Ik wil graag mijn verhaal delen omdat ik merkte dat ik veel steun had aan ervaringsverhalen die ik online vond, maar dat er ook maar weinig waren waar ik mezelf in herkende. En ook al spreekt het (lange) verhaal zelf je niet aan, misschien zit er toch iets in dat je er voor jezelf uit kunt halen en waar je iets aan hebt.
Een paar maanden geleden kwam ik er, 2 dagen overtijd, achter dat ik ongewenst zwanger was geraakt van mijn 3e kindje. Ik ben gelukkig getrouwd, heb twee prachtige dochters (5 en 7), maar die gelukkige situatie hadden we eigenlijk net pas weer bereikt. Ik zat in het staartje van een zware burn-out, was gestopt met werken om wat meer rust voor mijzelf en daarmee in huis te creëren, mijn man was op zoek naar een andere baan. We begonnen langzaamaan weer een beetje te leven en toen kwam deze schok.
Ik voelde aan mijn lijf al wel dat ik zwanger was, maar ergens dacht ik toch: “nee, dat zal wel niet, ik verbeeld het me”. Ik was zo in de war toen ik die positieve test in mijn handen had, maar het gevoel dat alles overheerste was angst. Angst om kwijt te raken wat we net weer hadden opgebouwd. In die paniek wilde ik het liefst meteen rechtsomkeert maken, terug naar niet zwanger, het kindje weg laten halen. Maar ik wist ook dat ik mezelf de tijd moest geven om erachter te komen wat ik echt wilde. Ik vond dat ik die tijd verplicht was aan mezelf en aan het kindje.
Els: Die argumenten wegen anders als je voor de keuze staat om eraan te beginnen, dan wanneer dat derde kindje al daadwerkelijk in je groeit.
Ik wilde altijd graag een gezin met drie kinderen, mijn man niet, maar de laatste zware jaren was ik tot de conclusie gekomen dat dat niet zou bijdragen aan het geluk in ons gezin. Er zou dan totaal geen ruimte meer zijn voor mijn man en mij individueel, laat staan voor onze relatie. Dus we hadden besloten dat hoofdstuk af te sluiten. Maar die argumenten betekenen iets heel anders als je voor de keuze staat om eraan te beginnen dan wanneer dat derde kindje al daadwerkelijk in je groeit.
Ik wilde zo goed mogelijk weten waar ik aan begon, dus deed ik onderzoek om alle kanten te belichten. Ik heb een afspraak gepland met mijn coach, ik heb de huisarts gevraagd om een echo om het voor ons tastbaarder te maken (en ik wilde niet vlak voor een eventuele abortus daar voor het eerst met een echobeeld van mijn kindje geconfronteerd worden) en ik heb uren online gezocht. Naar verhalen van mensen die het weg hebben laten halen, van mensen die het hebben gehouden, naar alle ins en outs van een abortus en de ervaringen over de verschillende behandelingen.
Dagenlang werd ik heen en weer geslingerd tussen het kindje weg laten halen en het houden. Aan de ene kant: Ons hele leven zou ondersteboven worden gegooid. We zouden zo weer 5 jaar terugvallen, kunnen we dat nog wel aan? Wat blijft er over van mij, mijn relatie? Kunnen we onze andere kinderen nog wel de aandacht geven die we ze willen geven? Zijn we dan nog wel de ouders, partners, mensen die we willen zijn? Financieel zou het een stuk meer vragen, we zouden een hoop dingen moeten laten. We hebben met bloed, zweet en tranen gewerkt aan waar we nu zijn en dan zouden we het risico nemen dat te verliezen. Willen we dat allemaal wel?
Aan de andere kant zouden we nog maanden hebben om er met z’n allen aan te wennen en zou iedereen er wel in groeien. En de belangrijkste: het kindje is er nou eenmaal. Wie ben ik om ervoor te kiezen dat te beëindigen? Zou het niet toch kunnen werken? Als er een kans is dat het werkt, moeten we die dan niet nemen? Het gaat om het beëindigen van een kindje, óns kindje.
Het lastige vond ik dat mijn man en ik er zo anders in stonden. Ik twijfelde steeds, hij wilde het duidelijk niet. Hoe kon ik nou kiezen voor dit kindje, wetende dat hij het niet wilde? Daardoor voelde het soms alsof ik niet echt een keuze had. Mijn man is een stuk rationeler dan ik, maar hij heeft echt zijn uiterste best gedaan om zich in te leven, voor te stellen dat we het zouden houden, hij heeft met een maatschappelijk werker gesproken, maar hij bleef bij zijn gevoel.
Dat hij nu ons leven wilde gaan leven en zichzelf, mij en ons niet weer jaren op pauze wilde zetten. Dat hij het gewoon niet meer op kon brengen en zich afvroeg wat voor man, papa, vriend, etc hij dan nog zou zijn. En daar kon ik me dan ook weer in vinden.
Van 8 uur ochtends tot 1 uurs nachts heb ik vreselijke krampen en pijn gehad. Af en aan in een soort weeën heb ik tussendoor nog geslapen, maar niet veel. De dag erna bleef ik veel bloeden en heb ik het rustig aan gedaan. Twee dagen later voelde ik me relatief prima. Ik heb in totaal 6 dagen nabloedingen gehad.
Ik had twee werelden gecreëerd die constant in conflict waren: een soort droomwereld waarin het allemaal zou werken en we een lief klein kindje door het huis hadden waggelen en de echte wereld, de realiteit. In die droomwereld wilde ik het kindje houden en als ik weer terug was in de realiteit (meestal na lange gesprekken met mijn man) was ik ervan overtuigd dat ik het beter weg kon laten halen. En soms raakte ik zo in de war en kon ik die werelden niet goed meer uit elkaar houden.
Els: Ik kwam telkens uit bij dat het voor mij, mijn man & gezin beter was om het kindje weg te laten halen.
Uiteindelijk merkte ik dat ik, ondanks dat ik elke dag twijfelde, toch telkens weer uitkwam bij het gevoel dat het voor mij, mijn man, mijn relatie, mijn gezin beter zou zijn om het kindje weg te laten halen. Hoe moeilijk dat ook zou zijn. Ik had geen idee hoe ik uit die abortus zou komen, maar het voelde als de beste keuze. De avond voor de behandeling heb ik een brief geschreven aan het kindje waarin ik alles uitlegde. Dat voelde voor mij als een goede afsluiting naar het kindje.
Ik had online een kliniek gevonden waar ik een goed gevoel bij had en daar hebben we voor gekozen i.p.v. voor de dichtstbijzijnde. Ik had best wat vervelende verhalen gelezen over onpersoonlijke behandeling, onaardige mensen in klinieken, etc. De keuze zelf was al zo moeilijk, dus ik wilde de behandeling graag ergens laten doen waar ik me prettig voelde. En ik ben blij met de kliniek de ik gekozen had. Het was klein en knus, maar warm, licht en modern ingericht. Dat lijkt misschien onbelangrijk, maar het gaf me een veilig gevoel. Niet echt een kliniek, meer een gezellige huisartspraktijk.
Ik kreeg een inleidend gesprekje met de arts en een verpleegkundige, vervolgens een echo en daarna ‘het’ gesprek met de verpleegkundige waarin ze je vraagt uit te leggen waarom je het weg laat halen, of je er echt helemaal achter staat en vervolgens de uitleg van wat er gaat gebeuren. Het moment dat ik de pilletjes in moest nemen die je baarmoeder voorbereiden op de behandeling vond ik heel moeilijk. Dat was het moment dat ik niet meer terug kon. Daarna voelde ik me een soort robot die alle aanwijzingen van de verpleegkundige opvolgde. We moesten even wachten in de wachtkamer, kregen na een tijdje thee of koffie en toen mocht ik naar boven voor de behandeling.
Ondanks dat ik wist dat ik de juiste keuze had gemaakt was ik erg verdrietig. Ik had bewust gekozen voor plaatselijke verdoving omdat ik dacht dat ik alles na afloop beter zou kunnen verwerken als ik het volledig bewust had meegemaakt. Als ik alles gehoord, gezien en gevoeld had. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Het geluid van de zuiger vond ik niet eng zoals veel mensen online omschreven. Het klonk eigenlijk zoals de speekselzuiger bij de tandarts. Alleen hoorde ik op een gegeven moment een veel grotere ‘slurp’ en dacht toen: “daar gaat mijn kindje”. Dat was het moment dat ik brak, dat het besef kwam dat het nu echt voorbij was. Het kindje was er niet meer.
Ik vond het verwarrend dat het in veel opzichten leek op een (korte) bevalling; de wee-achtige pijn, de omgeving, zelfs het pakken van je tas met spullen ’s ochtends; heel vreemd allemaal. Alleen kom je er zonder kindje uit.
Els: Totdat ik me realiseerde dat ik het kind had gewild, maar dat het gewoon niet kon. Toen ik doorhad dat die twee dingen naast elkaar konden bestaan vond ik er rust in.
Na afloop was ik verdrietig over het kindje, maar voelde ik me wel weer mezelf en het voelde als de juiste keuze. Alleen kwam de klap voor mij de dagen erna pas. Ik had veel last van hormonen, maar had geen kindje meer in mijn buik. Ik was heel verdrietig en ging steeds twijfelen aan mijn keuze. Ik heb dagen gedacht dat ik de verkeerde keuze had gemaakt en dan werd ik verscheurd door verdriet. Ik begreep maar niet dat ik in de weken ervoor had gedacht dat ik dit kindje niet wilde. Totdat ik me bedacht dat ik dit kindje wél had gewild, maar dat het niet kon, dat het beter was wat we nu hadden gedaan.
Toen ik doorhad dat die twee dingen naast elkaar konden bestaan vond ik er rust in. Ik begreep de keuze weer en daardoor kwam ik toe aan rouw. Het voelde vanaf dat moment alsof ik een kindje was verloren en ik heb veel verdriet gehad. Als ik zwangere vrouwen zag of een gezin met 3 kinderen, bij scenes in een boek of op tv, werd het verdriet meteen weer getriggerd. Maar dit was verdriet om verlies en niet meer om een verkeerde keuze.
De rouw is nog vers, maar het wordt nu, 2 maanden later, wel telkens wat minder. Ik ben nog steeds verdrietig dat dit kindje er niet mocht komen. Dat het niet anders was. Maar dat is goed zo, dat hoort ook. Dat is het kindje ook waard. Ik weet dat ik de keuze heb gemaakt vanuit liefde. Uit liefde voor mezelf en mijn gezin. En ik heb er vrede mee.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen