Eind januari kwam ik er achter dat ik 6 weken zwanger was. Het was een enorme schok aangezien mijn moeder op 19 januari overleden is aan de gevolgen van kanker en ik zelf nog maar 19 jaar ben. Mijn vriend en ik hebben samen besloten om het te laten weghalen om eerst aan mijn eigen verwerking te denken. Ik wist gelijk dat ik niet voor dit kindje kon zorgen omdat ik zelf nog midden in een rouwproces zat.
Op 14 januari was het zo ver. Ik moest mij om 11 uur melden bij de Emma kliniek in Enschede. Eenmaal aangekomen brak het zweet me uit. Ik kreeg een echo om te kijken hoe ver ik was. Ruim 6 weken. Ik wilde toch graag een afbeelding hebben van de echo. Waarom? Omdat het misschien mij zal helpen met het verwerkingsproces. Daarna heb ik een gesprek gehad met een vrouw en die vroeg of ik het zeker wilde. Ik kreeg een tabletje voorgeschoteld. Na een kwartier kreeg ik vreselijke buikpijn. Mijn vriend en ik zaten, samen met nog meer vrouwen, in de wachtruimte te wachten. Ineens werden er 6 vrouwen opgeroepen waaronder ik.
We werden meegenomen naar een kamer met 7 bedden naast elkaar, lelijke oude groene bedden. We moesten ons uitkleden en een lang hemd aantrekken. Na alle controles werden we stuk voor stuk opgehaald. Ik moest als eerste. Ik trilde, was bang en alleen. Mijn vriend zat in de wachtkamer en die mocht niet mee. Toen eenmaal het infuus erin zat, kreeg ik de narcose toegediend. Allemaal perfect gelopen totdat ik wakker werd uit de narcose. Ik had vreselijke pijn. Het leek wel een hel. Ik dacht dat ik dood ging (zonder te overdrijven). Er lagen nog 5 dames die geholpen moesten worden allemaal door elkaar heen te praten. De één zat te bellen, de ander was met iemand aan het praten.
Monica: De dagen erna werden slechter en slechter. Ik werd steeds wakker want het bloedverlies was enorm.
Na een half uur wakker worden met een kop thee en een droge biscuit moest ik naar de wc. Ik keek en het bloedverlies was reëel. Ik mocht naar huis met 2 doosjes antibiotica. Eenmaal thuis, was ik doodop; geestelijk en lichamelijk. De dagen erna werden slechter en slechter. Ik werd steeds wakker want het bloedverlies was enorm. Mijn vriend heeft 's nachts het noodnummer gebeld van de Emma kliniek en kreeg een buitenlandse man aan de telefoon. Die beste meneer vertelde ons dat dit normaal was en dat het minder zal worden. Als we het niet vertrouwden, konden we de volgende ochtend langskomen. Eerder kon niet want er was niemand aanwezig.
Mijn vriend maakte zich vreselijke zorgen en heeft de spoedeisende hulp gebeld. We moesten gelijk komen. De arts zei gelijk; dit ziet er vreselijk uit. De buitenkant van mijn vagina was zo rood en gezwollen. De inwendige onderzoeken waren een hel; wat een pijn! Ook zij zeiden, er klopt iets niet. Aangezien het al 6:30 uur 's morgens was, werd ik naar huis gestuurd en werd ik om 11 uur gebeld door de gynaecoloog. Om 10:30 uur werden er al gebeld en moesten we gelijk naar het ZGT in Hengelo komen. Snel de auto in en op naar Hengelo. Die autorit was een hel; wat een pijn had ik. Eenmaal aangekomen werd ik gelijk uit de wachtkamer gehaald door een zeer vriendelijke, mannelijke gynaecoloog. Er werd gelijk een inwendige echo gemaakt.
Monica: Ik heb anderhalve maand lang moeten herstellen om weer helemaal op kracht terug te komen en mijn bloeddruk weer in orde te krijgen.
Ook de gynaecoloog schrok van hoe het eruit zag. Op de echo werd gelijk duidelijk dat de baarmoeder niet leeg was en dat er nog wat zat. Wat wisten ze nog niet. Het was zwaar gaan infecteren want mijn ontstekingswaarden waren extreem hoog, de bloedruk was veel te laag door al het bloedverlies. Gelijk belde de gynaecoloog om een spoedoperatie in te plannen.
Maar aangezien ik 40,2 graden koorts had en nog zeer zwak was, moest ik eerst 4 antibiotica tabletten slikken op 1 dag. De volgende dag moest ik me melden in het ZGT Almelo voor de tweede operatie in nog geen 1 week tijd. Ik was emotioneel zwak, bang en moe. De narcose was het ergste; 2 keer onder narcose in 1 week tijd is niet niks. Mijn armen waren bont en blauw van allemaal infuusnaalden.
Eenmaal uit de narcose voelde ik me gelijk beter; de pijn was zoveel minder. In de avond mocht ik naar huis. Het restant dat ze hebben verwijderd, hebben ze opgestuurd naar de patholoog. Twee weken later werd in gebeld met het nieuws dat het restant een stukje van de vruchtzak was dat zwaar ontstoken was. Ik heb anderhalve maand lang moeten herstellen om weer helemaal op kracht terug te komen en mijn bloeddruk weer in orde te krijgen.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen