Gisteren was de dag dat ik een abortus liet doen. Een dag die ik nooit had willen meemaken. Hoe ik erachter kwam? Ik was laatste weken erg vaak misselijk. Ik vond drank niet meer lekker, roken was ik ook opeens mee gestopt omdat ik er misselijk van werd, mijn borsten leken groter en gevoeliger te zijn geworden, ik moest veel vaker naar de wc en maakte opeens erg gemene opmerkingen naar mijn vriend. Ik had een voorgevoel dat ik zwanger was, alhoewel ik hier wel vaker bang voor was geweest.
Ik slikte de pil niet consequent genoeg en wilde een ander anticonceptie middel gebruiken. Een spiraaltje leek me doodeng. Ik maakte een afspraak voor nog dezelfde dag bij de dokter. Voordat ik erheen ging, deed ik met mijn vriend een zwangerschapstest. Het bleek positief te zijn. We beseften het niet. Toen er stond dat ik zwanger was, voelde het in eerste instantie als een opluchting. Alles was verklaard. Mijn misselijkheid, mijn buien tegen mijn vriend, maar het besef was er niet.
We gingen samen naar de huisarts. Daar moest ik vertellen dat ik voor iets heel anders kwam dan waarvoor ik belde. Ik begon heel erg te huilen en kort samengevat heeft ze me doorverwezen naar een CASA kliniek. Gelijk na de huisarts belde ik ernaar en kreeg een mevrouw aan de telefoon die meteen aan mij vroeg of ik het met een plaatselijke verdoving wilde doen of met een roesje. Ik was zo in de war, ik weet net een uur dat ik zwanger ben, ik wilde alleen weten hoelang al en hoe een abortus überhaupt in zijn werk gaat. Ik wist nog niks ervan. Ik wilde zo snel mogelijk een afspraak maken bij een CASA kliniek. Dat kon de volgende dag, alleen in Leiden.
Zelf woon ik in Rotterdam dus mijn vriend en ik gingen ‘s ochtends vroeg met de trein naar Leiden. We werden geholpen en de mevrouw vroeg wanneer mijn laatste menstruatie is geweest. Ik zei twee maanden geleden maar ik ben onregelmatig ongesteld. Ik kan absoluut niet langer dan dat zwanger zijn. Ik wist namelijk dat je na 8 weken niet meer de abortuspil kan nemen. Een zuigcurettage leek mij verschrikkelijk.
Amy: Ik was altijd bang voor spiraaltjes, maar ik wilde nooit meer ongewenst zwanger worden.
De verpleegster gaf me een tablet die ik moest innemen en uiteindelijk moest mijn vriend terug naar de wachtkamer. Hij mocht niet mee wat ik heel erg vond. Uiteindelijk misschien wel beter, aangezien ik er nu alleen voor stond. Ik moest wel sterk blijven. In de kamer aangekomen zat er een meisje die de behandeling al had gehad, ze was aan het overgeven. Ze voelde zich echt niet goed.
Het was erg naar om te zien. Ik was bang voor hoe ik me zou voelen na de ingreep. De verpleegsters waren erg lief. Ik kreeg het infuus en twee tabletten onder mijn tong. Nu moest ik 45 minuten wachten tot ik werd behandeld. De verpleegsters waren erg nuchter. Die maken dit elke dag mee natuurlijk. Maar dat was wel echt wat ik nodig had. Ik voelde me erg sterk.
Na een halfuur kreeg ik ontzettend buikkramp. De verpleegster ging het doorgeven zodat ik naar de behandelkamer kon. Vanaf daar werd het een waas. Ik kwam aan en de dokter was er met nog een verpleegster. Ik zag de welbekende stoel en ging er zitten. Ik had zo erg kramp door de twee tabletten en had het ontzettend koud. Ik ging liggen en begon heel erg te trillen. Ik zei dat ik het maar snel wilde laten gebeuren. Ik werd binnen een paar seconden duizelig en voor ik het wist werd ik al weer wakker op de stoel waar ik mijn infuus kreeg. Ik voelde me heel erg raar. Ik was verward en had geen besef van de tijd. Ik kreeg thee en ging even uitrusten.
Amy: Ik kan het niet omschrijven. Ik wil heel graag kinderen, ik ben er gek op. Maar 19 jaar vind ik veel te jong om een kind te krijgen.
Uiteindelijk mocht ik weg en liep ik naar de wachtkamer waar mijn vriend zat. Ik was erg blij om weer samen met hem te zijn. Toen we de deur uit gingen begon ik te huilen. Het was gebeurd. Het besef was er nog niet. Mijn buik voelde erg leeg. Ik voelde me niet meer zwanger, en had ook honger. Ik kan het niet omschrijven. Ik wil heel graag kinderen, ik ben er gek op. Maar 19 jaar vind ik veel te jong om een kind te krijgen. Ik werk nu fulltime in een restaurant en hierna wil ik nog naar school gaan. Ik ben benieuwd hoe ik me de komende tijd ga voelen. In ieder geval ga ik het een plekje geven.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen