Ik ben moeder van 3 kinderen. 2 leuke vrolijke jongens van 5 en 3 jaar oud. En een sterrenbaby. Van mijn oudste en middelste kinderen was ik super snel zwanger. Gelijk de eerste keer eigenlijk. Nu bij de derde ging het minder makkelijk. Maar na een jaar en 2 miskramen was het dan toch zover. Dolgelukkig zat ik op een wolk. Ik kreeg al snel een buik en kon het met 10 weken al bijna niet meer verstoppen. Dus besloten we het onze jongens te vertellen voor ze het via via zouden horen. Heel blij waren ze vooral de oudste!
Terug van vakantie was het tijd voor de 2e echo. Ik was erg nerveus en ziek van de buikgriep. Maar toch gegaan want ik wilde per se weten of het hartje klopte. En dat deed het, een prima hartje. Kindje groeit goed ziet er mooi uit, 2 armpjes en 2 beentjes, maar een wat dikkere nekplooi. Toen ik dat hoorde schrok ik enorm. Nee toch, dat kon toch niet? Totaal van slag en met een echo in mijn hand gingen we naar huis. In 1 klap was ik van mijn wolk geschopt. Wat een nachtmerrie.
3 dagen later gingen we met een meting van 3.6 naar het ziekenhuis. Ook daar zagen ze een iets dikkere nekplooi. Het kan zomaar een storm in een glas water zijn. Het is maar minimaal die verdikking, toch kiezen we voor een vlokkentest. 5 dagen later kregen we de uitslag om 16.55 ging de telefoon. Doodsbang nam ik op. Slecht nieuws het kindje heeft downsyndroom.
2 dagen later mochten we op gesprek komen in het ziekenhuis. Onze keuze was toen al gemaakt. We wilde het kindje weg laten halen. De moeilijkste keuze die ik ooit heb gemaakt. Die zelfde dag nog kreeg ik 3 pillen mee. Deze zouden de baarmoedermond zacht en week maken. Makkelijker voor de miskraam/ bevalling. Want curettage ging niet meer. Dat bracht te veel risico mee. Die pillen slikken was emotioneel heel erg moeilijk, want dat is het begin van het einde.
Hansje: Die pillen slikken was emotioneel heel erg moeilijk, want dat is het begin van het einde.
2 dagen later naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik nog meer medicatie die de bevalling in gang zouden zetten. Daarna is het wachten, wachten op de pijn. Hoe erg zal het zijn, hoe lang zal het duren? Wil ik wel of niet het kindje zien? Na een paar uur begon ik te vloeien en kwam de pijn. De arts kwam en zei pers maar even. Mijn oudste 2 zijn via een keizersnee geboren dus dat persen was nieuw.
Uiteindelijk was daar het vruchtje zoals de arts het noemde. Ik koos om te kijken, oh wat klein, maar helemaal af mijn kleine Pip. 12.5 week oud. Daar lag je op een doekje. De verpleegster maakte je even schoon en toen mocht ik nog eens kijken en afscheid nemen. Je ging in een doosje met een beertje en precies zo'n beertje kreeg ik. Maar toen was het nog niet klaar met de ellende, de placenta kwam niet los. Ik kreeg nog een uur en anders moest ik naar de OK voor een Curettage.
Na een uur was er nog niks gebeurd. Het OK team werd opgeroepen vanuit huis want die waren niet aanwezig in het weekend. Mijn man bleef achter in de kamer en ik ging naar de OK. Doodsbang en vol emoties. Ik ging onder narcose. Toen ik werd gewekt was ik totaal in paniek en viel ik gelijk weer weg. Na een tijdje werd ik wakker op mijn kamer bij mijn man en mijn beertje. Na wat rust en een ijsje tegen de keelpijn mochten we naar huis. Daar ga je dan, in een rolstoel verlaat je met lege handen de kraamafdeling.
Hansje: Ik sta nog steeds achter onze keuze, maar dat maakt het verliezen van een kindje dat je zo graag wilde niet minder zwaar en moeilijk.
Eenmaal thuis was er genoeg afleiding van mijn jongens, maar als die boven spelen of naar bed zijn is daar die leegte. Ik voel me leeg en gebroken. Ik sta nog steeds achter onze keuze, maar dat maakt het verliezen van een kindje dat je zo graag wilde niet minder zwaar en moeilijk. Ik hoop over een tijdje zwanger te mogen zijn van een gezond kindje. Zodat ik de trotse moeder kan zijn van 4 kindjes.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen