Ik heb mijn vriend 2 jaar geleden leren kennen op een feestje in de stad waar hij woonde. We hadden sinds een jaar een relatie. Na een paar maanden kwam ik erachter dat ik zwanger was. Hij vermoedde het al een tijdje, maar ik geloofde het niet. Tot ik uiteindelijk een positieve test in mijn handen had. Hij zat op dat moment voor werk in het buitenland en ik heb het hem via WhatsApp gelijk verteld.
Ik wilde het heel graag houden, al vanaf dat eerste moment. Ik was alleen op mijn werk, ik heb gehuild en hardop gelachen. Maar ik wist ook gelijk dat hij dit nooit had gewild, logisch ook want we hadden alles behalve de middelen en stabiliteit om een kind te kunnen krijgen. We hebben na een paar gesprekken toch samen besloten het kindje te houden, Hij was erg duidelijk over zijn twijfels, maar wilde toch op de een of andere manier de stoere vent en verantwoordelijke aanstaande papa zijn.
Ik vertelde het mijn ouders en een paar anderen die dicht bij stonden ook gelijk. Uiteindelijk kwamen zijn ouders aan bod. Hij wilde een kaartje geven met daarop het nieuws. Ik heb me suf gezocht om een kaartje te vinden dat een beetje paste bij de situatie en het uiteindelijk geschreven met zijn woorden. Toen het moment daar was schrokken zijn ouders heel erg en waren er eigenlijk gelijk compleet op tegen.
Ik zag de teleurstelling in zijn moeders ogen. Het maakte me heel boos en ik kreeg het gevoel dat ik mijn kindje en mezelf moest verdedigen. Na een paar dingen te hebben besproken, kwamen zijn ouders tot de conclusie dat het een onverantwoordelijke situatie zou zijn. En mijn vriend volgde volledig. Hij maakte duidelijk dat hij het met zijn ouders eens was en mij niet durfde te kwetsen omdat hij mijn geluk zag en mij niet mijn kindje wilde afnemen.
Olga: Hij durfde mij niet te kwetsen omdat hij mijn geluk zag en mij niet mijn kindje wilde afnemen.
Hij liet de keus bij mij; abortus of het houden. Hij zou er voor me zijn en me steunen maar zijn mening was duidelijk; hij wilde abortus. Dit deed me zoveel pijn. Ik werd bang, bang voor onze toekomst samen en bang dat hij mij altijd zou verwijten dat ik zijn leven en dromen in de weg stond omdat ik de zwangerschap niet wilde afbreken. Ik lag naast hem in bed bij zijn ouders thuis en ik heb een knop omgezet; in mijn hoofd afscheid genomen van het kindje en gezegd dat ik een abortus wilde.
Nog geen week later was alles geregeld, door mijn moeder. Mijn vriend ging mee en heeft de volle behandeling op mij gewacht. Mijn moeder haalde me weer op. Zijn moeder kwam ook langs als steun. Ik kan het me nog goed herinneren; ik zat in de kliniek op een bed met een hele lieve verpleegster in een oud rood shirt van mijn vriend. Ik werd naar de behandelkamer gebracht, kreeg een roesje en ik zie mezelf nog wegvallen en denken; ik heb doorgezet tot ik niet meer terug kon, je hebt niks meer te willen.
Olga: Het gevoel van het moeten kiezen tussen mijn vriend en mijn kindje, doet me erg veel pijn.
Tot op de dag van vandaag hebben mijn vriend en ik er last van. We praten er af en toe over. Soms is het een leuk gesprek en soms heeft één van ons het er moeilijk mee. Ik voel dat hij opgelucht is en dat hij probeert er voor me te zijn door mee te leven. Ik daarentegen, houd ongelooflijk veel van een man die ik heb verkozen boven mijn eigen vlees en bloed; mijn baby. Het gevoel van het moeten kiezen tussen mijn vriend en mijn kindje, doet me erg veel pijn.
Ik neem het hem niet kwalijk maar soms als ik hem aankijk; dan steekt het. Het wordt met de dag beter en hij bewijst me elke dag dat hij het wel waard was. Dat onze relatie het waard is om meer kansen te krijgen dan vroeg ouderschap. Ik zie het nog niet helemaal in en ik huil als ik alleen ben en bij elke echofoto. Maar ik kom er wel, samen met hem. En ooit op een dag komt er een kleintje bij, en dan mag ik genieten van beiden.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen