Mijn situatie: Ik was net 19 en woonde samen met mijn vriend. We hadden een stabiele relatie en had ik mijn mbo 4 diploma op zak. Het probleem? Geld tekort en familie steun tekort. Ik ben zwanger geraakt door mijn pil heen. Het begon met pijnlijke tepels. Ik was erg vermoeid, misselijk en had vooral pijn in mijn onderbuik. In eerste instantie dacht ik dat ik last had van mijn darmen maar nadat ik niet ongesteld werd in mijn stopweek, deed ik zwangerschap test en verbijsterd zag ik twee strepen. Ik was in shock en kon het niet geloven.

Ik maakte een afspraak bij het ziekenhuis voor een termijnecho en kwam erachter dat ik 8 weken in verwachting was. Ik kreeg foto's mee. Het was zo onwerkelijk en toch bevestigend. Nu wist ik het zeker: er zit in klein leventje in mijn buik. Ik heb de rest van de dag gehuild en nagedacht. Ik wist niet hoe ik het aan mijn vriend moest vertellen en barstte in huilen uit. Ik gaf hem de echo foto's.

Hij wist zich geen raad met de situatie en ging in een hoekje zitten roken. Hij had een aantal keer gezegd dat hij graag een kindje wilde van mij. Nu was het zover en hij kon allen maar zeggen, dat hij er niet klaar was en dat hij zelf zijn leven op orde moest brengen. Hij heeft namelijk geen diploma en geen rijbewijs. Ik was er ook niet klaar voor ondanks dat ik mijn appartement had en mijn diploma. Ik had geen extra kamer en dacht bij mijzelf: wat ik heb dit kind te bieden, een uitkering? Ik ben zelf opgegroeid in armoede en wil nooit meer zo leven. 

Deborah: Ik ben zelf opgegroeid in armoede en wil nooit meer zo leven. 

Maar zelfs een uitkering kon ik niet aanvragen omdat we samenwonen en hij een werk en leren opleiding volgt, waardoor hij boven de bijstandsnorm verdient, maar niet genoeg om ons twee te kunnen onderhouden, laat staan een baby erbij. Daarbij kon ik niet rekenen op steun van onze ouders. Financieel en emotioneel niet. Ik heb geprobeerd m'n zusje te vertellen maar zij was zo bezig met zichzelf. Daarbij wilde ik eigenlijk niemand lastig vallen met mijn probleem.

Ik kwam tot de pijnlijkste conclusie in mijn leven: abortus. Ik kon niet een kind uitdragen en dan weggeven. Ik kon het niet houden en het een armoedig leven geven. Ik maakte een afspraak bij de kliniek Casa en was 11 weken in verwachting toen ik onder narcose een abortus heb ondergaan. Na de behandeling was ik zo verdrietig, ik ben maanden lang depressief geweest. Ik voelde me leeg, minderwaardig en vooral schuldig. Zoveel spijt. Hoeveel meiden hebben geen diploma, geen vaste relatie en wonen nog thuis? Zij mogen het wel houden en ik niet door geldgebrek en geen steun van mijn familie.

Deborah: Iedere keer als het dan weer de 28e is word ik geconfronteerd met het feit dat hij of zij vandaag 1 maand ouder zou zijn. 

Het kwetst mij als ik iemand zie die zwanger is of een kindje heeft. Ik ben als het ware jaloers op hun geluk. Verder ben ik teleurgesteld in mijn vriend die mij in mijn ogen tekort heeft gedaan. Ik moet dit een plekje geven en verder leven maar iedere keer al het dan weer de 28e is word ik geconfronteerd met het feit dat hij of zij vandaag 1 maand ouder zou zijn. Mijn hart en ziel zijn er kapot van. Ik ben naar de psycholoog geweest maar dat hielp niet. De enige troost is een stabiel leven opbouwen en dan een kleintje krijgen. Tot die tijd zal ik sterk zijn.

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in