Je bent zwanger en ervaart niet meteen een gevoel van blijdschap of geluk. Hoe moet het verder? Toen ik halverwege vorig jaar stopte met de anticonceptiepil deed ik dit niet meteen met het oog op een zwangerschap. Ik wilde de pil uit mijn systeem. Daar dit toch niet echt heel gezond is om jaren te slikken. Ik dacht, er zijn nog wel andere mogelijkheden, zoals bijvoorbeeld een condoom. Eind vorige maand voelde ik me plots anders. Ik wist vrij snel dat er iets mis was, dat ik zwanger was.

Dit omdat ik normaal gesproken een heel regelmatige cyclus heb. Ik wachtte maar enkele dagen (een 3-tal) af om een zwangerschapstest te gaan halen bij de lokale apotheek. Bij wijze van spreken waren 2 druppels urine voldoende om de test al snel positief te laten zijn. Een echte schok. Hoewel mijn gezinssituatie + werksituatie een zwangerschap zouden toe laten, was ik er psychologisch/emotioneel absoluut niet klaar voor.

Al snel gingen er verschillende scenario’s door mijn hoofd. Wat als ik het kindje zou houden, wat als ik dat niet zou doen, wie zou me steunen, wie zou me de rug toe keren? Gevoelens van angst, schuld en verdriet namen al snel de bovenhand. Een roze wolk is er voor mij niet geweest. Met de steun van een 3-tal vriendinnen, mijn partner en mijn moeder kwam ik tot het besluit om een eerste afspraak vast te leggen bij “Luna”.

Het kennismakingsgesprek: ik werd vriendelijk en discreet onthaald. Men nam uitvoerig de tijd om me uitleg te geven over de verschillende manieren van zwangerschapsonderbreking: medicamenteus of via curettage. Uiteindelijk koos ik voor de tweede optie. Dit deed ik omdat het mij efficiënter en “minder pijnlijk” leek. Ik maakte samen met een psychosociaal begeleidster de nodige papieren in orde, had samen met haar nog een kort gesprek en vertrok nadien terug naar huis. Voor deze afspraak was ik alleen, hier heb ik achteraf absoluut geen spijt van, mede doordat ik goed opgevangen werd.

Eva: Gevoelens van angst, schuld en verdriet namen al snel de bovenhand. Een roze wolk is er voor mij nooit geweest.

In Nederland/België is men verplicht om de patiënt (ik in dit geval) minimaal 5 dagen bedenktijd te geven. Deze 5 dagen waren een hel voor mij. Mijn besluit stond vast en ik wilde gewoon dat het voorbij was. Ik had veel tijd om na te denken en mezelf helemaal op te jagen voor wat ging komen. Ik zocht naar getuigenissen, las over mogelijke complicaties, enzovoort.

De verhalen leken met de dag negatiever te worden en ik werd opnieuw overmand door angst en stress. Ik kon niet slapen, niet eten. Gelukkig kon ik tijdens deze periode ook rekenen op mijn partner, mijn moeder en de vriendinnen die ik in vertrouwen genomen had. Ze deden hun uiterste best om me gerust te stellen en te kalmeren. Soms lukte dat, soms helemaal niet. Waarmee ik niet wil zeggen dat “angst” geen normaal gevoel is in die situatie.

Voorafgaand aan de abortus heb ik een sessie met mijn therapeut gehad. Ze adviseerde me om mijn hand op mijn buik te leggen en een moment of ritueel van afscheid te creëren. Dat voelde vreemd, maar ook goed om te doen. Ik heb het kindje bedankt om me te laten weten dat ik moeder kan worden, en het kindje laten weten dat het nu nog niet de tijd is.

Aan de vooravond van de curettage nam ik, op voorschrift 2 pilletjes antibiotica in (preventief). Ik ben hier absoluut geen voorstander van, maar wilde zeker geen risico’s nemen. Dit omdat ik in de toekomst (als we er beiden klaar voor zijn) graag een kind/kinderen zou willen met mijn partner. Enkele uren na het innemen van de 2 pilletjes kreeg ik enorm buikpijn, diarree, een lichte temperatuurverhoging. Ik raakte een beetje in paniek, maar viel uiteindelijk toch in slaap.

 De dag nadien ging mijn alarm af om 06u00. Ik had om 09u00 een afspraak bij “Luna”, maar moest 3u op voorhand twee tabletten inbrengen (vaginaal). Deze zouden ervoor zorgen dat mijn baarmoedermond wat meer zou ontspannen. Dit zou de pijn tijdens de ingreep verlichten. Opnieuw kwam de angst voor het onbekende naar boven. Ik was bang voor wat er stond te gebeuren.

Pas rond 8u15 merkte ik een licht effect van de medicatie. Ik kreeg lichte buikpijn (onderbuik). Ik nam de pijnstiller in die me meegegeven werd tijdens het kennismakingsgesprek. Toen ik bij aankomst in het centrum naar het toilet ging had ik licht bloedverlies, dit was ongeveer 30min later, rond 8u45. Ik meldde me aan en nam plaats in de wachtzaal, hier heb ik dan ongeveer 10min gewacht, dit leken wel uren. In mijn beleving kwam de verpleegster me dan eindelijk halen. Ze was enorm vriendelijk en warm.

Misschien moet ik er nog even bij vertellen dat ik niet alleen ben gegaan. Het lijkt me belangrijk dat je iemand meeneemt die je vertrouwt en die je op je gemak kan stellen als dat nodig is. Dit hoeft niet noodzakelijk je partner te zijn (als je die hebt natuurlijk). Na een kort gesprekje over hoe ik de voorbije dagen beleefd had, mocht ik me omkleden. Het was bijna zover. Ik mocht bij de dokter (een vrouw) komen, oef! Het kon voor mij plots niet snel genoeg gaan. Ook de dokter vroeg me hoe ik me voelde, hoe het ging met de premedicatie + welke voorbehoedsmiddelen ik na de ingreep zou gaan gebruiken. Ik vertelde haar dat ik opnieuw voor de anticonceptiepil zal kiezen in de toekomst.

Eva:   De eigenlijke curettage duurde een 2tal. Probeer je zeker niet te zeer te concentreren op het zuigende geluid.

De verpleegster vroeg me vervolgens plaats te nemen in de gynaecologische stoel. Dit had ik nog nooit eerder gedaan. Een vreemd gevoel, zeker door de situatie waar ik in zat. Eens ik plaats genomen had, begon de verpleegster me gerust te stellen, ze was erg lief en gaf duidelijke uitleg als ik daarom vroeg. Ook de dokter was rustig en probeerde me stap voor stap te vertellen welke handelingen ze zou uitvoeren.

Eerst een echografie, daarna plaatste de dokter de eendenbek, geen aangenaam gevoel en achteraf gebleken hetgeen dat mij het meeste pijn bezorgd heeft. Vervolgens voelde de dokter inwendig hoe mijn baarmoeder gelegen was. Daarop volgde drie inspuitingen om mij te verdoven. Hier was ik bang voor, maar ik heb er gelukkig geen pijn bij gevoeld. Toen was het tijd voor de curettage, het gevoel wat ik hierdoor ervaren heb is moeilijk te omschrijven, een soort van hevige krampen in de onderbuik.

Je baarmoeder trekt samen. Ik kreeg een automatische reactie van overmatig zweten. Hierdoor kreeg ik het wel even benauwd. Me concentreren op mijn ademhaling heeft me hier wel geholpen. De eigenlijke curettage duurde een 2tal minuten en leek op zich nog vrij snel voorbij. Probeer je zeker niet te zeer te concentreren op het zuigende geluid dat deze handeling met zich meebrengt. Tot slot nog een echografie om te kijken of ze alles hadden verwijderd. Na de ingreep werd ik door de verpleegster begeleid naar een soort gezellig kamertje met een bed, zetel en tafel om wat bij te komen.

Vlak na de ingreep had ik last van erge buikkrampen (onderbuik), bijna aanhoudend en overmatig zweten. Ik vroeg een nat doekje om af te koelen. Na een 10-tal minuten trok de pijn stilaan weg en werd ik zelf ook rustiger. Opnieuw hielp het om me te concentreren op mijn ademhaling. Ik kreeg een cola om me wat suiker te bezorgen en een pijnstiller. Deze heb ik zelfs niet meer ingenomen.

Eva: Laat je bijstaan door iemand dichtbij en door de personen ter plekke, praat met hen en laat je niet gek maken.

Gedurende het hele gebeuren is mijn vertrouwenspersoon bij me gebleven, hier ben ik dan ook enorm dankbaar voor. Na een half uurtje kwam de dokter langs om te kijken of alles ok was en mocht ik opnieuw naar huis. Ik zou de komende dagen nog last kunnen krijgen van krampen, iets heftiger bloedverlies. Maar dat zien we dan wel weer!

Ik deel mijn ervaring enkel omdat ik elk(e) meisje/vrouw wil behoeden voor de horrorverhalen die online circuleren. Dit is voor iedere vrouw anders, aangenaam zal het voor niemand zijn, maar ik sta nog altijd voor de volle 100% achter de keuze die ik gemaakt heb. Wat de pijn betreft, hij is achteraf echt verwaarloosbaar. De enige tip die ik anderen wil meegeven is de volgende. Laat je bijstaan door iemand dichtbij en door de personen ter plekke, praat met hen en laat je niet gek maken. Jij weet waarom je een bepaalde keuze maakt en dat is voldoende.

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in