Daar stond ik dan. Terug op de plek waar ik ongeveer 30 jaar geleden een abortus had laten doen. Het enige wat ik me herinnerde, was een heuvel met een kudde schapen. Die stonden er nog steeds. Het gebouw was totaal uit mijn geheugen gewist. Toen ik het echter zag, herkende ik het onmiddellijk. De weg ernaartoe was wonderlijk verlopen. Voor wie zoekt naar de waarheid, is altijd hulp beschikbaar. 

Na mijn echtscheiding in 2003 besloot ik voor mezelf na te gaan welke factoren hierin een rol speelden. Al vlug besliste ik om terug te gaan naar Engeland, waar ik in mijn gevoel iets belangrijk verloren was. Vóór het huwelijk immers, dat ik juist had beëindigd, had ik nog een relatie gehad.

Mijn toenmalige vriend moest voor zijn specialisatie naar Engeland en ik zou enkele dagen meereizen. Omdat ik over tijd was, nota bene al na het eerste seksueel contact, namen we een zwangerschapstest mee, die tot mijn grote ontstentenis ook nog positief bleek te zijn. Het zat in de familie, gemakkelijk zwanger worden. Mijn moeder had acht kinderen in haar leven.

Ik sloeg in paniek want was streng katholiek opgevoed en was er zeker van dat ik door mijn vader uit huis gezet zou worden. Ik kon en mocht dat kind niet houden. De beslissing was vlug genomen! Ik herinner me geen enkele tegenspraak of geruststelling van mijn vriend en had het gevoel dat ik het hier alleen moest oplossen. Wat ik mij nog herinner, is dat ik al mijn moed bijeen raapte om in een telefoonboek het nummer te zoeken van het B.P.A.C (British Pregnancy Advising Centre) en daar een afspraak maakte.

Loes: Mijn zelfbeeld was geschokt, de waarden waarin ik geloofde totaal zoek. Ik kon geen diepe vreugde meer voelen.

Hiervoor moest ik naar Birmingham. Hier zag ik een vriendelijke dokter die nog vroeg of ik iemand kon bellen. Mijn angst was te groot. Ook het feit dat ik nog aan het begin van mijn studies stond, speelde té veel mee in de beslissing. De volgende morgen pikte een minibusje mij en een zevental andere vrouwen op om ons naar plek te brengen die op een half uur rijden van de grote stad lag. Het werd een stille tocht. Iedereen verzonken in eigen gedachten.

Daar aangekomen kregen we een bed toegewezen want we zouden er een nacht moeten overblijven. Ik weet niets meer van hoe het juist gegaan is, alsof ik er een stuk film uitgeknipt heb én ik een gevoelloos persoon was. We kregen eerst iets van verdoving en daarna herinner ik mij enkel nog dat ik huilend wakker werd in mijn bed. Een intens verdriet maakte zich meester van mij. Ik weet dat het van heel diep kwam maar het was niet bespreekbaar, toen niet én later ook niet.

De relatie met mijn vriend is stilaan doodgebloed. Wat ik toen niet echt besefte, was dat ik in mineur verder leef, niets was meer zoals ervoor. Mijn zelfbeeld geschokt, de waarden waarin ik geloofde totaal zoek. Ik kon geen diepe vreugde meer voelen. De eerste keer dat ik het durfde te vertellen was in de verkeringstijd aan de toekomstige vader van mijn kinderen. Zijn eerste reactie was kwaad weglopen.

Weer voelde ik mij in de steek gelaten. Weer kwam het verdriet met bakken naar boven en ook de gedachte: "Ik ga hier mijn hele leven voor gestraft worden". Ik gaf mezelf toen al levenslang, zonder absolutie. Gelukkig kwam mijn partner terug maar het gesprek over de abortus werd vermeden. We trouwden en kregen drie gezonde kinderen.

Loes: Hun reactie was zó aanvaardend en zonder oordeel. Zij leken me het te vergeven en dat betekende zó veel voor mij!

Toch betrapte ik mij in de eerste zwangerschap op de gedachte: “Heb ik wel recht op een ander kind?” Na de eerste zwangerschap kreeg ik een miskraam en als ik nu terugdenk aan hoe ik mij voelde na de curettage erna, was dat hetzelfde als na de abortus: eenzaam, verdoofd, gelaten en een stuk gevoelloos. Ik was vlug zwanger van een tweede zoon maar na zijn geboorte kreeg ik een postnatale depressie, waarvan ik toen niet wist dat het ook nog te maken had met mijn onverwerkte abortus én onverwerkte miskraam.

Toen kwamen mijn kinderen in de puberteit en ik wilde dat ze nooit van hun leven mee hoefden te maken wat ik meemaakte en besloot het hen te vertellen. Weer was ik erg beschaamd én bang om door hen verworpen te worden. Ze zouden me nu zeker een slechte moeder vinden. Ik durfde ze niet in de ogen kijken. Het voelde alsof ik te biecht ging. Letterlijk bij één van de drie door het te vertellen achter een gesloten deur. Hun reactie was zó aanvaardend en zonder oordeel dat ze hartverwarmend én helend was. Zij leken me het te vergeven en dat betekende zó veel voor mij!

Ons huwelijk was er één van teveel ups en down. Maar we hebben wél samen 3 fijne kinderen waar we allebei gek op zijn. Het huwelijk kon geen stand houden omwille van de spreekwoordelijke rugzak en ballast van de twee kanten waar we té weinig zicht op hadden. Dus enkele maanden na mijn echtscheiding, met bemoedigende woorden van mijn zussen en broers, nam ik een ticket om de overtocht met de auto naar Engeland te maken. Ik vertrok en vlak voordat ik de afslag nam om terug op de autoweg te geraken, stond er een man te liften met een grote autoplaat onder zijn arm.

Ik zei dat ik richting Birmingham moest. Dat was goed voor hem. David bleek een vrachtwagenchauffeur te zijn die grote strooimachines van Noord naar Zuid moest overbrengen en dan op eigen houtje of met het openbaar vervoer terug moest komen. Hij had in zijn eerste huwelijk een kindje verloren, dat mede een echtscheiding in de hand had gewerkt. Een eerste lampje brandde. Op dat moment had hij ook een dochter die op het einde van de eerste zwangerschap was. Hij vroeg mij wat mij naar Engeland bracht. Eerst twijfelde ik om de waarheid te zeggen en gewoon te vertellen dat ik op vakantie was. Maar ik koos voor de waarheid.

Ik vertelde dat ik terug naar Engeland moest komen omdat ik er een kind verloren had door een abortus maar niet meer wist waar de kliniek zich bevond. Onmiddellijk bood hij aan om naar zijn dochter te bellen die wél op de hoogte was van de centra. Nog geen 10 minuten later had hij het antwoord! Bovendien, alsof de hemel (een engel?) er zich mee had gemoeid, bleek de plaats waar hij de volgende vrachtwagen moest ophalen op geen 15 km van de plaats te zijn waar ik naartoe moest. Het B.P.A.C. bleek verhuisd te zijn naar Strafford-on Avon, de geboorteplaats van Shakespeare!

Loes: Nu zaten er koppeltjes samen in de wachtzaal, wat me pijnlijk confronteerde met de weg die ik alleen had moeten afleggen.

Alhoewel dit bureau in Strafford- on Avon erg beveiligd was vanwege de soms agressieve aanvallen van de anti-abortus beweging, zei ik aan de ontvangstdesk dat ik boven verwacht werd en nam de lift naar de vierde verdieping. Daar was men zeer verbaasd dat ik was binnengeraakt zonder aanmelding. Maar een vrouw die er werkte, maakte zonder problemen tijd om mij te ontvangen. Ik vertelde hoe die abortus overal, zowel in goede dingen als in slechte ervaringen of tegenslagen, had meegespeeld. En dat ik ook geloofde dat mijn onverwerkt afscheidsproces met dit kind een rol had gespeeld in mijn echtscheiding, mijn gebrek aan geloof in mijzelf en ook in mijn goede kanten. 

De dag na dit gesprek kon ik al op bezoek in het abortuscentrum, waar ik vroeger geweest was. Ik had onderweg nog tijd en bezocht een planten-en bezoekerscentrum met labyrinten en vond in één ervan een piepklein gekleurd wantje, dat ik lang boven mijn bed gekoesterd heb. Opvallend verschil met vroeger was dat er nu koppeltjes samen in de wachtzaal zaten wat me pijnlijk confronteerde met de weg die ik alleen had moeten afleggen en zoveel vrouwen met mij.

Ik werd vriendelijk onthaald door een verantwoordelijke en kreeg alle tijd om mijn verhaal te doen. Ik verschoot van de lading verdriet die er naar boven kwam. Ik had een zelf gebeeldhouwd kunstwerkje (een vogelkop die als je het beeld omdraaide en een schelp met een groot ei vormde) meegenomen om daar achter te laten in de ruimte waar koppels de beslissing namen voor de abortus. Het voelde goed.

Loes: Dat kind erkennen, bracht me terug naar het kind in mezelf en terug naar meer de vreugde van het leven ervaren

Dit proces bracht een hele verandering naar boven. Ik kocht een huis, renoveerde het, startte er een B&B en begon cursussen te organiseren. Het was duidelijk dat ik met dat kind een stuk van mijn eigen talenten én dromen had begraven en die konden nu terug open bloeien. Het werd een boeiende tijd. Dat kind erkennen, bracht me terug naar het kind in mezelf en terug naar meer de vreugde van het leven ervaren en naar de vraag wat er met de ziel gebeurt wanneer die overgaat. 

Toch bleef er onderhuids nog iets knagen en regelmatig staken spijt- en schuldgevoelens tóch nog de kop op. In 2012 kreeg ik een burn-out en wéér speelde die abortus mee. Ik spartelde door, met de steun van therapie, lieve familieleden en vrienden, maar het zou een definitieve omslag betekenen. Ik heb het gevoel dat je nog regelmatig in je leven met je eigen abortusgeschiedenis geconfronteerd wordt en dat het goed is er dan even bij stil te staan. Het is een feit dat ik een erg lange nasleep heb gekend die gecompliceerd was en die niet de algemene regel is. Maar dit was mijn eigen weg en gaf betekenis aan mijn leven, aan mijn werk én liefdesleven.

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in