Op 04-07-2013 heb ik een abortusbehandeling ondergaan met een abortuspil. Ik was toen precies 5 weken zwanger, mijn zwangerschap was ongepland, maar diep van binnen vermoedde ik het al. Ik was al een jaar met mijn vriend waar ik een serieuze relatie mee heb. Alleen soms nam ik niet netjes de pil (heel dom ik weet het), maar ach ik ging er van uit dat het niet zo veel kwaad kon. Totdat ik dus echt zwanger was.
Toen ik erachter kwam begon ik meteen urenlang te huilen. Ik voelde me bang en wist echt niet hoe ik er mee om moest gaan. Gevoelens van angst en blijdschap wisselden elkaar af. Die avond heb ik heel veel nagedacht en een deel van mij wou het zo graag houden en een ander deel vroeg ik me af hoe zou ik het doen? Ik zit nog op school, geen huis, geen inkomen. Ik besloot dat als mijn omgeving mij zou steunen ik het zou houden en dat ik anders echt goed na zou gaan denken.
De volgende ochtend vertelde ik het mijn vriend en zijn reactie was totaal onverwacht. Hij werd heel boos en wou dat ik het direct weg ging halen en hij ging echt helemaal tekeer. Daarna ging ik naar mijn moeder en het enige wat zij zei was 'je bent dom', 'je bent een debiel'. Het was dus voor de hand liggend dat steun ver te zoeken was. Met pijn in mijn hart besloot ik om een abortus te ondergaan.
Evy: Ik besloot dat als mijn omgeving mij zou steunen ik het zou houden en dat ik anders echt goed na zou gaan denken.
Toen ik naar de huisarts ging, deed ze er nogal makkelijk over en ook de gynaecoloog deed niet erg moeilijk. Ik had ervoor gekozen om de abortuspil te gebruiken, iets waar ik erg spijt van heb. Het was afschuwelijk pijnlijk en ook geestelijk vond ik het verschrikkelijk. Ik was pas 5 weken, maar ik had echt helse pijnen en bij alles wat eruit kwam dacht ik, is dit het vruchtje? Is dit mijn kind? Ik ben hier behoorlijk ziek van geweest.
Na een week kwam ik op controle en volgens de gynaecoloog was alles goed gegaan alleen moest er nog een stolsel uitkomen, dat zou vanzelf gaan. Dat stolsel was nog groter dan het vruchtje en na 5 dagen was hij er naar mijn gevoel nog niet uit. Ik ging naar de huisarts en hij zei dat ik eerst 2 weken af moest wachten voordat ik überhaupt naar de gynaecoloog mocht, ik moest mijn lichaam de tijd geven.
Ik vertrouwde op de huisarts en vertrok naar mijn familie in het buitenland. Eenmaal daar aangekomen werd ik na een week ongesteld met extreme bloedingen en viel bijna neer op straat. Er kwamen hele stukken uit me en ik was zo beroerd dat ik meteen naar een gynaecoloog werd gebracht die ontdekte dat ik een zwaar ontstoken baarmoeder had. Zij was erg geschrokken dat een Nederlandse arts niet meteen heeft gereageerd op mijn verzoek om mij te onderzoeken.
Volgens de gynaecologe had ik bijna sepsis (bloedvergiftiging) en zij heeft mij handmatig van binnen schoongemaakt met watten. Ik kreeg een middel om de bloedingen te stoppen en als dat niet zou werken zou ik alsnog een curettage moeten ondergaan. De kans dat ik onvruchtbaar zou worden is groot en ook had ik een grote kans om dood te bloeden.
Evy: Zij was erg geschrokken dat een Nederlandse arts niet meteen heeft gereageerd op mijn verzoek om mij te onderzoeken.
Ik moest 3x 600 milligram antibiotica slikken om te genezen! Eenmaal terug in Nederland nemen dokters mij nog steeds niet serieus en ik blijf maar ziek worden. Ik krijg het gevoel soms dat dit mijn straf is voor de keuze die ik heb gemaakt. Dit is de eerste keer dat ik er echt over schrijf of praat, maar ik hoop dat ik mensen die aan abortus denken een goed beeld kan geven over wat mis kan gaan. Als ik het had geweten had ik het wel gehouden.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen