Ik was destijds samen met mijn vriend, het was een knipperlicht relatie. We konden niet mét en ook niet zonder elkaar, al onze gevoelens jegens elkaar waren zo heftig. Ik hield zielsveel van hem, maar als we ruzie hadden ging het hard-tegen-hard. Na anderhalf jaar besloten we even een pauze te nemen. Op adem te komen. Ik ging naar Italië, weg van huis. Op mezelf aangewezen en twee weken alleen. Dat was fijn, ik was even niet bezig met anderen en kon me op mezelf richten.
Dat ik ook twee weken te laat ongesteld was, was voor mij niet onwennig: mijn cyclus was altijd al onregelmatig, zelfs met anticonceptie, en ik kon niet anders denken dan dat het weer eens een keertje te laat zou zijn. Eenmaal terug in Nederland zei mijn beste vriendin dat ik een andere "aura" had. Daarbij liet mijn ongesteldheid toch wel heel lang op zich wachten. Ik deed een test: ja - zwanger.
Er spookte van alles door mijn hoofd. Hoewel ik single was, wist ik dat deze zwangerschap was ontstaan doordat ik het had gedaan met mijn ex, iemand anders kon niet. Ik belde hem meteen, en hij kwam langs. We hebben het er kort over gehad, hij vond dat het mijn keuze was. Daar ben ik hem dankbaar voor, want het had ook anders kunnen gaan.
Nadat ik langs was geweest bij de huisarts, ging ik naar een kliniek. Het deed toch veel met me. In een heteronormatieve maatschappij wordt de eerste zwangerschap van een vrouw gevierd en míjn eerste zwangerschap was ongewenst. Onbewust was ik toch al bezig met of het een jongen of een meisje was, en was ik ook al bezig met namen verzinnen. De kliniek heeft me prettig geholpen. Achteraf bleek dat ik al bijna op de grens zat of ik een abortus kon doen of niet. Samen met mijn moeder en mijn ex heb ik toch besloten om die abortus te doen. Ik kon amper voor mezelf zorgen, laat staan voor een kind.
Evy: Ik kon amper voor mijzelf zorgen, laat staan een kind.
Door deze heftige gebeurtenis kwamen mijn ex en ik toch weer bij elkaar. We hadden een heftige periode doorgemaakt, en hadden veel steun aan elkaar. Ik stapte over op een ander soort anticonceptie, maar binnen een halfjaar was het weer raak. Wéér zwanger. Wéér ongewenst. Mijn vriend schreeuwde naar me toen ik het hem vertelde. "Doe je het expres?!" Ik heb me nooit zo gevoeld als toen. Het feit dat hij dát zijn mond uit kon krijgen. Alsof het voor mij een leuk uitje was. Het ging wederom uit.
Ik ging weer naar de kliniek. Dit keer, omdat het de tweede keer was, voelde ik me sterker in mijn schoenen staan. De schaamte was er af, dit was een relatief rationele keuze. Als ik een kind zou krijgen, dan met een liefhebbende partner. Een sterke basis voor een kind. Dat had ik niet, en dus ging ik weer naar de kliniek. Achteraf zijn er met de eerste abortus meer emoties gemoeid. Nog steeds, tien jaar later. Dat heb ik ontzettend onderschat. Maar verdrietig zijn is niet hetzelfde als spijt hebben. Was ik weer in die situatie, zou ik precies hetzelfde hebben gedaan.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.