Het is nu bijna 21 jaar geleden. Ik zat in een relatie waarbij ik al een periode twijfelde of ik wel in deze relatie wilde blijven, omdat ik hem een te strenge harde vader vond voor onze zoon. Wij hadden toen al twee nog jonge kinderen. Hij had een vergrootglas boven onze zoon en vergrootte alles uit wat hij deed. Hierover ging ik vaak met hem in gesprek als de kinderen er niet bij waren.
Ik was aan de pil en bleek ineens zwanger te zijn. Ik raakte in paniek. Nog een kindje erbij terwijl ik het nu al niet goed vond gaan. En ik ook twijfelde of ik wel in deze relatie wilde blijven. Echter weggaan met de wetenschap dat de kinderen dan in weekenden en vakanties zonder mijn bescherming bij hem moesten zijn zag ik ook helemaal niet zitten. Hij heeft onze zoon ook wel eens fysiek bestraft. Ik dacht dat ik door in deze relatie te blijven mijn kinderen beter kon beschermen. Ik zag de vader van mijn kinderen niet als slechte man. Nog steeds niet. Hij is ook het product van de opvoeding die hij had gehad. Als ik nog beter mijn best zou doen zou hij het misschien wel in gaan zien.
Charlotte: Hij vond een abortus wel best.
In de periode dat ik zwanger bleek te zijn, ben ik in paniek geraakt. Ik zei tegen de vader van onze kinderen dat ik een derde kindje niet zag zitten. Hij vond een abortus wel best, dus ben naar de huisarts gegaan. Daar kreeg ik te horen dat hij vanwege zijn geloof tegen abortus is maar gaf de verwijzing. Er is verder nergens over gesproken. Een week later gooide de vader van mijn kinderen mij af bij de abortuskliniek. Daar bleek dat het nog maar een hele prille zwangerschap was. "Weet je het zeker?" vroegen ze. Je kunt ook nog een miskraam krijgen (ik heb meerdere miskramen gehad). Ik keek de andere kant op en zei: "ja ik weet het zeker." Ik lag daar immers al. Zelf had ik niet het gevoel dat ik nog terug mocht krabbelen. Want wie A zegt… Het was zo gebeurd. Ik werd voor de kliniek weer opgepikt door de vader van mijn kinderen. Hij vroeg: "deed het zeer?" Ik zei: "nee." Meer is er niet over gesproken. Ook is er geen nazorg geweest. Van de huisarts heb ik ook niks meer gehoord. Eigenlijk deed iedereen alsof er niks was gebeurd. Ik voelde schaamte en spijt. Maar als deze gedachten opkwamen duwde ik ze nog harder weg. Niet piepen dacht ik dan. Schouders eronder en door. Ik was keihard voor mezelf, terwijl ik beslist niet zo voor anderen ben.
Charlotte: Eigenlijk deed iedereen alsof er niks was gebeurd.
Nu 21 jaar later ben ik in therapie. Niet alleen hiervoor. Ik ben nu wel met deze heftige gebeurtenis bezig, omdat ik niks verwerkt heb. Ik hoop dat de begeleiding nu beter is dan destijds bij mij is gebeurd. Ik vind het ook echt geen goed idee dat er nu geen week bedenktijd meer bestaat voor abortus. Ik had destijds aan die week feitelijk al te weinig tijd. En had iemand mij maar echt gezien en was iemand hierover maar met mij het gesprek aangegaan. Dit had een groot verschil gemaakt. Dit soort besluiten daar moet je niet alleen mee lopen. En nazorg lijkt mij ook echt van belang. Ik hoop dat dit er nu wel is.
*In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen