Ik en mijn vriendin zijn allebei 23, we zijn er ongeveer een week geleden achter gekomen dat we zwanger zijn, we waren compleet in shock. Klopt het wel is dit wel echt, en uit een tweede test bleek dit toch echt waar te zijn.
Vrijwel direct wist mijn vriendin zeker dat ze het niet wilde houden, terwijl ik daarentegen altijd heb gezegd dat ik het haar nooit zou vragen om het weg te halen, ik wil het heel erg graag houden. We zijn direct naar de huisarts gegaan de volgende dag en hij gaf ons wat opties over wat we konden doen. Mijn vriendin wilde een afspraak bij een abortuskliniek, het duurt een aantal dagen voordat we daar terecht kunnen, over een paar dagen mogen we er terecht.
Ik had ergens nog hoop dat ze wel zou bij draaien en gaan realiseren wat ze in zich draagt, het is toch ons mooie kindje, dat hebben wij toch samen gemaakt? Ik had op internet al naar kleding gezocht en een draagzak en maxi cosi en alles wat er bij komt kijken. Ik wil dit kindje zo graag houden en samen met mijn vriendin opvoeden.
Max: Ik wil dit kindje zo graag houden en samen met mijn vriendin opvoeden.
Ook al was het helemaal niet gepland, het is in mijn ogen nooit een fout, overal is een oplossing voor! Ook al hadden we andere plannen voor ons leven, dat geeft maar weer aan dat het leven niet te plannen is.
Ik hoop echt dat mijn vriendin in de komende dagen toch realiseert dat ze het niet moet laten weghalen. Ik heb al nachtenlang liggen huilen bij de gedachte dat ik dat mooie wondertje kwijt zou raken. Ik blijf hopen dat er nog een kans is al is het duidelijk dat mijn vriendin vastbesloten is. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Ik ga kapot van verdriet aan het feit dat ik mijn kindje niet kan beschermen. Het spijt me kleine, ik zal je nooit vergeten.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.