Het begon allemaal zo leuk en gezellig. Ik was 26 en na een tijdje vrijgezel te zijn had ik een leuke internetdate. We hadden al een paar keer afgesproken en het voelde goed en vertrouwd. Maar na een paar maanden begon ik toch een beetje te twijfelen of een relatie wel realistisch was. Om die reden ben ik er mee gestopt. Ik zat toen ook net in een periode dat ik geen werk had en als een idioot aan solliciteren was om maar niet in de bijstand terecht te komen.
Ondertussen dacht ik dat ik door de stress me wat minder fit voelde en zo moe was. Ik had er geen moment bij stil gestaan dat ik zwanger zou kunnen zijn. Het zou niet moeten kunnen, we hadden een condoom gebruikt. Maar twee dagen nadat ik gesolliciteerd had en werd aangenomen, kwam er meer ruimte in mijn hoofd om over andere dingen na te denken. Ik was ondertussen toch al een week overtijd, zou het dan toch?
En jawel, roder kon het streepje niet zijn. Aan de ene kant was ik zo blij! Het kan dus wel, ik kan echt zwanger worden! Ik heb heel erg lang lopen tobben met mijn lichaam en had altijd de hoop gekoesterd dat dit allemaal in de toekomst mogelijk zou kunnen zijn. Maar nu, op dit moment. Ik wist me geen raad. De baan die ik had was maar tijdelijk, de vader was uit beeld. De dagen er na voelde ik me steeds zieker worden. Gelukkig kon ik er wel met vriendinnen over praten. Maar stond te janken in de kroeg, was ten einde raad. Op dat moment kon ik ook alleen maar denken het moet eruit, dit kan gewoon niet! Ik wil geen alleenstaande moeder zijn en hoe moet dat straks met solliciteren?!
Esther: Op dat moment kon ik ook alleen maar denken 'het moet eruit, dit kan gewoon niet!'
Een paar dagen nadat ik het ontdekte, heb ik het de vader verteld. Hij was in shock maar wel heel lief. Ik was toen al bij de huisarts geweest. De huisarts en ik hebben samen nog zitten rekenen wanneer het gebeurd zou kunnen zijn. Een gevalletje pure pech, maar met een enorme impact. Bij de huisarts kreeg ik informatie over de abortuskliniek.
Ik heb de abortuskliniek gebeld en een week later kon ik terecht. Samen met de vader ben ik er naar toe gegaan. De hele abortus ervaring was voor mij positief. Ik voelde me heel prettig in de kliniek. De abortus zelf viel me erg mee. We hebben het vruchtje nog gezien, zo bijzonder. Toen voelde ik me enorm opgelucht, het was over, tenminste dat dacht ik. Maar toen begon het pas.
Na een paar weken verwaterde het contact met de vader, terwijl ik merkte steeds meer contact nodig te hebben en nog heel veel moest praten. Om het een plekje te geven ben ik veel gitaar gaan spelen en heb ik een liedje gekozen die heel goed paste bij dit verdriet. Ik heb het eindeloos gespeeld en heel erg veel gehuild. Na een maand of drie had ik het idee er wel weer doorheen te zijn. Ik had een andere baan gevonden en was aan het daten met een leuke vent die ik alles heb verteld.
Maar nu, zo’n 7 maanden later gaat het helemaal niet goed. Ondanks dat ik nog steeds achter mijn beslissing sta, voel ik me leeg. Ik slaap slecht, ben kattig, heb geen concentratie en voel mezelf afglijden naar een depressie. Het daten met die andere vent liep op niets uit en heb weer tijd over om te piekeren en tot de conclusie te komen dat ik niet genoeg met mezelf bezig ben geweest de afgelopen tijd.
Esther: Het was zo gewenst, maar de planning kon niet slechter.
Gitaarspelen helpt ook niet meer.. Foto’s van blije mama’s met hun kind op facebook mijd ik, ik kan het niet aanzien. Ik voel me zo ontzettend verdrietig. Ondanks dat een dikke buik enorm in de weg kan zitten en zwangerschapskwaaltjes soms niet mis zijn, zou ik niets liever willen dan nu met zo’n buik rond te waggelen. Het was zo gewenst, maar de planning kon niet slechter.
Ik heb toch maar een afspraak gemaakt bij de huisarts om me te laten doorverwijzen naar iemand die gespecialiseerd is in het verwerkingsproces, want het gevoel van verlies beheerst mijn leven en ik wil hier niet nog jaren mee rondlopen. Ik vind het wel erg dat ik het niet met mijn ouders kan delen, voel me aan de ene kant ook zo’n sukkel. Hoe kon het nu toch gebeuren? Ik ben mezelf de afgelopen tijd heel erg tegengekomen en dat had ik niet verwacht. Ik hoop dat het over een paar maanden beter gaat.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen