Dat was het dan, 2 streepjes. Ik was zwanger. Ongeloof maar ook een soort van opluchting. Ik was al weken niet lekker. ’s Ochtends overgeven, heel de dag moe, een opgeblazen gevoel, stemmingswisselingen. Dit allemaal bij elkaar opgeteld was het al vrij duidelijk, maar na de bevestiging van de test zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Hoe kon ik nou zwanger zijn. Ik slikte gewoon de pil!

Ik had al een tijdje een vriend. Toen ik de test had gedaan en de uitslag zag was ik helemaal in paniek. Ik wist dat ik het mijn toenmalige vriend als eerste moest vertellen maar hoe dat wist ik nog niet. Een paar dagen later moest ik het hem toch echt vertellen maar wist niet hoe, dus liet ik hem een foto zien van de zwangerschapstest die ik had gemaakt. Ik had die foto gemaakt voor het geval hij me niet zou geloven.

Hij zag de test en was helemaal blij. Ik was boos en dacht verdomme waarom reageer je zo blij. Maar meteen dacht ik, wat voor een reactie had ik dan wel van hem gehoopt? Had ik gehoopt dat hij boos was, dat hij vrolijk was, dat hij weg liep zonder iets te zeggen of dat hij ging schreeuwen. Ik wist het niet.

Het enige wat ik wel wist was dat ik nog steeds in paniek was van hoe het nou verder zou moeten. Ik was 15 en mijn vriend 19. Ik kon met die leeftijd echt geen kind krijgen, maar ik ben altijd tegen abortus geweest dus dat zou ook niet kunnen dacht ik toen. Nog steeds wist alleen mijn vriend dat ik zwanger was maar we wisten nog niet hoelang. Dagen ging voorbij en ik was elke dag erg ziek. Ik dacht ik moet het nog iemand vertellen. Ik moest echt naar de dokter want er moest iets gebeuren. Ik kon niet weken door blijven lopen en niks doen.

Amber: Ik moest echt naar de dokter want er moest iets gebeuren. Ik kon niet weken door blijven lopen en niks doen.

Na lang denken had ik besloten om het tegen mijn afdelingsleider op school te vertellen. Ik had een afspraak met haar gemaakt en meteen dezelfde middag kon ik nog op gesprek komen, omdat ze aan me had gezien dat het dringend was. Ik ging naast haar zitten en zei: Ik weet niet zo goed hoe ik het moet vertellen. Gelukkig vroeg ze toen zelf of ik zwanger was. Ik zei ja en ze schrok heel erg. Ze belde meteen mijn huisarts op om een afspraak voor me te maken.

Meteen de volgende ochtend had ik een afspraak bij mijn huisarts die me doorstuurde naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. Mijn vriend ging met me mee en we voelden ons erg ongemakkelijk. We zaten in de wachtkamer van het ziekenhuis te wachten tot we aan de beurt waren. Er zaten nog meer mensen in de wachtkamer maar die waren allemaal al veel ouder.

Ik voelde me erg aangestaard wat ik natuurlijk ook wel begreep. Toen we naar binnen werden geroepen begon de vrouw vragen te stellen en vroeg ook hoelang ik al dacht zwanger te zijn. Ik zei dat ik dat niet wist dus ze ging dat bekijken. Ze zei dat het waarschijnlijk nog niet zo lang was en dat ze daarom ons kleintje nog niet zou kunnen zien via de echo op de buik dus dat ze dan een echo van binnen moest maken, maar ze zou het eerst gewoon proberen.

Ze probeerde het gewoon en tot haar verbazing kon ze het al goed met de echo zien. Ze vertelde ons dat ik al 8 weken zwanger was. Ik schrok hier natuurlijk erg van, want dat hadden we niet verwacht. Ik kon meekijken op de echo en je zag echt al een klein wondertje zitten. De echo kregen we mee naar huis en sindsdien bewaar ik die altijd in mijn portemonnee. Het hoort bij mij en daarom draag ik het altijd bij me. De volgende dag dat ik op school kwam had ik meteen een afspraak met mijn afdelingsleider.

We hadden samen afgesproken dat ze het verder niemand op school zou vertellen, maar toen ik haar kantoor binnenliep vroeg de andere afdelingsleider waar zij haar kantoor mee deelt hoe het was gegaan, waardoor ik meteen wist dat ze het hem had verteld. Ik was eerst erg boos, maar ik snapte ook wel dat zij het aan iemand kwijt moest en deed er verder maar niet moeilijk over. Ze zei tegen me dat ze me zou helpen en steunen, maar dat ik het wel mijn moeder moest gaan vertellen. Ik beloofde haar dat te gaan doen maar zei dat het nog niet meteen kon, omdat mama op zakenreis was.

Amber: Ik vond het nogal makkelijk om te zeggen dat ik mijn kind weg moest laten halen! Zoiets beslis je toch niet zomaar?

Er ging een week voorbij en toen zei ze dat ik het dan iemand anders moest gaan vertellen, omdat ik er niet langer mee kon blijven rondlopen en een keuze moest gaan maken. Ik zei tegen haar dat ik het mijn tante ging vertellen. Na een paar dagen geloofde ze me niet meer en belde naar mijn huis op. Ik was op dat moment niet thuis, maar werd door mijn moeder gebeld dat ik snel naar huis moest komen. Ik hoorde aan haar stem dat er iets ernstigs was maar wist echt niet wat dus ging meer snel naar huis. Eenmaal thuis aangekomen zei ze dat ze mijn afdelingsleider had gesproken en dat die haar had verteld dat ik mama iets heel belangrijks moest vertellen.

Ik zei tegen mijn moeder dat het niet zo was en dat ze waarschijnlijk iemand anders had bedoeld en verkeerd had gebeld. Mijn moeder zei dat ze het raar vond maar haar morgen wel terug zou bellen. Ik zei oké is goed. Maar ondertussen wist ik natuurlijk wel waar het omging. Ik was erg boos dat ze naar mijn huis had gebeld dus ben de volgende dag niet naar school gegaan. Toen ik ´s middags thuis kwam en naar mijn moeders kamer liep om te zeggen dat ik thuis was vond ik haar huilend op haar bed liggen. Ik vroeg meteen wat er aan de hand was. Ze begon te schreeuwen en veranderde van verdrietig in boos. Ze vertelde me dat ze de afdelingsleider weer gesproken had en haar dit keer had zelf had verteld wat er met me aan de hand was.

Ik schrok hier natuurlijk erg van en ontkende het eerst nog. Na een paar minuten begon ik keihard te huilen. Mijn moeder was heel verdrietig en boos, vooral omdat ik haar het niet eerlijk heb verteld. Ze zei zoiets kan je een keer gebeuren daar kun je niet altijd iets aandoen, maar dat je me niks verteld hebt en andere mensen in vertrouwen hebt genomen en niet eens je eigen moeder en nog liegt tegen me dat doet me erg veel pijn. Ik snapte mama best wat ze bedoelde maar vond dat ze mij ook moest begrijpen.

Ze moest begrijpen hoe moeilijk ik het had en waarom ik het zo moeilijk vond om het te vertellen. Meteen die middag heeft mama mijn vader gebeld dat hij ´s avond langs moest komen omdat ze iets moest bespreken over mij. Die avond kwam hij langs en we zaten met z´n drieën op de bank. Ik moest het van mama zelf vertellen, maar ik kon het niet. Ik hield mijn mond dicht en zei geen woord. Na een half uur heeft mijn moeder het mijn vader maar zelf verteld. Die schrok zich helemaal kapot en vroeg meteen wat ga je doen wat is het plan nu?

Ik zei dat ik het niet wist en mijn moeder zei meteen dat ik het weg moest laten halen. Ik was nog te jong, ze mocht mijn vriend al niet en ik kon het kind niet bieden wat het nodig had en ik had nog een heel leven voor me voordat ik aan kinderen moest beginnen. Ik snapte wel wat mijn moeder bedoelde maar ik wilde het niet horen. Ik vond het nogal lekker makkelijk om te zeggen dat ik mijn kind weg moest laten halen! Zoiets beslis je toch niet zomaar?

Amber:  Tot mijn opluchting konden ze me helpen, toch gek dat ik met zulk nieuws blij kon zijn.

Na een lang gesprek moest ik van mama goed na gaan denken en ze ging ondertussen op internet abortus klinieken opzoeken en alles uitzoeken hoe het nu verder moest. De volgende dag mocht in van mijn moeder thuis blijven om eens heel goed na te denken en om op sites te gaan kijken welke mogelijkheden er waren. Ik heb veel forums gelezen en sites bekeken. Uiteindelijk had ik besloten dat het toch beter was om het kindje weg te laten halen. Ik kon het kind niet genoeg bieden. Ik ben meteen gaan kijken met mama waar ik terecht zou kunnen voor een abortus.

Ik heb vele sites gehad en uiteindelijk had ik de moed gevonden om een kliniek op te gaan bellen. Ik werd meteen doodgegooid met vragen en een vraag daarvan was: hoe lang ben je al zwanger. Ik vertelde haar dat ik al 11 weken zwanger was en ze zei meteen: Oh sorry dan kun je hier niet meer terecht. De grond zakte meteen onder mijn voeten vandaan en raakte in paniek. Hoorde ik dat nou goed? Zei die vrouw waarmee ik aan de telefoon zit nou net dat ik er niet meer terecht kon?

Wat moet ik nu? Ik had eindelijke de beslissing genomen om het kindje weg te laten halen en dan krijg ik te horen dat het niet meer kan?! De vrouw die ik nog steeds aan de telefoon had was allemaal tegen me aan het praten en vroeg of ik er nog was. Ik was zo geschrokken dat ik niet meteen door had dat ze nog aan het praten was. Toen ik weer een beetje was bekomen van de schrik zei ik ja ik ben er nog. Ze vertelde me dat ik moest bellen met een abortuskliniek in Arnhem en dat ik daar nog kans had om geholpen te worden.

Ik kreeg de moed weer een beetje terug dus nam een glaasje water en ging toen de kliniek in Arnhem maar bellen in de hoop dat die mij wel konden helpen. Ik kreeg een vrouw aan de telefoon die dezelfde vragen begon te stellen als de vrouw die ik eerder aan de telefoon had gehad. Toen de vrouw vroeg hoeveel weken ik zwanger was en ik antwoorde 11 weken hield ik mijn adem in, omdat ik weer een negatief antwoord zou  krijgen, maar tot mijn opluchting zei de vrouw dat ze me nog wel kon helpen. Ik was helemaal blij, toch raar dat je van zo´n nieuws zo blij kan zijn.

Amber:  Achteraf was ik heel blij dat ze naar huis hebben gebeld, want als ze dat niet hadden gedaan dan was ik zeker te laat geweest.

Ze had me een paar dingen verteld over de kliniek en de mogelijkheden en daarna gingen meteen een afspraak inplannen. De afspraak inplannen ging nog niet zo makkelijk. Ze noemde een paar data op die ik echt niet kon en toen zei ze ja wat lastig zeg, we zitten al zo vol. Ik schrok een beetje van die uitspraak. Ik dacht dat ik zowat de enige was, maar dat er zoveel anderen waren met hetzelfde probleem als ik had, dat had ik niet verwacht. We hadden eindelijk een datum afgesproken en die datum zou drie weken later zijn. Ik was dan net op tijd voordat ik ook daar niet meer geholpen kon worden.

De dag daarna ben ik weer naar school gegaan. Ik heb mijn afdelingsleiders niet gesproken of aangekeken want ik was erg boos op hun. Achteraf was ik heel blij dat ze naar huis hebben gebeld, want als ze dat niet hadden gedaan dan was ik zeker te laat geweest want ik kon het mijn moeder gewoon niet vertellen. Ik was gewoon zo bang voor haar reactie.

Na drie weken was het zover. Mijn moeder maakte me ´s ochtends vroeg wakker en ging me wassen en aankleden zoals elke andere dag, maar ik moest ook een tas inpakken met extra kleren. Ik had een brief thuis gekregen waarin stond wat ik allemaal mee moest nemen en dat was een hele lijst. Mijn moeder, vriend en de moeder van mijn vriend gingen mee naar de kliniek.

We kwamen daar binnen en schrokken ervan hoe druk het daar eigenlijk wel niet was. Na een half uurtje ongeveer werd ik geroepen en moest ik naar een kantoortje om te praten. Ik kreeg een gesprek waarin ik moest vertellen dat ik het kindje echt weg wilde laten halen. Als hun ook maar aan mij konden zien dat ik het niet 100% zeker wist of dat ik er niet 100% achter stond dan zou de abortus niet doorgaan.

Amber: Het liefst was ik terug gegaan naar de behandelkamer en was het allemaal niet gebeurd. Ik had er meteen spijt van!

Na het gesprek moest ik nog een formulier invullen met heel veel vragen. Daar werd ook nog naar gekeken om te kijken of ik het wel zeker wist. Na een tijdje werd mijn naam geroepen.  Het was zover! Mijn vriend zou bij de abortus aanwezig zijn. Hij wilde dit graag en ik vond het ook geen fijn gevoel om er alleen te liggen met mensen die ik niet kende. Ik moest me uitkleden en kreeg een lange jas aan.

Ik moest op de stoel gaan liggen en den dokter die de abortus zou gaan uitvoeren vertelde me dat hij me een pijnstilling ging geven waardoor de pijn minder zou zijn. Ik zei graag en raakte in paniek omdat ik bang was dat ik veel pijn zou gaan hebben, maar ook omdat ik het helemaal niet meer zeker wist. Ik moest deze keuze maken ik wist ook wel dat het beter voor he t kind zou zijn, maar het was niet wat ik wilde. Het voelde als vermoorden.

Ik, juist degene die zo tegen abortus was lag nu daar in de stoel! Dat kon toch niet. Ik raakte zo in paniek dat de arts nog meer medicijnen had toegediend. Vanaf dat moment weet ik niks meer. Ik had zoveel pijnstilling gekregen dat ik helemaal weg was.

Na de behandeling werd ik wakker en moest ik lopen naar een andere kamer (de rustkamer). Ik lag daar en mijn vriend zat naast me en hield mijn hand vast. Ik riep alleen maar om mama. Ik wilde dat ze bij me was dus ging mijn vriend mijn moeder halen. Ik was zo bang en voelde me rot, verdrietig, boos, alleen. Er ging van alles door mijn hoofd. Het liefst was ik terug gegaan naar de behandelkamer en was het allemaal niet gebeurd. Ik had er meteen spijt van!

Na ongeveer 2 uur was ik weer een beetje bijgekomen en mocht ik langzaam uit bed komen. Ik kon mezelf niet aankleden of voorover buigen van de pijn. Ik heb nog nooit zo´n pijn gehad. We moesten nog een eind terug naar huis rijden en ik lag achterin de auto te creperen van te pijn. Iedereen zat gezellig te kletsen en grapjes te maken en ik voelde me zo ellendig en had zoveel pijn.

Amber: Mijn schuldgevoel en verdriet is nu zo groot dat ik echt hulp moet krijgen, want ik kan het zelf niet verwerken.

Toen ik thuis kwam ben ik meteen naar bed gegaan en heeft mijn stiefvader nog medicijnen gehaald bij de nachtapotheek. Ik moest die medicijnen twee dagen slikken van de kliniek. De dagen erna heb ik heel erg veel pijn gehad en heb ik alleen maar op bed gelegen. Ik was kapot, gebroken en noem maar op.

Niet lang daarna is de relatie tussen mijn vriend en mij overgegaan. Het is nu inmiddels alweer 3 jaar geleden dat ik de abortus heb ondergaan. Nadat ik de abortus had ondergaan had ik er erg veel moeite mee. Maar al snel ging het goed met me en wist ik dat ik de goede beslissing had gemaakt. Nu na 3 jaar merk ik dat ik het helemaal niet heb afgesloten en dat ik nu pas begin met het te verwerken.

Ik voel me zo ellendig. Ik heb een schuldgevoel. Het gevoel dat ik mijn kind van het leven heb beroofd. Zo oneerlijk. Het gevoel dat ik heb is zo erg dan ik er heel de dag aan denk. Al hoor ik een kind huilen of ik zie een moeder met een baby dan schiet ik al helemaal vol. Ik slaap 's nachts amper of heb nachtmerries waardoor ik super moe ben en me niet kan concentreren op school.

Ook moet ik soms uit het niets huilen. Ik vraag me gewoon nu al af hoe moeilijk het zou zijn als ik later weer zwanger ben en hoe ik me dan voel. Of ik het dan al een plekje heb kunnen geven dat ik een eerder kind niet de kans heb gegeven of dat ik er dan nog steeds zo erg mee zit. Of opnieuw zo erg mee zit. Mijn schuldgevoel en verdriet is nu zo groot dat ik echt hulp moet krijgen, want ik kan het zelf niet verwerken.

Je gaat je dingen afvragen zoals: Zou het een meisje of een jongen zijn, hoe zou het er uit komen te zien, zou het op mij lijken? Ik merkte ook dat ik door de moederhormonen die je toch krijgt, ondanks dat je niet echt moeder word (maar toch eigenlijk ook wel weer bent) voor alles en iedereen wilde zorgen. Sindsdien ben ik heel erg veranderd en in 1 klap meteen een stuk volwassener geworden!

Amber: Een verwerking van een abortus kun je niet alleen, daar ben ik wel achter.

Ik heb laatst een gesprek gehad met de schoolmaatschappelijk werker en die gaat me nu helpen met hulp zoeken om te zorgen dat ik mijn gebeurtenis een plekje kan gaan geven, waardoor het mijn leven niet meer zo beïnvloed als nu. Ik heb gelukkig een hele goede vriend waar ik veel om geef en die ik alles kan vertellen, die een luisterend oor voor me is en waarbij ik altijd terecht kan.

Ik ben een vechter en ondanks dat de moed nu nog erg ver te vinden is ben ik ervan overtuigd dat ik er weer bovenop kom. Hoelang het ook moet gaan duren. Een verwerking van een abortus kun je niet alleen, daar ben ik wel achter. Ik zal dit heel mijn leven bij me dragen dus ik moet het echt een plekje gaan geven, hoe moeilijk dat ook is. Sommige mensen onderschatten een abortus echt, maar geloof me het is niet niks!

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in