Wist je dat meer dan 75% van de onbedoelde zwangerschappen ontstaat binnen een vaste relatie? Het beeld heerst dat onbedoelde en ongewenste zwangerschappen vooral voorkomen bij singles, jonge vrouwen die nog geen kinderen hebben. Toch heeft de grootste groep een vaste partner en vaak ook al een gezin. Deze vrouwen staan voor een lastige keuze die ze vaak samen maken met hun partner. Lees hier het verhaal van Manouk.

Noa is tien jaar samen met haar partner. Beiden zitten ze in een fase waarin ze ruimte willen maken voor zichzelf, hun werk en de toekomst. Maar dan blijft Noa's menstruatie uit en blijkt ze onverwacht zwanger. Ze voelde aan alles dat dit niet het moment was om moeder te worden. In dit openhartige ervaringsverhaal deelt Noa hoe zij haar keuze maakte, hoe die periode voor haar was en waarom ze zich juist nu sterk en in regie voelt.

Al twaalf jaar slik ik geen anticonceptiepil meer, omdat ik daar destijds erg somber van werd. Een spiraal liet ik nooit plaatsen, het idee alleen al voelde voor mij niet prettig. Mijn vriend en ik zijn inmiddels tien jaar samen. We gebruikten altijd condooms. Soms hadden we seks zonder bescherming rond mijn menstruatie. Dit ging jarenlang goed. Tot nu.

Ik word normaal elke 30 dagen ongesteld. Een week voor mijn menstruatie verloor ik wat bruin bloed. Oud bloed, dat had ik wel vaker. Net als de lichte krampen, vermoeidheid en grotere eetlust. Maar toen ik vijf dagen overtijd was, sneller moe werd en emotioneler reageerde, begon ik me zorgen te maken. 

Ik deed een zwangerschapstest. Binnen enkele seconden verschenen er twee dikke rode strepen. De tweede test bevestigde de uitslag. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en dacht alleen maar: nee, nee, niet nu. Het gevoel overviel me: mijn leven is voorbij.

Dit is niet het moment

Ik zat net in een fase waarin ik ruimte voor mezelf wilde maken. Ik was mijn werk opnieuw aan het vormgeven, had plannen om te reizen en mezelf te ontwikkelen. Mijn vriend zat in eenzelfde fase. Het idee van een kind overschaduwde in één klap de toekomst die we voor ons zagen.

Noa: Mijn vriend zei meteen: 'Het is jouw lichaam, jij beslist.' Ik voelde direct dat ik er nu niet klaar voor was.

Mijn vriend zei meteen: het is jouw lichaam, jij beslist. En ergens wist ik het al. Ik voelde aan alles: ik ben hier nu niet klaar voor. Misschien ooit, maar niet nu. En ik wist dat ik het mezelf niet zou vergeven als ik mijn leven liet overnemen door een zwangerschap. Gelukkig stond mijn vriend volledig achter me.

Gevangen in mijn lichaam

De volgende ochtend belde ik een abortuskliniek. Aan de telefoon was er veel begrip. Ze merkten dat ik mijn keuze had gemaakt en planden meteen een afspraak in voor de dinsdag erop, toevallig ook mijn verjaardag. Niet ideaal, en mijn vriend kon die dag niet mee. Maar voor mijn gevoel kon het niet snel genoeg gaan.

De dagen ertussen leken eindeloos. Ik was constant moe, misselijk, had honger en buikpijn. Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam. Alsof ik er even niet meer was.

Noa: In die dagen viel ook moederdag. Overal verschenen berichten hoe bijzonder het is om moeder te zijn. Het voelde alsof ik me moest verantwoorden.

Moederdag

Wat het extra confronterend maakte, was dat in die dagen ook Moederdag viel. Overal op sociale media verschenen berichten over hoe bijzonder het is om moeder te zijn. Dat raakte me. Niet omdat ik twijfelde aan mijn keuze – die was nog steeds glashelder – maar omdat het even pijnlijk binnenkwam. Alsof ik me moest verantwoorden, terwijl ik juist deed wat voor mij goed en nodig was.

De dag van de behandeling

Op de dag zelf ging een goede vriendin met me mee. Ik dacht dat ik het wel alleen kon, maar haar aanwezigheid deed me toch goed. Ze was rustig, zonder oordeel, en gewoon aanwezig.

De echo duurde kort. Of ik het wilde zien? Ja, graag. Maar wat ik zag was… niks. Een zwart bolletje. En ik dacht: dat bolletje bezorgt me al die ellende? Daarna volgde een prettig gesprek met een verpleegkundige, die me zonder oordeel begeleidde. Het voelde alsof ik sprak met een vriendin met veel kennis. We besloten meteen een spiraal te plaatsen nu ik toch al in de behandelstoel lag en je die na een vacuümaspiratie toch niet meer voelt.

Ik nam paracetamol en pillen om mijn baarmoederhals te openen. Het wachten duurde een uur, maar voelde veel langer. In de behandelkamer ging alles snel. De verpleegkundige begeleidde me stap voor stap. Zij en mijn vriendin hielden mijn hand vast. De verdovingsprikken waren even naar, maar te doen. De behandeling voelde als heftige menstruatiekrampen. Het deed echt pijn, maar ik focuste me op mijn ademhaling en dat hielp. Na afloop kreeg ik nog een flinke nawee van een kwartier, daarna alleen nog lichte krampen.

Voor mijn gemoedsrust wilde ik het vruchtje zien. Wat ik zag, leek op een doorzichtige snottebel. En vreemd genoeg stelde dat me gerust.

Weer mezelf

Die middag en avond had ik nog wat krampen en bloedverlies, maar niet meer dan tijdens een normale menstruatie. Ik sliep twaalf uur achter elkaar. De volgende ochtend werd ik wakker en voelde ik me als herboren. De misselijkheid, de zwaarte, de vermoeidheid – alles was weg. Ik voelde me weer mezelf.

Noa: Ik voelde me gehoord, gesteund en volledig in regie.

Ik deel dit verhaal omdat ik weet hoe spannend, eenzaam of onzeker het kan voelen om voor een abortus te kiezen. Voor mij was het een duidelijke keuze. Ik ben ontzettend dankbaar dat die mogelijkheid er is. Ik voelde me gehoord, gesteund en volledig in regie. En het allerbelangrijkste: ik heb mijn toekomst weer in handen.

* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in