Het was een avond die ik me goed kan herinneren. Ik belde mijn vriend op en vertelde hem dat ik een sterk gevoel had dat ik zwanger was. Hij zei je moet het zeker weten. Ik ging akkoord en mijn moeder heeft de ochtend daarna meteen een test gekocht en ja hoor ik was zwanger. Ik wist niet hoe ik hierop moest reageren, maar ik was blij. Ik maakte een foto van de test en stuurde deze naar mijn vriend. Hij reageerde blij, maar daarna kwam hij tot de realiteit en realisatie hij zich dat het niet kon, we hadden een geldgebrek.
Ik was 22. De eerste week wou ik nadenken. Mijn vriend zei doe er niet te lang over. Na een week ging ik naar de kliniek vergezeld door mijn vriend en zijn moeder. Vreselijk was het. Ik zag de echo en het voelde alsof ik er eeuwig naar kon staren totdat het weg was. Daarna probeerde mijn vriend me op te vrolijken, maar door de abortus ging onze relatie stuk. Ik was niet meer mezelf. Ik was verdrietig en hij niet. En omdat ik er niet met hem over kon praten voelde ik me zo alleen. Na een tijd kwamen we bij elkaar en begon hij erover te praten. Over hoeveel pijn het hem deed. Hij huilde zelfs en hij is niet van het huilen.
Na twee en half jaar is het nog steeds super moeilijk voor mij. Ik heb nachtmerries en soms heb ik nog steeds huilbuien. Het gaat niet weg hoe erg ik ook denk dat ik erover heen ben. Achteraf kan het weer pijn doen en ik heb het gevoel dat het niet weggaat, nooit. Elke ongesteldheid is een teleurstelling. Ik heb mijn beste vriend om geruststelling gevraagd. Hij zei dat hij begreep hoe ik me voelde. Hij zei: je hart wil een kind, maar je hoofd weet dat het er niet meer is en je lichaam denkt dat het er nog is aangezien je moeder natuur niet kan bedriegen.
Emine: Dan besef ik me dat ondanks al het nare en vervelende ik er nu alles voor over heb om moeder te worden.
Ik ken dat gevoel en heb een tattoo laten zetten op mijn arm. Het heeft me enigszins geholpen. Elke keer als ik me rot voel en de pijn voel wrijf ik over mijn tattoo. Dan besef ik me weer dat ondanks al het nare en vervelende ik er nu alles voor over heb om moeder te worden. Ik heb 2 en half jaar aan alles gewerkt en het geeft me nu de kracht door te zetten, het waar te maken. Het is een soort van drijfveer. Ik hoop dat iemand hier wat aan heeft. Veel sterkte! Ik ken jullie pijn en niemand verdient die pijn.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.