Ook ik heb een abortus ondergaan. Ik had met een jongen verkering die je niet zo snel zou voorstellen aan je ouders als ideale schoonzoon. Mijn ouders wisten dus ook niet dat ik een relatie had. Op dat moment was ik 16 jaar en mijn toenmalige vriend was 19 jaar. We wisten allebei dat je van onveilige seks zwanger kon raken maar toch deden we het elke keer zonder condoom en voor het zingen de kerk uit.
Dat is een lange tijd goed gegaan totdat ik op een gegeven moment niet meer ongesteld werd. Zelf dacht ik dat het door stress kwam. Mijn opa was in die tijd net overleden en ik had ook veel ruzie met m'n toenmalige vriend. Ik was erachter gekomen dat hij een ander had en me bedroog. Ik had het uitgemaakt met hem. Dat vond hij niet zo leuk en ik heb heel wat lelijke woorden van hem naar mijn hoofd gekregen. Ook bedreigingen. Ik heb zelfs nog op het politiebureau gezeten om aangifte te doen tegen hem, aangezien hij dingen zei waar hij best nog wel toe in staat was.
Ik was zo verschrikkelijk boos op hem! Hij was m'n eerste echte vriendje en hij had een ander. Dat heeft me diep gekwetst toen. Er waren dagen dat ik me niet zo lekker voelde maar ik dacht dus echt dat het door alle stress kwam maar een vriendin overtuigde me toch om een keer een zwangerschapstest te doen. Ik durfde het niet maar ze verzekerde me dat ik toch niet zwanger zou zijn.
We hadden samen een test gehaald en ik bleek dus toch zwanger te zijn. Toen we er net achter kwamen moesten we lachen. Ik kon het niet geloven. Later ging ik nadenken en dacht ik: dit is wel heel erg. Mijn ouders die eerst niks wisten over m'n toenmalige vriend, ik heb ze alles verteld toen het uit was, maar ik kon het m'n ouders niet aan doen om ze ook nog te vertellen dat ik zwanger was van hem. Als m'n ouders dat toen gehoord zouden hebben zouden ze vast een rolberoerte hebben gekregen.
Anouk: Op dat moment was ik meer dan zeker met m'n beslissing om het weg te laten halen. Ik wilde geen kind dat op hem zou lijken.
Ik ben zelf ook gelovig opgevoed en ik wist natuurlijk dat seks voor het huwelijk niet mocht dus besloot ik m'n ouders de pijn te besparen en het zelf op te lossen. Toen ik net wist dat ik zwanger was, was ik al 11 weken en voelde me toch best blij dat er iets in me groeide, maar het had twee kanten. Ik haatte de vader van het kind echt verschrikkelijk. Ik wilde het weghebben uit m'n buik maar tegelijkertijd ook weer niet.
Ik wilde het m'n ex-vriend niet vertellen dat ik zwanger was, maar dat had die vriendin van me al tegen hem gezegd. Hij was woest toen hij hoorde dat ik abortusplannen had. Maar wat had ik dan moeten doen? Een kind van iemand die ik verschrikkelijk haat en ik zou echt niet willen dat hij dan ook voor ons kind zou zorgen. Hij zou echt geen goede vader geweest zijn met de dingen die hij allemaal uitspookte.
Op internet had ik een abortuskliniek in Leiden gevonden en kon daar al snel terecht. Op de eerste afspraak had ik gewoon een gesprek en was er een echo gemaakt om te kijken hoever ik was. Na het gesprek op 29 juni 2012 kreeg ik 5 dagen bedenktijd. Ik wilde die 5 dagen bedenktijd eigenlijk helemaal niet. Ik wilde niet gaan twijfelen en bleef mezelf wijs maken dat het beter zou zijn voor iedereen als de abortus gewoon door zou gaan dus na die 5 dagen bedenktijd had ik opgebeld om te laten weten dat ik nog steeds achter m'n keuze stond.
Op maandag 9 juli 2012 was het zover. We moesten vroeg weg van huis want het was nog best een stuk reizen. Ik had tegen m'n ouders verteld dat ik ergens ging shoppen. Ik was hartstikke zenuwachtig die dag en toen we eindelijk aangekomen waren in Leiden moesten we nog best wel lang wachten in de wachtkamer. Mijn beste vriendin was die dag meegegaan en toen we in de wachtkamer zaten stuurde m'n ex vriend een berichtje naar m'n beste vriendin met allerlei doodsbedreigingen voor mij en schold me helemaal uit en dreigde dat hij m'n ouders in zou gaan lichten. Op dat moment was ik meer dan zeker met m'n beslissing om het weg te laten halen. Ik wilde geen kind dat op hem zou lijken.
Anouk: Rond 14 januari 2013 zou ik uitgerekend zijn en hoe dichterbij die datum kwam des te moeilijker ik het kreeg.
Eindelijk werden we toen geroepen en ik heb eerst nog een gesprek gehad en weer een echo. Daarna mocht ik naar de zaal om me vast te gaan omkleden en in bed gaan liggen. Een zuster kwam alvast een infuus inbrengen voor de sedatie die ik zou krijgen. Toen ik lag te wachten in bed kwam er een meisje binnen gereden in een bed die net was geholpen en ze was helemaal aan het huilen. Op dat moment schrok ik en moest ik zelf ook huilen er kwam een lieve zuster naar me toe en kwam even met me praten of ik het allemaal wel zeker wist. Ik zei dat ik moest huilen door de spanning en alles.
Even later mocht ik naar de operatiekamer komen. Gelukkig mocht m'n beste vriendin nog mee. Ik moest daar gaan liggen met m'n benen op de steunen en m'n armen werden vastgebonden. Mijn beste vriendin stond nog naast me en op dat moment kon ik niks anders dan huilen. De artsen zeiden dat ik maar aan leuke dingen moest denken en voor ik het wist sliep ik. Ik weet niet of dat ik het echt heb geroepen maar ik kan me iets herinneren dat toen ik daar lag terwijl ze bezig waren dat ik help heb geroepen maar dat weet ik niet meer zeker.
Toen het klaar was en ik weer de zaal binnenkwam waar ook andere meiden lagen bij te komen voelde ik me opgelucht en mocht al snel weer naar huis met m'n beste vriendin. Die eerste dag had ik er nog niet veel last van tot dat na een paar dagen het bloedverlies begon toen besefte ik pas goed wat ik had gedaan. Ik heb er toen even een tijdje last van gehad en daarna ging het wel weer. Tenminste dat dacht ik. Rond 14 januari 2013 zou ik uitgerekend zijn en hoe dichterbij die datum kwam des te moeilijker ik het kreeg. Met m'n beste vriendin erover praten doe ik niet aangezien zij ook een kerkelijke achtergrond heeft en ik weet hoe zij over abortussen denkt. Ondanks dat was ze toen toch met me meegegaan.
Anouk: Al snel merkte ik dat ik erg wantrouwig was en dat ik niet meer de vriendin was zoals ik bij m'n ex was geweest.
Toen het weer mooier weer werd, werd ik ook weer vrolijker en kreeg zelfs ook weer een nieuwe relatie. Al snel merkte ik dat ik erg wantrouwig was en dat ik niet meer de vriendin was zoals ik bij m'n ex was geweest. Die relatie is toen ook stukgelopen en dat heeft me ook diep gekwetst. Na deze relatie heb ik er nog twee gehad en allemaal liepen ze stuk. Ik denk dat ik in het verleden meer relaties heb genomen om me niet alleen te voelen en me gewaardeerd te voelen.
Maar nu, als ik even geen aandacht krijg van iemand voel ik me al snel buitengesloten. Ik voel me niet goed genoeg en dat kwetst me elke keer weer. Ik heb er nog steeds last van. Ik heb vaak in de put gezeten de afgelopen jaren maar toch kwam ik er elke keer weer eventjes uit tot er een kleine tegenslag is dan ben ik gelijk weer van slag.
Mijn ouders weten nog steeds niet van m'n abortus en ik ben het ook nog niet van plan om het ze te vertellen. Ik hoop het ze ooit te vertellen. Ik zal deze gebeurtenis nooit vergeten er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan m'n kindje denk ik hoop dat we elkaar ooit mogen ontmoeten en tot die tijd kijk ik elke nacht naar de sterren en is mijn kindje toch een beetje bij me.
Anouk: Er is een hoop gebeurd, maar heb het al die tijd nog geen plekje kunnen geven.
Het is inmiddels alweer vier jaar geleden en deze vier jaren zijn een hel geweest. Er is een hoop gebeurd, maar heb het al die tijd nog geen plekje kunnen geven. In plaats van dat het beter met mij had moeten gaan, gaat het alleen maar slechter. Ik ben twee jaar geleden al bij een psycholoog geweest, maar dat had voor mijn gevoel niet geholpen. Ik heb ook het online verwerkingsprogramma van Fiom gevolgd en dacht dat wel geholpen had, maar het komt elke keer keihard terug.
Voor mij was de emmer nu helemaal vol. Ik ben weer langs de huisarts geweest. Deze stuurde mij door naar een psycholoog en die psycholoog heeft me weer door gestuurd naar een stichting. Dat is nu allemaal in gang gezet. Ik moet zeggen dat ik echt geen zin in heb in al dat gedoe en drama en al die gesprekken maar ik moet nu wel van mezelf. De psycholoog vertelde mij dat ik een vorm van depressie, trauma en een angststoornis heb. Ik wil me ook weer goed voelen en weer genieten van de kleine dingen. Lieve dames trek asjeblieft op tijd aan de bel. Ik gun het niemand om je zo te voelen. Jullie staan er niet alleen voor!
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen