Ik heb een mooi gezin, 3 heerlijke kids. We zijn compleet. Ondanks dat mijn hart altijd een vierde heeft gewenst. Mijn verstand hield me tegen en mijn man. Ik bleek toch ineens zwanger en stiekem was ik blij.
Mijn man niet, hij wilde het echt niet. Ontzettend verdrietig want dit is iets dat je beide echt moet willen. Bij de eerste echo ben ik alleen gegaan en daar brak mijn hart. Ik bleek zelfs zwanger van een tweeling. Mijn man schrok even erg als ik, dit wilde we beiden niet. 5 kinderen! We hebben nu al een hectisch gezin, het voelde onmogelijk. We hebben geen hulp van grootouders en ik sta er meestal alleen voor. Dit was echt te veel. Te veel voor ons leven, onze relatie, ons gezin, mijn lijf en voor mij. Mijn verstand was duidelijk, hier kon ik niet voor kiezen. Mijn hart is gebroken en die van mijn man ook.
We hebben 2 weken samen gehuild, gepraat en besloten dat we dit moesten afbreken. We hebben 6 dagen bedenktijd gehad en tijdens deze dagen zijn mijn gevoelens en gedachten alle kanten op gegaan. Maar mijn verstand bleef heel standvastig, deze zwangerschap moesten we afbreken.
Op de dag van de behandeling was ik vrij rustig. Totdat ik 2 tabletten onder mijn tong moest leggen waarmee ik de zwangerschap al zou beëindigen. Dit was het aller moeilijkste moment, ik heb ze huilend samen met mijn man ingenomen. Ondanks dat ik weet dat dit de juiste beslissing is, voor ons ben ik nog nooit zo verdrietig geweest als nu.
Emine: Ondanks dat ik weet dat dit de juiste beslissing is, ben ik nog nooit zo verdrietig geweest als nu.
Ik had nooit gedacht dat ik ooit voor abortus zou kiezen, zeker niet na het krijgen van de kinderen. Maar daardoor weet ik ook wat voor impact het krijgen van kinderen heeft op je leven, relatie en gezin. Hoeveel aandacht ze nodig hebben (verdienen) en ik weet ook dat het echt te veel kan zijn.
Ik heb gekozen voor een roesje want het bewust meemaken wilde ik echt niet. Ik ben nu ruim een week na de behandeling en ben nog steeds ontzettend verdrietig. Ondanks dat ik weet dat we de juiste beslissing hebben gemaakt voel ik ook spijt en twijfels, hebben we echt de juiste keuze gemaakt als ik zo verdrietig ben? Hadden we het misschien toch samen aangekund? Mijn man is heel lief voor me en we gaan hier samen doorheen. Mijn man heeft het wel al een beetje een plekje kunnen geven, ik denk dat dat bij mij wat langer zal duren en hoop maar dat ik dit over een tijdje een beetje achter mij kan laten. Vergeten zal ik het nooit!
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.