Afgelopen december kwam ik erachter dat ik in verwachting was van een derde kindje. Mijn oudste was op dat moment 2,5 en mijn jongste 1,5. Twee kinderen zo dicht op elkaar qua leeftijd ervaar ik als erg pittig. Het zijn twee temperamentvolle kinderen die elkaar zeer regelmatig in de haren vliegen. Af en toe heb ik een dag dat ik niet meer zo goed weet waar ik het zoeken moet, soms breng ik ze bij de oppas zodat ik even de handen vrij heb en niet voor politieagent hoef te spelen.
De komst van een derde kindje liet me behoorlijk schrikken. Even wist ik niet meer wat voor en achter was, ik voelde paniek. Hoe moet ik dit doen? Ik trek soms de twee die ik heb al niet. De oudste gaat naar de speelzaal en de jongste over een half jaar ook. Ik keek zo uit naar twee ochtenden in de week even kind vrij en mijzelf opladen. Ik heb geen vaste baan en hoewel we het tot nu toe altijd hebben gered zijn de inkomsten toch steeds onvoorspelbaar. Ik dacht dat ik het niet aan zou kunnen om drie kindjes te hebben. Ik verwachtte in de put te komen te zitten, over het algemeen waren mijn gedachten en gevoelens erg negatief.
Mijn vriend zag het ook niet zitten, vooral omdat onze twee kinderen zo ontzettend veel temperament hebben. Hij wilde het liefst dat ik het liet weghalen. Maar hij gaf mij de keus, wat ik deed daar ging hij in mee. Dagen heb ik gehuild. Ik wilde dit kindje houden maar ik dacht dat ik het niet kon. En steeds wanneer ik aangaf dat ik het misschien wel wilde houden herinnerde mijn vriend me eraan wat ik de dagen ervoor voelde. Nou zeg ik niet dat de abortus zijn schuld is, alleen wist ik wel dat hij gewoon niet een derde kind wilde, dat heb ik mee laten spelen in mijn beslissing.
Inge: Steeds wanneer ik aangaf dat ik het misschien wel wilde houden herinnerde mijn vriend me eraan wat ik de dagen ervoor voelde.
Ik heb gekozen voor abortus met 6 weken zwangerschap. Alles in mij gaf (en dat weet ik nu pas achteraf) aan dat ik het niet moest doen! Mijn gedachten waren als een rollercoaster, over en weer. Ik heb die week heel erg veel gehuild. Gehuild om het kindje wat ik geen leven heb gegund, om het kindje dat nooit zijn of haar moeder heeft mogen ontmoeten.
Nooit een kans heeft gehad om te leven. De dag van de abortus voelde voor mij als een opluchting. Het was eruit en ik hoefde me niet meer schuldig te voelen, het leefde immers toch niet meer. Ik heb er nooit met iemand over gepraat. Mijn vriend wil er ook niet over praten, waarom is mij nog niet duidelijk.
Om mij heen zie ik regelmatig gezinnen met drie kinderen, als ik zie hoe dat gaat wordt ik vreselijk jaloers. Mijn zusje en een vriendin hebben onlangs allebei een baby gekregen. Vorige maand zou ik uitgerekend zijn. Ik vind het nu zo moeilijk, steeds meer en vaker denk ik aan mijn derde kindje.
Elke dag heb ik een beetje meer spijt, elke dag huil ik en het is al 8 maanden geleden. Ik voel zoveel spijt en zoveel schuld tegenover mijn derde kindje. Ik heb hem geen leven gegund. Ik neem het mijzelf erg kwalijk en heb het gevoel alsof ik hem heb vermoord.
Inge: Elke dag heb ik een beetje meer spijt, elke dag huil ik en het is al 8 maanden geleden.
Ik mis hem, of haar. Ik wil het kindje in mijn armen nemen en knuffelen, zoenen en liefhebben. Het kan gewoon niet. Ik kan het niet terugdraaien en dat maakt me zo verdrietig. ‘s Avonds huil ik mijzelf in slaap, vertel aan mijn kindje hoezeer het me spijt, hoezeer ik hem/haar mis. Hoe graag ik het wil liefhebben en dat ik hoop dat we elkaar ooit mogen ontmoeten. Ik hou van mijn derde kindje, ik krijg hem nooit meer terug. Hij is dood, door mij.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen