Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik erachter kwam dat ik zwanger was. Ik slikte de pil, maar het was net de zevende dag van mijn stopweek en was niet ongesteld geworden. Daarnaast had ik ook ontzettend last van pijnlijke borsten en was ik (voor mijn gevoel onnatuurlijk) snel moe. Allemaal symptomen die helemaal niet op een zwangerschap hoeven te duiden, dus ik maakte me eigenlijk niet zo druk.
De zwangerschapstest die ik bij een vriendin zou doen was eigenlijk alleen maar het geruststelling dat het niet zo was. Daar zat ik dan, net een wijntje ingeschonken toen ik de test uit mijn tas zag steken. Ik zei tegen mijn vriendin dat ik even snel de test ging doen en dat we dan wat te eten konden bestellen.
Toen ik uit het toilet kwam was zij bezig in de badkamer en tegen de tijd dat ik mijn handen had gewassen in de keuken was de uitslag er: twee streepjes. Ik weet nog dat ik dacht dat dit zo'n test was met een plusje en een streepje als je zwanger was, dus ik heb de handleiding zeker drie keer versuft gelezen. Ik riep mijn vriendin en zei "Ik denk dat ik zwanger ben."
Verbaasd keek ze naar de test in mijn hand en kwam bij me op de grond zitten. We waren allebei zo geschrokken dat we 5 minuten op de grond hebben zitten lachen. Daarna waren we er zeker van, de uitslag klopte niet en we moesten meer tests kopen. Uiteindelijk gaven ze alle drie aan dat ik zwanger was, op dat moment 3-4 weken.
Huilend belde ik mijn vriend op, doodsbang om het te vertellen en het op die manier echt te maken. Hij zat al een aantal maanden overspannen thuis en ik was bang dat hij hier niet mee om zou kunnen gaan. Uiteindelijk reageerde hij heel rustig en zei dat we er thuis wel over zouden praten. Hij liet mij de keuze en gaf aan dat hij vrede zou hebben met elke keuze die ik maakte. Het was mijn lichaam. Hoewel ik nu begrijp waarom hij dat zei voelde het op dat moment alsof ik het gewicht van de keuze alleen moest dragen.
Wilma: Hoewel ik nu begrijp waarom hij dat zei, voelde het op dat moment alsof ik het gewicht van de keuze alleen moest dragen.
Ik koos voor abortus omdat ik wist dat ik het alleen zou moeten doen. Hij was overspannen, ik overwerkt door een drukke baan en de zorg voor hem en het huishouden. Daarbij was ik er ook nog niet klaar voor. Ik had op dat moment geen vast contract en het rommelde in het bedrijf. Als ik mijn baan verloor zag ik niet hoe ik met mijn zwangere buik een nieuwe baan ging krijgen.
Op dat moment kiezen voor een kind zou mijn ondergang betekenen, dus ik koos voor een abortus. Betekent overigens niet dat het niet de zwaarste keuze ooit was, want de zwangerschapshormonen gierden door mijn lijf en ik was telkens doodmoe en vreselijk verdrietig. Het voelde voor mij helemaal niet goed, maar ik zag geen andere oplossing. De enige kanttekening was dat ik het weg zou halen met de abortuspil. Als ik te lang zwanger bleek te zijn en ik onder narcose zou moeten dan zou ik het niet doen, ook omdat het voor mijn gevoel dan al teveel een baby zou zijn.
De uiteindelijke afspraak bij de kliniek verliep heel fijn. Iedereen was heel aardig en begripvol. Ik bleek 6,5 week zwanger te zijn en kon dus kiezen voor de abortuspil. Omdat ze tijdens de echo nog geen hartje konden vinden had ik er meer vrede mee. De eerste pil moet je in de kliniek nemen en dat was maar goed ook. Ik weet niet of ik het door had kunnen zetten als ik het zelf had moeten doen. Het inbrengen van de pilletjes twee dagen erna, thuis, ging ook prima. Ik denk dat ik, gezien andere verhalen die ik had gelezen, geluk had. Ik heb een paar kraampjes gehad, maar geen gruwelijke pijnen. Wellicht ook omdat ik meteen na het inbrengen van de pillen, twee paracetamol en een ibuprofen heb ingenomen.
Wilma: Ik werd geteisterd door schuldgevoel. Mijn vriend snapte er niks van en dat maakte het voor mij erger.
Waar ik minder geluk mee had was de nasleep. Niet alleen vloeide ik heel lang heel veel, tot op het punt dat ik op werk een paar keer bijna van mijn stokje ging, er bleek ook nog weefsel achter te zijn gebleven. Ik moest na 3 weken dus nóg een keer 2 pilletjes inbrengen. In totaal heb ik zes weken lang heel veel bloed verloren, wat voor mij voornamelijk psychologisch zwaar was. Ik wilde er klaar mee zijn en het bloed en de nog aanwezige hormonen zorgden ervoor dat ik labiel bleef, lang nadat ik de keuze voor abortus had gemaakt. Ook daarna ging het niet goed en werd ik geteisterd door schuldgevoel. Mijn vriend snapte er niks van en dat maakte het voor mij erger.
Uiteindelijk heb ik hulp gezocht en kreeg ik een hele fijne psycholoog die me aanraadde een brief te schrijven aan de ongeboren vrucht. Hoewel ik hier in eerste instantie sceptisch over was, was het de beste manier voor mij om het te verwerken. Nu, een half jaar na de brief, heb ik geen spijt meer. Ik weet zeker dat ik de juiste keuze heb gemaakt en weet dat ik een toekomstig kind wél alles kan bieden dat het verdient.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen