In het begin van onze relatie waren mijn vriend en ik heel duidelijk over een zwangerschap: als we allebei of een van de twee niet achter de zwangerschap stond, zouden we er niet mee door gaan. Duidelijk, clear. Na een aantal jaren waren we er wél klaar voor en werd ons eerste kindje geboren. Een schatje van een kindje. Hierna hadden we weer dezelfde afspraak gemaakt als toen we onze relatie begonnen. Maar na 1.5 jaar na de geboorte van ons eerste kindje, bleek ik zwanger te zijn.
Dit was niet de bedoeling geweest. Hoe stom ook, ik slikte geen pil en gebruikten geen condoom. Ik hield mijn cyclus strikt bij en mijn cyclussen waren altijd stipt op tijd. Maar deze keer bleef mijn menstruatie uit. Ik besloot nog geen test te doen en mijn lichaam even de tijd te geven. Misschien was het nu ook wel de spanning dat ik zwanger zou zijn en dat ik daardoor juist niet ongesteld werd. Dat laatste was dus, helaas, niet het geval.
Na een week deed ik meerdere testen en deze waren allemaal positief. Ik heb gehuild als een klein kind, zo verdrietig was ik. Hoe kón dit nu gebeuren! Maar direct na de eerste test stond mijn keuze vast: ik zou hier niet mee doorgaan. Sommige mensen verklaren me misschien voor gek omdat we al een kindje hebben maar ik kón hier niet mee doorgaan. Direct belde ik de huisarts om een afspraak te maken en na het weekend kon ik terecht. Hij was heel begripvol en snapte mijn keuze volledig. Ik kon een afspraak maken bij de kliniek.
Amy: De pilletjes moest ik innemen en in mijn hoofd heb ik 1000 keer sorry gezegd.
17 mei was een van de zwartste dagen uit mijn leven, ondanks dat ik geen spijt heb. We hadden ons kindje bij opa en oma afgezet en reden door naar de kliniek. Hier kreeg ik als eerste een gesprek met een arts, een onwijs aardige vrouw, kalm en begripvol. Ook kreeg ik een echo, welke ik absoluut niet wilde zien. Voor mijn gevoel was ik ook helemaal niet zwanger.
Ik had geen 'klachten' zoals tijdens mijn eerste zwangerschap. Toen was ik moe, spuugde ik alles onder en was ik niet te genieten. Maar nu, helemaal niks. Dat maakte het voor mij heel raar. In de dagen voorafgaand aan de abortus, zo wil ik het liever niet noemen eigenlijk, heb ik er zelfs een aantal dagen totaal niet gedacht dat ik zwanger was. Ik had het al afgesloten in mijn hoofd. Na de echo kreeg ik te horen dat ik 8 weken zwanger was.
Mijn vriend heeft de echo gezien en vond het er maar raar uitzien. Totaal niet te vergelijken met de eerste echo van ons eerste kindje. Van een vriendin hoorde ik dat ik het beste in mijn hoofd kon prenten dat ons kindje al niet meer leefde, om het wat dragelijker te maken. En dat hielp, in combinatie met het feit dat ik me totaal niet zwanger voelde. Na het gesprek met de arts werd ik bij een verpleegkundige geroepen. Mijn vriend mocht nog niet mee. Ik kreeg vragen als waarom ik dit wilde doen, wat mijn beweegredenen waren etc.
Daarna mocht mijn vriend ook naar binnen en hij kreeg dezelfde vragen. Vervolgens kreeg ik 2 tabletjes welke ik onder mijn tong moest leggen wat ervoor zou zorgen dat mijn baarmoedermond open zou gaan staan. Zodra ik deze ingenomen had, was er geen weg meer terug. De pilletjes moest ik innemen en in mijn hoofd heb ik 1000 keer sorry gezegd. Daarna moest ik ook afscheid nemen van mijn vriend en werd ik de zaal mee ingenomen. Ik mocht me omkleden en werd naar mijn bed gebracht. Daar moest ik wachten tot ik aan de beurt was. Het duurde en duurde. Gelukkig kon ik wel appen met mijn vriend die buiten zat. Ook een vriendin appte me en maakte me zelfs even aan het lachen maar steunde me zo erg.
Amy: Een paar uur later zag ik mijn kindje weer en ik heb nog nooit zo erg geknuffeld met mijn kind.
Na een uur werd ik naar de behandelkamer geroepen.. het was zo ver.. over een half uur zou ik bijkomen en niet meer zwanger zijn. Hoe lullig ook om te zeggen: maar zo gezegd, zo gedaan. Ik werd wakker en hoorde alleen maar meiden huilen. Ik was juist blij dat het erop zat en had enorme honger. Ik at mijn brood op en kreeg nog wat soep. Daarna mocht ik naar het toilet en als dat goed ging mocht ik naar huis. Gelukkig ging het goed dus ik mocht naar huis. Ik voelde me opgelucht, Ik was blij dat het erop zat.
Daarna heb ik niet zo veel last gehad van de behandeling. Andere meiden hadden zware buikpijn, ik had nergens last van. Een paar uur later zag ik mijn kindje weer bij opa en oma en ik heb nog nooit zo erg geknuffeld met mijn kind. Ook door mijn kind voelde ik me gesteund. Maar de dagen erna werden zwaarder. Met name de dag erna. Ik heb tranen met tuiten gehuild. En niet dat ik spijt had, alles behalve. Maar ik had wel last van de gedachte wat er nu met mijn kindje gebeurd was. Was het in een prullenbak gegooid, bij het grof vuil? Toen voelde ik me een enorm slecht mens maar ik wist echt dat het beter was.
En nu, ruim een maand later, voel ik me goed met ups en downs. Ik ben zo'n typ dat alles op zoekt op internet en daar kwam ik akelige dingen tegen. Niet doen dus! Daar wordt je echt niet vrolijk van, niet dat je überhaupt blij wordt van een abortus. De pil slik ik weer vanaf de dag dat de behandeling plaats gevonden heeft. En een maand hebben wij geen seks gehad. Ik durfde niet. Mijn vriend stond gelukkig achter mijn beslissing, net als mijn ouders. Mijn schoonouders weten dit niet maar denken dat we een miskraam gehad hebben.
Amy: Ik praat erover wanneer ik dat wil, al is het tegen de tv, ik lijk wel gek maar het helpt wel.
Ik heb er gelukkig geen spijt van alleen momenteel word ik iedere dag wakker met het gevoel dat ik ongelukkig ben. Ik link het zelf niet aan de behandeling maar ik merk wel dat je er goed over moet praten met je partner. Ook hij/zij heeft gevoelens over een zwangerschap en behandeling om het af te breken. We klimmen er langzaam en gestaag samen weer boven op. En ik praat erover wanneer ik dat wil, al is het tegen de tv, ik lijk wel gek maar het helpt wel. Een keer heb ik in het bos hard geschreeuwd. En dat voelde goed. Ik hoop dat andere meiden/vrouwen die dit mee (moeten) maken er geen spijt van krijgen. En ondanks dat het nog steeds een taboe is in Nederland: praat erover, je bent niet alleen. Dat heb ook ik gemerkt.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen