Vanaf dat ik een jong meisje was tot nu voel ik me overladen met verdriet. Ik verloor mijn vader toen ik 1,5 jaar was en vroeger was ik altijd de mollige het asociale kind, dikkerdje en meer van deze namen kreeg ik te horen van mijn eigen familie. Ik voelde me de buitenstaander, terwijl mijn 1 jaar oudere zus de trots was van de familie. Het mooie kindje.

In mijn tienerjaren geraakte ik vaak in problemen door met de verkeerde mensen om te gaan: van agressieve vriendjes tot niet naar school gaan. Elke dag zei ik tegen mezelf: je bent niet goed genoeg je bent niet mooi genoeg. Ik ben intensief begonnen met sporten en op mijn lijn te letten. Soms at ik hele dagen niet of  slechts 1 klein ding per dag. Mannen zagen dit en vonden me mooi, dus ik dacht dat ik goed bezig was.

Mijn zus had financieel problemen en leed aan overgewicht en dit zeg ik niet omdat ik zo iets heb van kijk nu eens wie de goede dochter is. Het maakte ook geen verschil: iedereen was nog dol op mijn zus en ik was nog altijd het buitenbeentje. Dit kwam enorm hard aan ik dacht gewoon bij mezelf of was er overtuigd van dat als ik mezelf veranderde dat iedereen mij ook graag zou zien.

De vriendjes die ik in mijn tienerjaren had, waren enorm jaloers en agressief en ik dacht altijd bij mezelf: je moet de meest best mogelijke vriendin worden op alle vlakken en dan gaan ze jou goed behandelen. Niets was minder waar. Ik gaf mijn geld, mijn liefde en nog kreeg ik scheldwoorden naar mijn hoofd zonder er iets voor te doen. Als ik weg wou gaan was dit ook niet simpel. De één wurgde me, de ander stalkte me. Ik voelde me in de steek gelaten door iedereen en vroeg me altijd af wat als mijn papa hier was? Zou hij ze dan laten inzien dat ik echt mijn best doe?

Sanne: Ik voelde me in de steek gelaten door iedereen en vroeg me altijd af wat als mijn papa hier was?

Toen ik 22 was, leerde ik uiteindelijk weer iemand kennen die heel goed opgevoed leek en respect had en ik liet hem er ook wel een beetje voor werken om met mij af te spreken, omdat ik me gewoon niet terug wou laten vangen. Alles ging heel goed, hij was enorm lief, hij had wel een beetje last van een iets groter ego dan ik gewend was, maar soms was dat echt wel schattig om te zien. Op een dag leerde ik zijn familie kennen en dan kreeg ik een slecht gevoel. Ze waren ook iets meer welgesteld zal ik zeggen dan ik zelf persoonlijk, dus in het begin dacht ik gewoon van dat het wat streken waren, maar ik kreeg zo wat steken aan de eettafel en je zag soms dat ze niet altijd oprecht waren. Dan wist ik wel dat ze gewoon vriendelijk probeerden te zijn omdat hun zoon voor me koos.

Met 23 werd ik onverwacht zwanger na een reis. Ik had de pil niet goed genomen op de juiste tijden en had dit meegedeeld aan mijn vriend dat we voorzichtig moesten zijn maar je denkt gewoon niet dat het zo snel gebeurt. Toch wel: hij had een gevoel dat ik zwanger was en zei dat ik een test moet doen. Die deed ik en meteen zag ik dat ik inderdaad zwanger was ik was in paniek. Hij niet: hij lachte en was er blij om en ik smolt gewoon op dat moment en werd zelf ook blij ervan en dacht: ok we kunnen dit .

We gingen het tegen onze ouders zeggen en vanaf toen ging alles mis: mijn ouders waren er blij om, zijn ouders duidelijk niet maar ze lieten het wel niet meteen merken. We gingen iets drinken met zijn mama en zij klonk enthousiast en zei: ik denk wel dat je er klaar voor bent mijn zoon en toen gingen we naar hun thuis. Zijn zus was vragen aan het stellen van 'wat gaan jullie nu doen: gaan jullie het houden?' Ze gaf me een knuffel toen ik zei dat ik het niet wou laten weghalen.

Sanne: Eerst was ik blij: ja het is er nog, ik ben het niet kwijt en dan moeten horen dat het niet meer leeft.

Ze ging even met haar vader praten en heel de sfeer draaide om. Het was alsof zij was gaan zeggen: ze houden het en dat er dan plots paniek uitbrak. Alsof ze dachten - de vader en dochter althans - dat we het gingen weghalen. Ze sloten ons op in de kamer. De moeder beweerde ineens dat ze nooit had gezegd dat hij dit aankon en dat ik zijn leven zou kapotmaken en ook zijn zus zei dit.

Ik begon te wenen en wou meteen weg. Mij hebben ze buitengeduwd, maar mijn vriend mocht niet weg, daar hebben ze tegen staan roepen en uiteindelijk toen ik terug thuis was, stuurden we regelmatig naar elkaar. Ik mocht niet met hem bellen.

Elke keer zat zijn vader er om op hem in te praten. Zijn vader had me gezegd dat als ik ermee doorging dat hij alles zou afpakken van mijn vriend. Ik vond het enorm erg voor mijn vriend dat hij tegengewerkt werd en dat hij alles zou verliezen door mij. Toen heb ik gezegd dat ik het overwoog om het voor hem weg te halen. Ik wou gewoon zo graag geliefd zijn. Dat mensen me haten is verschrikkelijk voor me. Ik ging alleen altijd naar de dokter voor de echo. Hij zei dat hij niet weg kon van het werk want niemand mocht iets merken en ik wou het houden. Ik was er gehecht eraan geraakt, aan mijn kindje, maar plots veranderde mijn vriend.

Hij zei dat ik het geen kind mocht noemen toen ik hem de echo liet zien. Dan zei hij: het is nog niets en hij wou dat ik het wegdeed althans hij probeerde me heel hard te overtuigen. Tegen mijn zin liet ik het weghalen met een pil, maar toen hadden ze ontdekt dat ik nog altijd zwanger was, maar dat het wel gestorven was. Dat was een enorme klap. Eerst was ik blij: ja het is er nog, ik ben het niet kwijt en dan moeten horen dat het niet meer leeft. Dat was zo erg voor me, ik weende en weende voor dagen aan een stuk.

Sanne: Zijn zus is erna bevallen en iedereen was erg blij voor haar, maar voor mij doet het pijn.

Uiteindelijk met curettage hebben ze het weggehaald en ook daar was niemand bij. De zuster zei nog tegen me, omdat ik meteen begon te wenen na de operatie, er zal iemand zijn op je kamer. Praat er even mee, maar er was niemand en dat maakte het erger. Achteraf zei ik tegen mijn vriend dat de enigste reden waarom ik het had gedaan is omdat ik niet wou dat zijn vader alles afpakte. Maar toen zei hij kei koud: mijn vader zou nooit zoiets zeggen.

Ik voelde spijt, wou mijn kindje terug en was zo kwaad op hem. Waarom deed hij me dit aan, waarom ineens zo koud? Maar dan ineens leek hij toch erom te geven dat ik zoveel verdriet had. Hij had een appartement gevonden voor ons beiden en wou me helpen maar elke keer als ik verdrietig was nam hij me dit kwalijk en ook wou hij dat ik zo snel mogelijk terug met zijn ouders afsprak, want anders had onze relatie geen kans. Dat was zo moeilijk voor me. Nu elke dag denk ik nog: ik heb alles voor hem gedaan, maar ben er alles door verloren en ken alleen maar verdriet.

Nu nog zeg ik tegen hem dat zelfs zijn ouders nooit hun excuses hebben aangeboden voor hoe ze me hebben behandeld en dan zegt hij weer van die koele dingen als: waarom zouden zij dat zomaar zeggen? Als jij dat wilt moet je dat vragen. Ik vind dat ik het gewoon verdien. Zijn zus is erna bevallen en iedereen was erg blij voor haar, maar voor mij doet het pijn.

Nu nog zijn we samen en ik mag nooit over een toekomst praten en hij zegt dat ik te emotioneel ben. Natuurlijk ben ik emotioneel, de pijn stopt gewoon niet. Ik kan niet mijn verdriet opzij zetten. Ik voel me naïef en heb het gevoel dat ik me altijd als perfect persoon moet opstellen, terwijl niemand iets geeft om wat ik heb meegemaakt.

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in