Ik ben eigenlijk totaal niet het type meisje dat praat over haar problemen. Ik hou dit eigenlijk liever voor mezelf. Ik heb er met een paar mensen over gesproken die dichtbij me staan en die me zo veel mogelijk steun hierin kunnen bieden. Toch is dit op een of andere manier niet genoeg voor mij.
Ik ben er een maand geleden achter gekomen dat ik zwanger was van mijn vriend. Dit was een heel erg harde klap die ik eigenlijk niet zag aankomen. Ik merkte aan mezelf dat mijn borsten groter en gevoeliger werden en dat ik heel misselijk werd in de ochtend tot aan braken toe. Ook was mijn reukzintuig heel erg aanwezig en kon ik bepaalde geuren niet hebben en moest daar zelfs van braken. Nadat ik mijn vriend had gebeld over de zwangerschap heb ik meteen de eerste beste plek opgezocht voor een abortuskliniek.
Ik ben zelf 18 jaar en weet van mezelf dat ik het nu op dit moment niet aan zou kunnen om een kindje op te voeden. Dus ik stond samen met mijn vriend 100% achter deze keuze. Een week later kon ik terecht bij een abortus kliniek in Almere. Hier heeft de moeder van mijn vriend ons naar toe gebracht. Zij was op dat moment de enige die er van wist samen met mijn beste vriendin. Ik heb dit allemaal zelf gedaan zonder overleg met mijn ouders en die wisten verder ook van niets, want hoe zou ik zo iets tegen mijn ouders moeten zeggen.
Ik was daar eenmaal en mijn vriend en ik gingen samen naar binnen, we werden vriendelijk ontvangen en konden plaatsnemen. Ik moest een formulier ondertekenen met alle mogelijke complicaties en een vragenlijst invullen over bepaalde allergieën. Daarna werden wij opgehaald door de dokter waarna alleen ik mee mocht en mijn vriend achter bleef in de wachtkamer. De dokter vroeg mij wanneer ik voor het laatst ongesteld was, maar dat wist ik alleen niet meer. In principe was dit geen probleem. Verder was eigenlijk de belangrijkste vraag of ik er helemaal zelf achter stond, en dat stond ik. Daarna zou er nog 1 gesprek plaats vinden samen met mijn vriend en dat was eigenlijk alle informatie over het verloop.
Mandy: Op dat moment was mijn manier van verwerken feesten, drinken, drugs gebruiken en God mag weten wat.
Voordat ik de abortus liet doen, werd er nog een echo gemaakt en het bleek dus zo te zijn dat ik al 6 tot 8 weken zwanger was. Aan de ene kant was ik heel erg blij en heel erg zenuwachtig. Ik was gewoon voor mijn laatste uurtje eigenlijk een moeder. Uiteindelijk werd ik opgeroepen en mocht ik naar de kamer waar alle bedden stonden en mocht ik mij gaan omkleden. Al snel werd ik geholpen en naar een andere kamer gebracht. Hier moest ik mijn benen spreiden op een vaag apparaat en gaan liggen. Er werd een infuus in mijn arm gedaan.
Voordat ik het wist was ik heel duizelig en licht in m’n hoofd en begon de hele wereld te tintelen. Hierna ben ik in slaap gevallen. Ik werd weer wakker in de wachtkamer en dacht dat ik daar al 1 uur lag te slapen, maar ik was eigenlijk net 3 minuten terug van mijn behandeling. De verzorgende gaf mij 2 paracetamols tegen de buikkrampen en na 20 minuten voelde ik mij goed genoeg om naar buiten te gaan. Gelukkig had mijn vriend wat te eten gehaald en kon ik daar even mijn rust vinden.
Wat ik er na gedaan heb is heel stom, maar zoals ik al zei in het begin, ik praat liever niet over mijn problemen. Op de dag zelf leek het allemaal zo goed en makkelijk en simpel te gaan. Dat ik besloot naar een festival te gaan die dag en xtc te gebruiken. Ik voelde me prima maar alleen wel een beetje moe. Mijn vriend wou dit totaal niet hebben, maar ik heb dit toch gedaan. Op dat moment was mijn manier van verwerken feesten, drinken, drugs gebruiken en God mag weten wat.
In werkelijkheid verwerkte ik eigenlijk helemaal niks, maar rende ik weg voor mijn problemen, hopende er niet aan over na te hoeven denken. Totdat er een punt kwam in m’n leven dat ik mijn vriend kwijt ben geraakt door leugens en ik van hem alles moest vertellen aan mijn ouders. Ik werd op dat moment helemaal gek en ik wist niet meer wat ik moest doen. Mijn ouders wisten van niets en ik had alles zo perfect geregeld en zij hadden niets door. En ik moest hun zoiets heftigs vertellen. Ik had verwacht dat ik in een hel zou leven, maar het is allemaal zo anders gegaan mijn ouders hebben echt begrip voor de situatie ook al hebben zij er zelf ook moeite mee want het is heel erg recent.
Mandy: Het is belangrijk zoiets te verwerken want het blijft een grote gebeurtenis in je leven.
Stel dat jij hetzelfde soort manier als verwerken heb zoals ik. Grof gezegd werk je jezelf alleen maar meer de shit in. Ik heb binnenkort een afspraak met een psycholoog, waar ik eerlijk gezegd best blij mee ben. Het is toch iemand waarbij je al je last van je schouders af kan halen wetend dat die persoon niks doorverteld. Vergeet niet er over te praten! Je staat er echt niet alleen voor! Het is belangrijk zo iets te verwerken want het blijft wel een grote gebeurtenis in je leven. Ik moet het zelf ook nog gaan verwerken en hoop dat dat gaat lukken.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen