Ik ben nu 35, verloofd met een man van 36, we hebben een kindje van 5 en eentje van 2,5. Ik heb niet zo vaak werk, maar we hebben een huis en tuin met plaats voor een derde en alles nog over van de eerste twee. Nu ben ik, waarschijnlijk 5 weken, zwanger van een derde kindje, geheel onverwacht.
Het dilemma is dat mijn vriend en ik het geheel erover eens zijn dat het financieel krap gaat worden en het druk zal zijn, we niet zo veel tijd zullen hebben voor onszelf, maar dat is voor hem zo belemmerend dat hij zich echt niet kan voorstellen een derde erbij te hebben. Hij vindt nu al dat we te weinig tijd hebben, te moe zijn en het te moeilijk is dingen te ondernemen met kleine kinderen. Daarnaast we hebben zelden geld voor vakanties.
Het klopt, we hebben weinig geld en tijd, zijn moe, wonen niet in Nederland en hebben weinig vrienden, dus ook weinig opvangmogelijkheden, maar toch ik denk dat een abortus voor mij levenslang verdriet betekent. Als ik dit nu al schrijf lopen mijn ogen vol tranen. Wordt het leven te moeilijk met een derde en moeten we er daarom vanaf zien (zou onze relatie die druk wel overleven?) of is een abortus voor mij te ingrijpend en zal dat nu juist voor te veel verdriet zorgen?
Emily: Toch ik denk dat een abortus voor mij levenslang verdriet betekent.
Ik weet het niet meer, voel me verdwaald in mijn eigen hoofd en hart. Ik ben niet gelovig, maar ik ben nu toch wel zwanger en dan is alles opeens anders. Mijn kindjes zijn prachtig en gezond en ja ik vind het leven soms best even pittig hier in m'n uppie. Als die twee kleintjes elkaar dan in de haren zitten val ik wel eens tegen ze uit. Maar abortus, het kan hun broertje zijn, of hun zusje. Ik weet niet of ik het ooit zal kunnen relativeren. Een ander besluit nemen dan de vader zou willen; dat kan toch ook niet?
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.