Eind januari 2015 vertrok ik voor enkele daagjes naar mijn grootouders, waar ik last kreeg van een enorme buikgriep. Gelukkig maakten hun goede zorgen de pijn dragelijker en na een weekje was ik er bovenop. Het ergste was voorbij, dacht ik toen. Weken gingen voorbij en ik voelde me opeens niet meer zo goed in mijn vel. Begin maart besloot ik langs te gaan bij de dokter voor een bloedonderzoek. Mijn huisdokter vroeg wat de klachten waren. Nu ja wat waren net de klachten? Ik was moe, voelde me niet fit, had vaak last van hoofdpijn, soms wat buikpijn. Maar vooral, ik voelde dat er iets mis was, dat er iets niet normaal was met mijn lichaam.

Nog geen week later kreeg ik de resultaten van mijn bloedonderzoek, alles was in orde. De maand ging voorbij en nog steeds voelde ik mij niet beter, maar ik dacht dat het meer in mijn hoofd zat, dan dat er effectief iets mis met me was. Begin april ging ik op routineonderzoek bij de gynaecoloog. Wat me daar zou overkomen, had ik mij nooit kunnen inbeelden. Als jong meisje, net 23 jaar geworden, lag de wereld aan mijn voeten. Ik weet nog dat ik ambetant was omdat de afspraak in de vroege voormiddag was en ik zo graag de nacht voordien wou gaan feesten. Het leven was zo onschuldig, zo mooi, zo hoopvol.

In de wachtkamer zat een zwangere vrouw die langskwam voor haar check up. Nadat ze een kwartiertje was binnen geweest, kwam de gynaecoloog mij halen. Zorgeloos stapte ik de praktijk binnen. Ik moest plaatsnemen in de stoel en ze ging met een echo kijken of alles nog in orde was. De enorme interesse naar hoe het er vanbinnen uitzag, liet me naar het scherm kijken. Toen stortte mijn wereld in. Ik zweeg, de gynaecologe zweeg. We staarden allebei naar het scherm en het enige geluid dat de kamer vulde was de duidelijke hartslag van het kindje in mijn buik.

Amelie: We staarden allebei naar het scherm en het enige geluid in de kamer was de hartslag van het kindje in mijn buik.

Mijn gynaecologe was de eerste die de stilte doorbrak. “Arm kind toch, kom zet u. We gaan dit bespreken. Ça va?” Een korte babbel, een boekje over Mijn eerste kindje met foto’s van de echo en de datum van een nieuwe afspraak. Met die zaken verliet ik de praktijk. Ik kon amper praten, maar de tranen bleven weg. Ik had nog de kracht om tot aan mijn auto te stappen, daar werd het me allemaal te veel. Toen kwam het besef, als een klets in mijn gezicht. Heel hard, heel pijnlijk. Ik kon niet vertrekken. Een baby’tje van tien weken oud groeide in mijn buik. Hoe kon dit? Ik had nog seks gehad met mijn vriendje voor ik naar mijn grootouders vertrok en door mijn buikgriep heeft de pil niet goed gewerkt. Ik had de kans dat het van de eerste keer raak was.

Na mijn bezoek bij mijn grootouders hadden we geen seks meer gehad, omdat ik wist dat de pil niet 100% betrouwbaar was na ziekte. De twee maanden erop had ik nog steeds mijn regels gekregen, onverwachter kon dus niet. Uiteindelijk vond ik de kracht om naar mijn vriendje te rijden en het hem te vertellen. Samen reden we door naar mijn ouders. Ik kan mij geen betere en warmere familie inbeelden. Ze bleven rustig, lieten mij het hele verhaal doen en zeiden dat ze achter mij stonden, welke keuze ik ook zou maken.

Rationeel gezien wist ik dat een abortus de enige optie was. Zowel mijn vriendje als ik studeerden nog, we konden het kindje geen warm nest bieden, niet het leven geven dat het zou verdienen. Ik ben zelf opgegroeid in een warm gezin dat me emotioneel, fysiek en financieel alles kon geven dat ik nodig had. In zo een omgeving wou ik dan ook mijn kindjes opvoeden. Ik wist dat ik er nog niet klaar voor was om het kindje in mijn buik zo graag te zien, als dat je je kindje graag moet zien. Ik kon het niet gelukkig laten worden en zou het geboren laten worden in een wereld die voor mij nog niets eens duidelijk was. Hoe kon ik in hemelsnaam een kindje opvoeden als ik zelf nog niet helemaal volgroeid was.

Amelie: Rationeel gezien was het dus duidelijk, het emotionele liet ik niet aan bod komen, dat zou mij enkel en alleen maar kapot maken.

Rationeel gezien was het dus duidelijk, het emotionele liet ik niet aan bod komen, dat zou mij enkel en alleen maar kapot maken. In België kon ik geen abortus meer doen, dus nam ik contact op met CASA in Nederland. Na de wettelijke bedenkweek kon ik terecht in hun centrum in Maastricht. Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn hoofd was één grote waas. Ik kan me niet meer veel herinneren van de momenten die daar plaatsvonden, alsof mijn hersenen ze expres niet hebben opgeslagen.

We bleven in de namiddag nog even in Maastricht om mijn gedachten wat te verzetten. Ik verloor zoveel bloed, had oneindig veel pijn en voelde me zo rotslecht. Maar ik moest sterk blijven, dit was mijn keuze, dit was de beste keuze. Voor mij, voor mijn vriend, voor mijn familie én ook vooral voor het kindje.

Die dag, 20 april 2015, heb je me verlaten. Bijna 12 weken leefden we zo dicht bij elkaar, gaf ik je een veilig thuis en zo abrupt zijn we uit elkaar getrokken. Maar ik ben zo blij dat je heel die tijd veilig bij mij was, tot je naar een andere veilige en warme plaats kon gaan. Nu zijn we acht maanden later en de pijn van het verlies is nog steeds zo sterk aanwezig.
Met mijn vriendje is het niet gelukt, de pijn was te groot en de herinnering aan jou was te sterk als ik bij hem was. Ik kon het niet meer aan, al moet ik wel toegeven dat hij de beste en sterkste vriend is die ik mij kan inbeelden. Hij is er steeds voor mij geweest, dag in en dag uit. Maar de liefde had plaats gemaakt voor een onbeschrijfbare pijn.

Amelie: Hij is er steeds voor mij geweest, dag in en dag uit, maar de liefde had plaats gemaakt voor een onbeschrijfbare pijn.

Ik heb geen spijt van mijn beslissing, ik ben er nog steeds rotsvast van overtuigd dat dit het beste was voor ons allemaal. Maar spijt is niet nodig om een helse pijn te voelen. Spijt is niet nodig om iedere keer opnieuw te moeten slikken als ik geconfronteerd word met zwangere vrouwen of kleine kindjes. Of de pijn ooit zal weggaan? Dat weet ik niet. Maar de pijn zal wel een plaats krijgen in mijn leven, net zoals jij een plaats krijgt in mijn leven. Want we moeten door, we mogen niet blijven staan.

Ik moet weer kunnen genieten van het zorgeloze leven en al mijn dromen waarmaken, voor jou. Net doordat ik ervoor heb gekozen om je nog niet op deze wereld te laten komen, moet ik des te harder genieten van mijn zorgeloze momenten. En de dag dat ik er wel klaar voor ben en zwanger zal zijn, zal dit niet mijn eerste kindje zijn, want dat blijf jij. En ik zal aan je blijven denken en hopen dat je het mij kan vergeven. Wat had ik je graag leren kennen, lieve kapoen. Maar het mocht niet zijn, nog niet. Ik zie je graag, dat zal ik steeds blijven doen. Het gaat je goed, Héél veel liefs. 

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in