zwangerschapssymptoom. 

Grote impact voor vrouwen

Je kunt je misschien voorstellen dat een zwangerschap laat ontdekken een grote impact heeft op de vrouw zelf, de vader van het kind en de familie. Daar komt bij dat ze veel negatieve reacties krijgen uit hun omgeving. De vrouwen die meededen aan ons onderzoek, vertelden dat ze werden geconfronteerd met veel vooroordelen. Sommigen werden weggezet als leugenaars, mensen uit hun omgeving geloofden niet dat ze hun zwangerschap daadwerkelijk pas bij 30 weken of later ontdekt hadden. Anderen kregen te horen dat ze niet in staat zouden zijn om voor het kind te zorgen. 

Vrouwen hebben behoefte een begrip en steun

Logisch dus dat deze vrouwen behoefte hebben aan begrip en steun. Uit ons onderzoek blijkt dat ze dat lang niet altijd krijgen. Daarom voert Fiom deze campagne. We willen duidelijk maken dat: 

• het vaker voorkomt dat vrouwen hun zwangerschap pas bij 30 weken of later ontdekken;
• een vrouw niet liegt, maar het echt mogelijk is dat zij een zwangerschap niet opmerkt;
• het voor een vrouw een zware periode is én het belangrijk is hoe jij reageert als je er mee te maken krijgt in je omgeving.