Ik ben een meisje van 17 jaar en heb deze week (10-2-2015) een abortus gehad. Ik ben erachter gekomen omdat ik het gevoel had dat ik wat was aangekomen, vreetbuien had en niet meer ongesteld werd wanneer ik ongesteld moest worden. Een vriendin raadde mij aan een test te doen. Die heb ik gedaan. 2 keer. Een 's ochtends en een 's avonds. De eerste test kwam uit niet zwanger, ik kon mijn ogen niet geloven en dat is eigenlijk maar goed ook dat ik het niet kon geloven, daarom deed ik er 's avonds nog een. Die kwam uit dat ik zwanger was.
Op de een of andere manier was ik heel erg opgelucht dat ik me daarom zo anders voelde. Ik heb het met moeite tegen mijn vriend gezegd, ik wilde het eerst niet eens zeggen. Ik dacht bij mezelf ik ga toch een abortus doen, waarom moet hij dit dan weten. Ik ben héél blij dat ik dit wel gedaan heb. De volgende dag heb ik meteen de assistent van de dokter gebeld en gezegd dat ik opties voor een zwangerschap wil bespreken. Dit leek mij het beste om te zeggen over de telefoon. De assistent begreep me meteen en ik kon een half uur later meteen langs komen.
Het gesprek met mijn dokter er mij verliep beter dan verwacht. Ik schaamde me natuurlijk dood, ik dacht bij mezelf wat zal hij allemaal wel niet over me denken. Ik had alles uitgelegd, dat ik niet snapte hoe dit kon gebeuren. Ik slikte de pil, gebruikte condoom. Je denkt nooit dat dit je zou overkomen. Omdat ik de laatste maanden heel erg ziek ben geweest, veel antibiotica heb gekregen en héél veel heb gespuugd legde mijn dokter uit dat de kans er daarom wel was. De dokter en ik hadden samen uitgevogeld dat ik op dat moment 6 weken zwanger was. Ik had met hem afgesproken dat ik zelf een afspraak zou maken bij de abortuskliniek en dat ik als alles voorbij zou zijn, ik weer terug bij hem langs zou komen.
Charlotte: Ik was de hele tijd zo sterk gebleven door niet te huilen maar ik brak. Ik dacht dit is het, ik krijg een kind.
Ik had een afspraak gemaakt aan de telefoon om op dinsdag 3 februari een abortus te laten doen. Ik vond het super spannend en was eerst van plan om met een vriendin te gaan. Mijn vriend wilde zo graag mee dat ik hem dan maar mee liet gaan totaal tegen mijn zin in. Ik wilde dit niet omdat hij heel anders over de abortus dacht dan ik.
In de abortus kliniek moest ik eerst wat papierwerk doen, en vroegen ze me of ik het wel zeker wist. Daarna werd ik meegenomen naar een kamer om eerst een echo te maken. Ik mocht liggen op een stoel met van die beugels waar je benen ook in kunnen, mijn shirt werd omhoog gedaan en van die koude gel werd op mijn buik gedaan. De verpleegster zag het meteen. ''6 weken?" zei ze. "Nou je bent veel verder dan dat. 13 weken en een paar dagen."
Alles viel in elkaar, ik kon niet meer. Ik was de hele tijd zo sterk gebleven door niet te huilen en ik brak. Ik dacht dit is het, ik krijg een kind. Ik moet een kind gaan opvoeden. Ik ben zelf nog een kind. De zuster zei tegen me dat het geen probleem was maar dat ik gewoon naar een andere kliniek moest. Het was net iets te groot om het in deze kliniek weg te laten halen. Voor ik iets kon zeggen werd er al een afspraak voor me gemaakt in een andere kliniek. 1 week later! Verschrikkelijk. Echt geen woorden voor. Nog 1 week met een baby in je buik, ja een baby! Zo zag ik het, ik zag het niet meer als een eitje, of als iets zonder ziel. Ik zag het echt als een baby.
Ik kwam thuis. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik durfde niet meer te roken, niks slechts meer te eten. Niks. Ik voelde me verschrikkelijk, ik wist niet hoe ik hier nog een week mee om moest gaan. Aan tafel zitten met mijn ouders zonder iets te zeggen terwijl ik me zo voelde. Dat was de langste week van mijn leven. Ik heb er zoveel over nagedacht, is het allemaal wel de moeite om 2 uur te rijden naar een abortuskliniek. Kan ik niet gewoon een moeder zijn? Veel meisjes van 17 kunnen dit? Waarom zou ik het dan niet kunnen. Vriendinnen hebben dit (gelukkig) uit mijn hoofd gepraat.
Charlotte: Kan ik niet gewoon een moeder zijn? Veel meisjes van 17 kunnen dit? Waarom zou ik het dan niet kunnen.
Dinsdag 10 februari werd ik al om 5 uur wakker om wat te eten wat ik mocht vanaf 6 uur niks meer eten omdat ik onder een soort narcose ging. Hierna sliep ik nog tot half 10 en om 10 uur gingen we al door richting de kliniek. Ik wist niet wat ik moest zeggen, of ik normaal moest doen tegen mijn vriend of dat ik er over moest praten.
Ik wist het allemaal niet. Voor ik het wist waren we er, en de zenuwen begonnen te komen. De twijfels ook, ik dacht bij mezelf nu kan ik nog weg gaan. Nu kan het nog. We gingen om kwart over 12 naar binnen terwijl ik pas om 10 voor 1 een afspraak had. Gelukkig moesten we even wachten en werd ik meteen geholpen.
Ik werd naar een kamertje gebracht om te praten en mijn vriend moest in de wachtruimte blijven zitten. Er werd weer een echo gemaakt en ze zeiden dat ik op dat moment 15 weken en 3 dagen zwanger was. Ik snapte er niks van maar hun zeiden dat het allemaal wel kon kloppen. Ik wilde de echo op dat moment niet zien, daar heb ik nu zoveel spijt van. In het gesprek vroegen ze waarom ik het wilde, of ik zeker wist waarom ik dit wilde, hoe het kwam, wat ik hierna wilde.
Ze vroegen zoveel en ik praatte maar als een automatisch robot. Ik wist het allemaal niet meer. Hierna werd ik naar mijn kamertje gebracht. Mijn vriend had een soort van houten stoeltje en ik mocht liggen op een soort van behandel bed. Ik dacht echt dat ik 10 minuten later de abortus zou krijgen, niet dus! Ik moest een pilletje in mijn vagina stoppen en anderhalf uur wachten. Het duurde allemaal zo lang.
Ineens werd ik gevraagd of ik nog moest plassen, ik zei nee en ze zeiden ok loop maar mee. Gelukkig mocht mijn vriend mee naar de behandelkamer. Het ergste van dit al was mijn benen op die beugels leggen. Dat geeft zo'n ongemakkelijk gevoel. Gelukkig kreeg ik er wel een doekje over heen. De verpleegster probeerde me gerust te stellen en begon maar te praten over mijn vakantie.
Charlotte: Soms denk ik bij mezelf hoe heb ik dit kunnen doen, maar het andere moment ben ik blij en trots op mezelf dat ik dit heb gedaan.
Ineens merkte ik dat ik vast gebonden werd. Dit geeft geen goed gevoel als je dit niet weet. Snel hierna deden ze spul in mijn infuus (die had ik in die 1 en een half uur wachten gekregen) en na 10 seconden was ik weg. Wat ik me verder nog kan herinneren is dat ik me heel raar voelde, ik heb veel gehuild na de ingreep zei mijn vriend. Ik ging uit mezelf plassen omdat ik ergens had gelezen dat je pas weg mag als je had geplast. Ik deed het onderbroekje dat we daar hadden gekregen uit en deed mijn eigen onderbroek met mega maandverband aan. Ik ging me snel aankleden en wachtte tot ik naar huis mocht.
Ik denk ongeveer 45 minuten na de ingreep dat ik naar de auto liep op mijn slippertjes. In de auto heb ik geslapen, 2 uur lang. Ik wilde niet praten daarom dacht ik dat het beter was om gewoon te slapen. Heel veel buikpijn had ik niet. Die heb ik nu meer. De dag erna 's avonds begon de pijn pas echt. Gisteren (12-2-2015) verging ik van de pijn, ik kon niet lopen ik kon niks. Ik belde de verpleegster op en die zei dat dit normaal was. De ergste pijn is nu volgens mij wel voorbij ik heb hier en daar nog wel eens een kramp of een steek in mijn buik.
Soms kijk ik voor me uit en kan ik gewoon in huilen uitschieten. Dan denk ik bij mezelf hoe heb ik dit kunnen doen. Maar het andere moment ben ik blij en trots op mezelf dat ik dit heb gedaan. Ik hoop dat mensen met mij willen meepraten over dit onderwerp, en dat ik mensen hiermee een beetje op de hoogte heb gesteld wat eigenlijk iedereen kan overkomen.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen