Ik ben een student van 21 jaar oud en heb in februari 2017 een abortus, curettage, laten uitvoeren. Graag wil ik met jullie mijn verhaal delen, om voor mij het een stukje te verwerken en jullie te laten zien hoe ik er mee om ben gegaan en wat mijn struikelblokken waren. Begin januari ben ik erachter gekomen dat ik zwanger was, dit heb ik gelijk met mijn vriend gedeeld. Zijn eerste reactie was een soort van shock, wat begrijpelijk is, want dat had ik ook. Wij hadden namelijk veilige geslachtsgemeenschap, ik gebruikte de pil en hij altijd een condoom. Voor ons was deze zwangerschap niet gepland, sorry maar ongewenst vind ik persoonlijk een naar woord en vermijd het daarom ook liever.
Allebei hebben wij een kinderwens, maar omdat ik nog een student ben en geen vaste baan heb is het moeilijk. Wij hebben het eerst geprobeerd om het voor ons beiden te houden, totdat hij erachter kwam dat ik eigenlijk een tikkende tijdbom was dus heeft hij mijn stiefmoeder ingelicht. Hierdoor hebben wij beiden de eerste stap gezet om er over te praten. Praktische dingetjes zijn makkelijk te regelen, een huisje, wat meubels etc. maar je leven staat met een paar maandjes wel op de kop natuurlijk.
Wij hebben een afspraak gemaakt bij de huisarts en die heeft ons doorverwezen naar een gynaecoloog, die gelijk de twijfels had om het uit te voeren. Ik zat namelijk in een sneltrein, zonder tussenstops, qua emotie, uiten kon ik ze niet. Zij heeft ons daardoor doorverwezen naar een maatschappelijk werker, zodat wij ons hart konden luchten. Dankzij haar hadden wij nog steeds, denk ik, geen beslissing kunnen maken. Nadat er onderhand alweer een week verstreken was, mocht ik terug komen bij de gynaecoloog om mijn beslissing te vertellen.
Hierbij dacht ik dat het nog wel een paar dagen zou duren voordat het uiteindelijk zou gebeuren, maar de volgende dag werd ik gebeld dat ik de dag erna om 10:15 uur in het ziekenhuis mocht komen, om de ingreep te laten uitvoeren. Dat ging allemaal heel snel, telefonisch werd ik ingelicht, 8 uur van te voren mocht ik niets meer eten en 2 uur van te voren mocht ik niets meer drinken. De dag van de ingreep was ik vrij rustig, maar ook ontzettend zenuwachtig, daarom hebben ze mij een slaaptablet gegeven, hierdoor heb ik ontzettend weinig meegekregen.
Anouk: Ik zat namelijk in een sneltrein, zonder tussenstops, qua emotie, uiten kon ik ze niet.
Onderhand was de ingreep voorbij en werd ik wakker op de recovery, omdat ik voor narcose had gekozen i.p.v. een ruggenprik. Even later lag ik op mijn kamertje en was mijn vriend bij me, de verpleegsters hebben mij in de gaten gehouden en mij geholpen met plassen, waar ik bang voor was, omdat ik dacht dat het ontzettend veel pijn ging doen, maar dat viel ontzettend mee. 2 uur later mocht ik naar huis.
Op het moment heb ik alles een plekje kunnen geven, ook omdat ik er heel goed over praat. Alle verhalen die ik heb gelezen over abortus, dat het ontzettend veel pijn doet, is in mijn geval niet zo. Ik heb af en toe wat krampen in mijn onderbuik, maar dit voelt meer als een menstruatie pijn. Ik vloei ook maar een klein beetje en heb ook minimaal last van stolsels, dus dat valt ook hartstikke mee. Nu gaan we kijken hoe we verder gaan met ons leven.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.