De schaamte voorbij. In 1971 heb ik direct na de geboorte afstand van mijn zoon gedaan. Hij is geboren op 29 februari 1972. Een datum die ik nooit zal vergeten, temeer omdat het een schrikkeldatum is. Ik was 21 jaar, maar in die tijd was 21 jaar heel anders dan nu. Dit onder druk van mijn ouders want wat zullen de buren er wel niet van vinden. Zij waren ook slachtoffer van hun tijd denk ik wel eens.
Mijn vader sprak met de pastoor en dacht daar het antwoord te vinden. Ik woonde destijds in een dorp en daar kent iedereen dus iedereen. Ook werd er de waarheid niet verteld over het feit dat ik niet thuis woonde, terwijl ik er anders altijd was. Mijn broers en zussen hebben er naar gevraagd maar ik was volgens mijn ouders in een andere plaats aan het werk en het zou wel even duren dat ik weer thuis zou komen.
Ik had geen geld ik had eigenlijk niks en voelde mij overgeleverd aan een ander waaronder dus mijn ouders, ik was toen afhankelijk van anderen. Wat heb ik mij eenzaam en alleen gevoeld en dat doet en deed zo vreselijk veel pijn. Ik kom uit een katholiek gezin maar ben destijds ook uit de katholieke kerk gestapt, al die vooroordelen.
Ik kwam via de huisarts bij de FIOM terecht en ben van daaruit in een gezin geplaatst, in een huiselijke omgeving, daar is mijn zoon ook geboren. Ik had de enorme pech dat ik 3 weken met kraamvrouwenkoorts op bed heb gelegen. Toen mijn zoon werd gehaald voor een tijdelijk adoptiegezin heb ik hem horen huilen en sindsdien kan ik geen huilende baby's horen het doet mij teveel pijn en verdriet.
Ook heb ik mijn zoon op mijn verzoek wel mogen vasthouden, voelen en ruiken, daar werd ook naar gevraagd. Ik mocht mijn zoon een naam geven en ik mocht bepalen in wat voor milieu hij opgevoed zou worden. Dat was heel mooi dat ik die gelegenheid kreeg en mijn zoon draagt nog steeds de naam die ik hem heb gegeven. Via de rechtbank heb ik hem officieel afgestaan, ik ben daar alleen heen gegaan en dit had nooit zo moeten gebeuren. Na plm. 18 jaar heeft mijn zoon contact met me gezocht. We hebben sindsdien contact en ook mijn broers en zussen en mijn moeder hebben hem leren kennen, maar ook met de adoptiemoeder.
Hannah: Het is nu 48 jaar geleden en afstand ter adoptie te doen is de grootste fout van mijn leven geweest.
Het is nu 48 jaar geleden en afstand ter adoptie te doen is de grootste fout van mijn leven geweest. Mijn broers en zussen zeggen weleens hadden we het maar geweten dan was het heel anders gegaan. Mijn ouders hebben zich zo erg voor mij geschaamd maar wel tegen anderen zeggen dit had nooit zo met onze dochter gemoeten. Dit hadden ze tegen mij moeten zeggen en niet tegen iemand anders. Ook heb ik mijn dossier bij het FIOM opgevraagd. Ik denk er elke dag aan en het heeft mijn verdere leven wel bepaald, dit houdt in dat ik geen vaste relatie aan kan gaan, ik ben bang dat ik weer in de steek gelaten wordt.
Mijn ouders zijn inmiddels overleden maar ik heb het ze tot aan hun dood eigenlijk (een beetje) nooit kunnen vergeven, het gevolg was dan ook dat ik wel om ze gaf maar niet echt van ze heb gehouden, niet zoals ik van anderen wel hoor hoe ze van hun ouders kunnen houden. Ik weet wel ik ben zwanger geraakt en daar konden zij niks aan doen maar toch de daaropvolgende tijd was heel eenzaam.
Nu ik dit zo typ komt alles weer naar boven, ik weet alles nog hoe het is gegaan. Ik zie nog mijn ouders zitten toen ze kwamen omdat ik met kraamvrouwenkoorts in bed lag. De maatschappelijk werkster had tegen hun gezegd dat er een kans was dat ze me dan wel eens voor de laatste keer zouden kunnen zien. Het gevoel bij mij is dat ik constant in een rouwperiode zit. Ik vind dat ik beter heb verdiend maar vergeten doe ik het nooit. Het mooie van deze tegenwoordige tijd is dat ik nu met iedereen kan delen, er hoeft geen schaamte meer te zijn.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.