Nu ongeveer anderhalve week geleden kwam ik er achter dat ik zwanger ben. Vanaf dat moment stond alles stil en ging alles langs mij heen. Hoe had dit kunnen gebeuren? Ik slikte gewoon de pil en ik wist zeker dat ik hem niet was vergeten! Ik heb het 's avonds aan mijn vriend verteld. En die vond dat ik een abortus moest doen. Maar hoe kon ik iets wat in mij groeide weg laten zuigen. Vanaf dat moment is alles snel gegaan!

2 dagen nadat ik wist dat ik zwanger was had ik een echo, omdat ik buiten dat ik wist dat ik zwanger was, verder helemaal niks wist. Ik ben bij mijn therapeut geweest, langs de huisarts en had een gesprek met een vrouw van Fiom in Eindhoven. Ik had alles van alle kanten bekeken en een abortus was de beste beslissing!

En toch maakte het me verdrietig. Iedereen zei dat ik er goed over na moest denken en dat wat ik ook besloot het een goede beslissing zou zijn. Maar zo voelde het voor mij totaal niet!  Want, hoe kon ik nou kiezen om het te houden als mijn vriend daar niet achter stond, maar hoe kon ik nou besluiten het weg te laten halen als ik daar zelf niet 100% achter stond?

Ik maak uit uiteindelijk een definitieve beslissing. Het zit in mij, ik lig daar straks wel of niet. Maar ik heb niet het recht om dit alleen te beslissen! Want dat zou betekenen dat ik zou moeten beslissen over 3 levens! Dat van mijzelf (waarvoor ik mag/moet) beslissen. Dat van ons kind waar, zowel ik als mijn vriend wat over te zeggen heeft. Maar ook over dat van mijn vriend waar ik eigenlijk niks over te zeggen heb. Vanochtend heb ik de knoop doorgehakt en heb ik de verwijsbrief voor een abortus gekregen. Toen ik die had kon ik eigenlijk alleen maar huilen. Het was nu zo definitief.

Anna: Mocht ik wel huilen, ik had er zelf toch goed over nagedacht en was het hier toch zelf mee eens? 

Maar mocht ik wel huilen? Ik had er zelf toch goed over nagedacht, ik was het hier toch zelf mee eens? Ik heb de abortus kliniek van Utrecht gebeld heb een afspraak gemaakt. (Ik vond ze zeer onvriendelijk en onprettig). Daarna ben ik alleen nog maar overstuur geweest. Ik las op hun site hoe ze te werk gingen en hoe zo'n dag verliep. Ik raakte totaal in paniek! Op deze manier kon ik dit niet laten doen op deze manier wilde ik het niet. Uiteindelijk hebben we Utrecht afgebeld. En heeft mijn vriend gezegd dat we eerst maar eens goed aan het idee moesten gaan wennen. We gaan het nu in het ziekenhuis in Utrecht Overvecht proberen en anders in de kliniek in Arnhem.

Toch begin ik weer steeds meer te twijfelen of dit wel echt is wat ik wil. Ik ben zo bang ik dat hier zo ongelofelijk spijt van ga krijgen! Ik moet zeggen dat mijn vriend buiten het feit dat hij nog steeds achter een abortus staat heel erg lief voor me is! Hij is overal mee naar toe geweest en heeft me geen moment in de steek gelaten! Hij is er volledig voor me!

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in