Begin oktober kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik was geschokt. Ik was aan de pil en toch heeft die niet zijn werk gedaan. Ondanks dat het niet gepland was wilde ik het kindje houden. De verwekker wilde twee dingen. Abortus of, als ik het uit zou dragen, het kind opvoeden. Ik was daar niet toe in staat volgens hem. Te jong, student en te weinig geld.
Erg tegenstrijdig; abortus willen maar als ik dat niet doe het kind eisen. Maar hij meende het. Ik ben gaan kijken wat hij mij kon maken. Niks. Maar hij kon het mij heel lastig maken. Het vooruitzicht was heel veel rechtszaken, jeugdzorg en een kindje dat daar tussen zit. Tussen twee vuren die elkaar haten. Daar zou het op uitdraaien. En wie wil nou dat zijn kindje dat meemaakt? Zo opgroeit?
Ik begon beren op de weg te zien. Ik studeerde, heb geen familie waar ik op kan terugvallen. Misschien ben ik inderdaad geen goede mama. En zo belande ik in de twijfel. En had ik mijn eerste afspraak in een kliniek (niet bij CASA). In het eerste gesprek waren ze meegaand maar op de echo was niks te zien. Ik moest terug komen.
Een week later had ik een andere arts. Op de echo was nu wel iets te zien maar het was nog te pril. Ik zou weer terug moeten komen. Maar deze arts gaf mij een hele preek over wat ik daar wel niet deed. Het was maar de vraag of ik wel wist wie de vader is, want dat weten we nooit met mensen zoals ik, zei ze.
Na die preek besloot ik dat ik ergens anders heen wilde. Zo kwam ik bij CASA. Een week later ging ik erheen. Het gesprek verliep goed. Er werd een echo gemaakt en ik kreeg de abortuspil. Daar ging mijn voorkeur namelijk naar uit. Van de eerste pil merkte ik alleen wat buikpijn. De vaginale pillen waren horror. Na een uur kreeg ik kramp. Ik kreeg diarree en kon geen minuut op bed liggen.
Eva: Van de eerste pil had ik alleen wat buikpijn. De vaginale pillen waren horror.
Uiteindelijk merkte ik dat ik bijna flauwviel en ben ik in de badkuip (zonder water) gaan liggen. Zo kon ik niet vallen en desnoods alles laten lopen. Tegen de flinke buikpijn had ik warmwater over mijn buik en rug laten lopen. Daarna ging het beter en ben ik op bed gaan liggen. Ik heb twee weken hevige buikpijn en bloedingen gehad en toen stopte het.
Ondanks de pijn heb ik geen spijt van de abortuspil. Het staat veel dichter bij mij. Ik kon het zo beter verwerken, want ik had flinke spijt van de abortus. En nog altijd. Als ik het terug kon draaien was ik nu nog zwanger geweest. Ik ben dom geweest. Maar dat is nog niet alles. Bij de telefonische nacontrole deze week bleek ik nog positief te testen.
Ik moest terug naar CASA. Daar moest ik weer in een potje plassen. Een kwartier te laat kwam de verpleegkundige mij halen. We waren nog niet in het kamertje of ze begon met: “Ja dat is niet mooi. De test is nog super positief”. Dit heeft ze een paar keer herhaald. Toen zei ze: “Dus je komt voor de hercurettage”. Ik zei dat ik dat liever niet wilde en vroeg of er niks anders mogelijk is. “Daar ga ik niet over. Laten we eerst een echo maken.”
Ze maakte een uitwendige echo en ze kon niks zien. Vervolgens haalde ze een arts erbij. Deze stelde zich niet eens voor! De verpleegkundige zei tegen de arts wel tien keer dat de test positief is. Heel duidelijk. Tijdens het maken van de inwendige echo zei ze dat curettage wel moet. Ik heb ervoor getekend. En als ik het niet wil dat zij beslist. Dat ik wist dat het mis kon gaan en dat dit het gevolg was. Ze toonde geen moment empathie.
Eva: Dat ik wist dat het mis kon gaan en dat dit het gevolg was. Ze toonde geen moment empathie.
Ik zei dat mij hier niets over was verteld. Toen stelde ze voor om nog een keer pillen voor te schrijven en dat ik dan over twaalf dagen weer terugkwam. Dan zou ze weer kijken en als er dan wat zat had ik geen keuze. Ze zei ook dat de kans klein was dat de pillen zouden werken, maar van haar mocht het.
En toen was ze weg. De verpleegkundige gaf de pillen en liep mee naar de balie voor een afspraak. Thuis moest ik er zelf achter komen wat voor pillen het waren. Ze hadden er niks over gezegd daar. De eerste goede ervaring daar en nu dit. Ik voelde me onmenselijk behandeld. Ja, ik heb een hele grote fout gemaakt door abortus te doen. Ik heb in paniek gehandeld en ook getekend. Maar zij werken daar en horen niet te oordelen. Zeker bij abortus is empathie tonen zo belangrijk. Ik voel mij hier zo slecht bij.
Eva: Zeker bij abortus is empathie tonen zo belangrijk. Ik voel mij hier zo slecht bij.
Ik heb dan ook besloten om weer naar een andere kliniek te gaan. Met die andere kliniek had ik een super goed telefoongesprek. Ze nam de tijd. Daar kunnen telefonistes bij CASA een voorbeeld aan nemen. Ze stelde me gerust. Ik heb een half uur met haar gebeld. En dinsdag ga ik daarheen. Ik had veel eerder naar hen moeten gaan. CASA is groot, massaal en sommigen daar zijn zeer onprofessioneel. Erg jammer. Het eerste gesprek was zo goed en nu het niet gelukt is krijg ik nog een trap na ook.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen