Een paar maanden geleden merkte ik dat ik zwanger was. Mijn borsten waren groter en mijn bekken was opgezwollen. Ik woonde toen samen met mijn vriend, waarmee ik twee jaar samen was, en had een leuke stage en ben nu bijna klaar met mijn studie. Het voelde goed. Ik had hem eerder in de relatie verteld dat ik graag kinderen wilde. Hij zag dat niet zitten.

Toen ik mijn vermoeden van de zwangerschap deelde, reageerde hij geschrokken en afwijzend en stelde voor om meteen een test te doen. Die was natuurlijk positief. Voor mij een opluchting en voor mijn vriend een groot bezwaar. Ik heb daarom meteen een afspraak met Casa gemaakt, terwijl ik ondertussen worstelde met het nieuwe verlangen dat de zwangerschap in mij losmaakte.

Drie weken later zou ik een abortus doen, dus ik had mezelf ruim de tijd gegeven om er over na te denken. Ik vertelde mijn moeder het nieuws en de conflictueuze situatie waarin ik verkeerde. Ik hoopte dat zij een antwoord zou hebben. Ze was aan de ene kant heel erg blij, maar zag tegelijkertijd ook veel problemen in mijn relatie. Zij had mij onder vergelijkbare omstandigheden opgevoed en dat wenste ze niet voor mij. Maar ze zou mij wel steunen als ik er voor zou kiezen het te laten zitten. Mijn vriend en ik hadden ontzettend vaak ruzie en discussies. Ik probeerde hem uit te leggen wat ik allemaal voelde en hoe ik onze toekomst zag. Het zou misschien niet gepland zijn, maar overal zal wel een oplossing op gevonden kunnen worden.

Ik wilde hem laten weten dat ik gelukkig was met de zwangerschap en dat mijn leven nu gericht was op het kind. Hij wilde geen kinderen en hij zou mij verlaten als ik het kind zou houden. Hij zou mij en het kind nooit meer willen zien. Ik kon het niet geloven en het maakte mij zo kwaad. Ik droeg zijn kind en hij schoof alle verantwoordelijkheid van zich af. Een aantal van mijn vriendinnen waren heel erg blij met het nieuws en die zagen het ook wel voor zich, ik als moeder. Andere vriendinnen weer helemaal niet.

Ik werd ondertussen steeds meer gehecht aan het idee van een kind. Mijn hele leven was opeens veranderd. Ik droomde van de baby die in mijn buik groeide en hoe ons leven er uit zou zien. Met of zonder vader. Die drie weken voor de abortus waren heel erg moeilijk. Momenten van geluk werden overschaduwd door momenten van verdriet en twijfel. Ik voelde me zo alleen en in de steek gelaten door mijn vriend. Dat heeft mij toen doen besluiten om een abortus te laten doen.

Caitlin: Momenten van geluk werden overschaduwd door momenten van verdriet. Ik voelde me zo alleen en in de steek gelaten.

De dag van de abortus begon vroeg, want de afspraak was vroeg. Ik had besloten voor een abortus omdat mijn vriend absoluut geen kinderen wilde en ik wilde geen kind van iemand die geen kinderen wil(de). Mijn vriend steunde mijn keuze voor abortus en ging daarom met mij mee naar de abortuskliniek. Hij woonde toen vlakbij de kliniek dus we gingen vanaf zijn huis met de fiets naar de kliniek.

Het was zwaar omdat ik voor mijn gevoel al een tijdje zwanger was. We waren te vroeg bij de kliniek dus besloten we om nog even naar de Albert Heijn te gaan, maar die was nog dicht. De tijd dat ik daar stond te wachten duurde een eeuwigheid en ook al stond mijn besluit vast, ik dacht aan talloze manieren om te ontsnappen aan de situatie die voor mij lag.

Mijn vriend liep een beetje rond en ik dacht aan mijn kind en probeerde mij mentaal voor te bereiden. Toen we de kliniek inliepen was er nog bijna niemand. Ik denk dat ik rustig heb gewacht tot ik werd geroepen voor het intake gesprek. Tijdens het gesprek werd mij gevraagd of ik een spiraaltje wilde laten zetten, maar ik weet nog van de vorige keer dat het helingsproces niet over rozen ging en ik wilde zoveel mogelijk pijn vermijden. Dat zou betekenen dat ik beter toch de spiraal kon laten zetten aangezien nog een abortus onverdraaglijk zou zijn. Dus ik stemde ermee in.

Toen legde ze uit dat een spiraal niet werd vergoed door de verzekering, wat mij irriteerde en verontwaardigd besloot ik om het toch niet te doen. Weer vroeg ik me af waarom het vrouwen zo lastig wordt gemaakt en waarom zij altijd alle verantwoordelijkheid moeten dragen voor de anticonceptie. Ik moest nog even een echo laten maken en ik heb spijt dat ik de kopie niet heb meegevraagd, maar de verpleegster ging er bij voorbaat vanuit dat het misschien te pijnlijk was.

Toen legde ze uit dat een spiraal niet werd vergoed door de verzekering, wat mij irriteerde en verontwaardigd besloot ik om het toch niet te doen. Weer vroeg ik me af waarom het vrouwen zo lastig wordt gemaakt en waarom zij altijd alle verantwoordelijkheid moeten dragen voor de anticonceptie. Ik moest nog even een echo laten maken en ik heb spijt dat ik de kopie niet heb meegevraagd, maar de verpleegster ging er bij voorbaat vanuit dat het misschien te pijnlijk was.

Caitlin: Waarom wordt het vrouwen zo lastig  gemaakt en waarom moeten zij altijd alle verantwoordelijkheid dragen voor de anticonceptie?

In de wachtkamer zat mijn vriend nog te wachten en vroeg hoe het ging en wat er nu stond te wachten en of hij iets kon doen. Ik werd opgehaald en moest me omkleden in de kleedkamer. Er werd mij gevraagd of mijn vriend bij de operatie aanwezig zou zijn. Ik zei ja, dus werd hij opgehaald. Er werd mij gevraagd of ik een plaatselijke verdoving of een volledige narcose wilde. Ik wilde graag een plaatselijke verdoving, omdat ik zo snel mogelijk weer weg wilde en ik niet lang gedrogeerd wilde zijn.

Achteraf heb ik daar spijt van, omdat de procedure zelf zo traumatisch was dat ik het liever niet bewust had willen meemaken. Ze vroeg of ik naast de baarmoedermond ook het plafond van de baarmoeder wilde laten verdoven. Ik dacht dat dat niet nodig zou zijn, omdat de vorige abortus niet zo'n pijn deed. Deze keer was dat niet het geval en ik heb in mijn hele leven nog nooit zo veel pijn ervaren.

De verdoving werd gedaan door drie grote injectienaalden die werden gevolgd door het voor mijn gevoel gigantische curettage apparaat. Die zou letterlijk het leven uit mij zuigen. In mijn gedachte werd het kindje van mijn lende weggerukt. Ik denk dat de hoeveelheid aan bloed en vocht en weefsel de tijd en het aanspannen van al mijn spieren om het kindje niet los te laten bijdroegen aan de pijn die ik ervoer tijdens de operatie.

Er werd mij gevraagd hoe het ging en ik zei door het puffen en kreunen heen dat ik de pijn niet kon verdragen en dat het heel veel pijn deed. Ik kreeg meer morfine wat hielp. Ik weet niet of ik nog bij zinnen was toen het voorbij was, maar in de rustkamer viel ik in slaap. Af en toe werd ik wakker gemaakt om thee te drinken en een koekje te eten. We hadden bij de Albert Heijn meer koekjes gekocht dus ik vroeg of ze mijn vriend wilden halen, maar ik viel weer in slaap en mijn verzoek werd vergeten.

Toen ik weer wakker werd gemaakt werd mij verteld dat ik niet mocht slapen. Maar de pijn lag nog zo vers in het geheugen dat ik moeilijk bij kon blijven. Ik moest overgeven en bleef nog een tijd lang misselijk. Ik vroeg weer of mijn vriend kon worden gehaald. Ik moest erg huilen. Ik voelde me verdrietig en kwaad en geïrriteerd. Mijn vriend bracht mij naar mijn huis en zou daarna naar zijn werk gaan.

Toen ik thuis was bracht hij mij naar bed met wat eten, maar ik kon alleen maar slapen. Ik denk dat ik op dat moment nog een vage opluchting voelde omdat ik de grote ethische vragen kon loslaten, maar het verdriet van het verlies dat daarop volgde was onbeschrijfelijk. Waarschijnlijk heb ik die dag nog met mijn moeder gepraat over wat er was gebeurd in de kliniek en wat er hoogstwaarschijnlijk nog zou volgen. Ik wist vanaf het moment dat ik zwanger was dat deze weg zwaar zou zijn. Ik was geen moeder meer en die pijn zou nooit een gezicht of een naam krijgen.

Caitlin: Ik voelde opluchting want ik kon de ethische vragen loslaten, maar het verdriet van het verlies dat daarop volgde was onbeschrijfelijk.

Toen ik net de abortus had gehad voelde ik me constant schuldig. Schuldig tegenover het ongeboren kindje, schuldig tegenover mijzelf ten opzichte van mijn geestelijke gesteldheid en mijn lichamelijke gesteldheid. Ik voelde me schuldig over het feit dat ik niet voor mezelf opkwam en voor het feit dat ik geen leven kon geven aan het kindje. Dat ik niet hard genoeg had geschreeuwd, dat ik niet duidelijk genoeg mijn gevoelens verkondigde aan de rest van de wereld en dat ik niet opkwam voor andere vrouwen/meisjes in mijn situatie.

Door het verdriet wordt je machteloos, en de machteloosheid verlamd. Dat schuldgevoel verdween op een gegeven moment. Ik denk na 4 maanden ongeveer. Nu lijkt het irrationeel. Ik hoef me nergens schuldig over te voelen, want er zijn meerdere vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. En het goed dat mensen het recht hebben om een zwangerschap te beëindigen.

Het is niet een ideale situatie, maar hij volstaat. Het is lastig om het gevoel van schuld op te brengen, omdat het zo'n nutteloze emotie lijkt. Schuld voel je jegens iemand, en aangezien in dit geval het jegens een foetus is, die nog geen gevoel kan hebben, lijkt het zo zinloos. Maar je voelt je natuurlijk ook schuldig ten opzichte van jezelf. Maar de fysieke en geestelijke pijn verdwijnt langzaam, samen met het schuldgevoel.

Ik denk dat het schuldgevoel meteen kwam bij het maken van de beslissing om de zwangerschap te beëindigen. Het schuldgevoel is net zo diepgeworteld als het verdriet van het verlies. Want hoe kun je je niet schuldig voelen, wanneer je een leven, of potentie op leven, doelmatig beëindigt? Schuldgevoel is een ingewikkelde emotie. Als je bent opgevoed met een duidelijk idee van goed en kwaad, goed gedrag en slecht gedrag, dan ben je waarschijnlijk opgevoed met een zuiver geweten.

Caitlin: Het schuldgevoel is net zo diepgeworteld als het verdriet van het verlies. 

De samenleving bepaalt ook deels wat goed en kwaad is. Wanneer je te horen krijgt dat je een morele verantwoordelijk draagt voor het leven, is het moeilijk om je niet betrokken te voelen bij het leven, ook al is het ongeboren. Maar anderzijds heeft schuldgevoel ook te maken met de subjectieve ervaring en de persoonlijke ontwikkeling van je eigen moraal. De samenleving of mijn omgeving of ouders hebben mij niet gezegd dat ik schuldig ben of dat ik mij schuldig zou moeten voelen. Integendeel. Zij hebben mij de middelen aangereikt om deze beslissing te nemen. Ik ben het zelf geweest. Mijn eigen moraal, mijn eigen geweten maakten dat ik mij schuldig voelde.

Er zijn momenten geweest dat het schuldgevoel werd aangewakkerd door anderen. Tijdens gesprekken met de kliniek of met vrienden of familie. Het voelt dan alsof je wordt bekeken en veroordeeld. Hoe heb je het zover kunnen laten komen? Waarom gebruik je niet gewoon anticonceptie? Waarom ben je zo onverantwoordelijk geweest? Dit zijn vragen die soms in iemands ogen ziet en andere keren letterlijk naar de hoofd geslingerd krijgt en dat is logisch. Dat vraag ik me ook constant af. Ik voel me gelukkig niet schuldig meer.

Ik denk dat het belangrijk is om na te blijven denken over verschillende manieren om deze situatie te voorkomen. Ik wil erover praten en schrijven en dat er misschien alternatieve manieren zijn om zwangerschappen te voorkomen, waarbij de verantwoordelijkheden worden gedeeld en niet allemaal op de schouders komen van de vrouwen en meisjes die alle consequenties moeten dragen wanneer het zover komt. Dat is belachelijk. Er zou geen enkel meisje of vrouw moeten zijn die de schuld alleen draagt.

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in