Mijn partner en ik zijn 36 en 38 jaar. Na een huwelijk heb ik 3 kinderen en mijn partner 2. We wonen niet samen. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, voelde ik mij down en ellendig. Hoe moet ik een 4e kind grootbrengen en ook nog eens zorg dragen voor 3 andere kindjes?
Ook al zijn we enorm verliefd op elkaar, ik kon alleen maar lasten zien. Na een maand besloten toe te geven aan mijn negatieve gevoel. Dat was het moeilijkst. Dit kind verdient geen toekomst met een ongelukkige overspannen moeder en mijn oudere 3 kinderen al helemaal niet. 

Om 8:30 uur was de intake. Iedereen in de kliniek was super vriendelijk. Een verpleegkundige legt ons de procedure uit en wilde mij nog alleen spreken om zeker te zijn dat ik niet onder druk zou staan. Daarna kreeg ik een echo. We mochten kiezen of we wilden meekijken, ik koos hier niet voor. Volgens de arts was ik 7,5 week zwanger. Daarna weer terug naar de kamer van de verpleegkundige, gepraat over anticonceptie.

Aan het einde van het gesprek kreeg ik een pijnstiller en daarna 2 tabletten voor onder mijn tong. Deze tabletten moeten de baarmoeder voorbereiden. Daarna moest ik ruim een uur wachten in een speciale kamer met dekens en thee. Ik voelde lichte kramp opkomen die voelde als harde buiken of lichte weeën/ sterke menstruatiekramp. Na een uur kon ik komen. Uit voorzorg had ik een jurk aangetrokken en ik mocht met mijn blote billen op de bank komen zitten. De arts controleerde eerst mijn gegevens nog, daarna moest ik met mijn benen in de beugels.

De arts poetste eerst het hele gebied schoon, daarna ging ze met de eendenbek naar binnen. De plaatselijke verdoving bestond uit 2 prikjes waar van ik er een goed voelde. Na de verdoving heeft ze eerst de doorgang nog schoongemaakt, de verpleegkundige die naast mij kwam staan begon ineens doorzichtig veel tegen mij te praten. Hierdoor werd ik even afgeleid totdat ik een stekende pijn voelde. Al met al duurde het maar een paar seconden maar eerlijk is eerlijk het was geen pretje. 

Monique: Al met al duurde het maar een paar seconden, maar eerlijk is eerlijk het was geen pretje.

De arts en de verpleegkundige waren heel aardig en stelden mij gerust, daarna maakten we weer grapjes. De spiraal zat er in no time in. Na de behandeling deed de verpleegkundige mijn ondergoed met maandverband weer aan en kreeg ik een soepje en mocht ik al snel weer weg. Nu ben ik 4 uur thuis, met wat aspirines gaat het goed, de kramp is te doen. Hier en daar een traan om alles te verwerken. Al met al ben ik opgelucht, de totale verwerking duurt nog wel eventjes denk ik.

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in