Ik was nog jong, te jong toen het gebeurde. Ik had en heb nog steeds een vriend van een aantal jaar ouder. We waren iets meer dan een half jaar samen toen ik doorhad dat er iets niet klopte. Diep vanbinnen wist ik dat ik zwanger was, maar dat leek zo moeilijk te geloven. Zeker voor mijn vriend en beste vriendinnen. We deden een test en mijn gevoel werd bevestigd. Ik was ongeveer 7 weken zwanger. Het sloeg in als een bom, maar we belandden meer in een soort roes.

Vanbinnen sloeg ik in paniek maar naar de buitenwereld toe kon ik goed acteren. Buiten mijn beste vriendinnen en vriend mocht niemand het weten, zeker mijn ouders niet. Tienerzwangerschappen zijn nog altijd zo een taboe. Zelf dacht ik ook dat dat iets was dat alleen voorkwam bij marginale families. Zelf zou ik nooit in zo een situatie belanden. Ik stond ook altijd bekend als de deftige, goed opgevoede en verstandige van de groep. Dat net ik diegene was die zoiets meemaakte was voor iedereen een grote schok.

Ik moet wel zeggen dat ik zoveel geluk heb gehad met mijn vriend. Ik zou niet weten wat ik zonder hem gedaan zou hebben. Hij heeft alles geregeld, van afspraken met de kliniek tot zegels van het ziekenfonds. Hij was er altijd voor mij, maar toch had ik het gevoel dat hij mij niet begreep. In mijn ogen leek het voor hem een te makkelijke beslissing. Ik weet dat mijn kind houden heel erg moeilijk zou geweest zijn en dat ik heel veel op het spel zou gezet hebben, maar onmogelijk was het niet. Ik denk dat ik soms gewoon hoopte dat hij zou zeggen dat hij het zou willen houden. Waarom ik dat wou, kan ik zelf moeilijk zeggen. De beslissing stond voor ons beide vast en ik had er vrede mee. We waren nog jong en de wereld lag aan onze voeten.

Hannah: De beslissing stond voor ons beide vast en ik had er vrede mee. We waren nog jong en de wereld lag aan onze voeten.

De dag van de ingreep was ik ergens nog 'verheugd'. Al de miserie zou gedaan zijn. Ik zou verder kunnen gaan met mijn leven, op school zou mijn normale leven terugkomen en in mijn familie wist niemand er iets van. Vanaf het moment dat ingreep echt begon, kwam ik in een ander soort bewustzijn terecht.

Die fysieke pijn is onbeschrijfelijk. Mijn ogen draaiden weg en ik kon alleen maar wenen en smeken om te stoppen. Doordat ik nog geen 18 was, kon ik zonder ouderlijke toestemming niet in narcose en dat vond ik achteraf nog erger dan ervoor. Ik heb heel die traumatische ervaring bewust moeten meemaken en als ik eraan terug denk, voel ik een koude rilling door mijn lijf gaan.

De dagen, weken erna waren moeilijk. Ik kon er met niemand echt over praten en ik had ook het gevoel dat niemand mij begreep. De steun van mijn vriendinnen bleef vaak ook beperkt bij een het 'is beter zo'. Op zo'n moment heb je daar niks aan. Ik had ook het gevoel dat niemand zat te wachten op mijn gezaag en gehuil. Mijn vriend probeerde mij te troosten en met mij te praten maar veel goeds zei hij in mijn oren toch niet.

Ik sloot mij af, weende heel veel, kreeg soms hysterische aanvallen en schreef veel. Ik heb heel diep gezeten. Een depressie is veel gezegd, maar ik zat er toch niet ver af. Op school ging de roddel rond, werd ik nagekeken en werd ik het onderwerp van het jaar. Dat maakte het allemaal nog zoveel moeilijker. Tieners zijn zo wreed op dat vlak. Ik ben niet gespaard gebleven. Maar ik heb doorgezet, probeerde het te negeren en probeerde mezelf te pushen om me niet te laten blijven wentelen in een mengeling van zelfmedelijden, schuldgevoel en verdriet.

Hannah: Ik sloot mij af, weende heel veel, kreeg soms hysterische aanvallen en schreef veel. Ik heb heel diep gezeten.

We zijn nu bijna 3 jaar verder en we zijn nog altijd samen, maar de wond blijft. Als er in de nabije omgeving zwangerschappen worden aangekondigd, moet ik mijn tranen bedwingen. Ik denk ook dat mijn vriend mij een aansteller zou vinden als hij zou weten dat ik heb geweend toen hij mij een sms stuurde dat zijn zus zwanger is.

Ik schaam mij dan omdat ik van mijzelf verwacht dat ik mij erover zet, maar nu en dan 'herval' ik en komt alles weer naar boven. Ik overweeg om toch eens te kijken voor hulp, maar de drempel was tot nu nog te groot. Ik hoop dat op een dag mijn hart niet meer stilstaat als er iemand het woord abortus uitspreekt.

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in