Vorig jaar april (2017) ben ik erachter gekomen dat ik in verwachting was. Nadat ik mij een tijd lichamelijk ellendig heb gevoeld, bleef mijn beste vriendin aandringen op een zwangerschapstest. De eerste test gedaan, maar die was negatief. Dus best wel opgelucht. Elke ochtend kon ik de emmer al naast mijn bed zetten, omdat ik op dat moment wist dat het elke ochtend weer raak was.
Op een gegeven moment, (weet ik nog heel precies) was ik 36 dagen overtijd, en heb het de hele tijd op stress afgeschoven en een zwangerschap voor mijn gevoel weggedrukt. Ik heb die avond snel nog een test gehaald, en was aan het Facetimen met mijn beste vriendin, zij was er best relaxed onder over het feit dat ik nog een test deed, omdat de vorige negatief was. Ik zelf was echt het tegenover gestelde van haar, ik was zó zenuwachtig en hyper.
De test heb ik aan de kant gelegd en er die minuten niet na gekeken, want in mijn achterhoofd had ik al een tijdje het gevoel dat ik wel zwanger was. En inderdaad, 2 streepjes op mijn test. Zo in shock dat ik was. Heel hard lachen en schreeuwen. Mijn beste vriendin geloofde mij niet en is meteen mijn kant op gekomen.
Marieke: Het meisje wat altijd heeft gezegd 'Ik zou nooit een abortus laten uitvoeren' zat zelf op 28 juni in de kliniek.
Toen we de test samen hebben bekeken, besefte ik het wel even 'Ik ben zwanger'. Er ging van alles door mij heen, van de babykamer naar een abortus. Ik ben als persoon nooit een voorstander geweest van abortus, heb er nooit vooroordelen over gehad, want je weet natuurlijk nooit wat een ander doormaakt. Het meisje wat altijd heeft gezegd 'Ik zou nooit geen abortus laten uitvoeren' zat zelf op 28 juni in de kliniek voor de abortusbehandeling.
Mijn eerste afspraak in de kliniek vond ik zenuwslopend, ik was véél te vroeg, heb daar 3 kwartier zitten wachten. In die tijd heb ik meisjes/vrouwen naar buiten zien lopen die net een abortus hadden gehad en ze probeerden zich zo groot te houden door het weg te lachen. En dat brak mijn hart in 100 stukjes. Eenmaal in de wachtkamer moest ik een formulier invullen en ik kreeg er informatie. Ik moest het stukje aanstrepen 'Ben je zwanger?' Wat vond ik dat raar om te doen, ik ben NOG wel zwanger, en ik weet niet of het de juiste keuze is maar straks ben ik niet meer zwanger. Ik kreeg het intakegesprek en de echo. 'Wil je de echo zien?' ik had mezelf voorgenomen niet naar de echo te kijken, omdat dat de keuze nog moeilijker zou maken voor mijn gevoel. En toch heb ik gekeken naar de echo.
Ik was al langer zwanger dan ik dacht, ik was op het moment dat ik de echo kreeg 6 weken zwanger. Ik ben al met twijfel naar de kliniek heen gegaan en kreeg de 5 dagen bedenktijd. Met de gedachte 'Voer de behandeling nu maar uit, want mijn keuze staat al vast, daar heb ik geen 5 dagen voor nodig'. Mijn keuze stond helemaal niet vast, ik heb veel langer nodig gehad dan 5 dagen en heb de dag van de behandeling opgebeld met dat ik 'ziek' was. Ik kon het niet maken mijn kindje weg te laten halen.
Marieke: Als ik de tijd terug kon draaien, was ik nu 3 maanden moeder geweest van een volmaakt kindje, en geen engelenkindje.
De afspraak was gemaakt voor 28 juni en dat was alweer 3 weken verder. Ik was 9 weken zwanger. Lichamelijk heb ik behoorlijk veel last gehad van de abortus, maar psychisch nog veel meer. Nooit verwacht dat dit zó zwaar zou zijn. En blijft. Het is toch mijn kleine kindje geweest, die ik zoveel liefde had kunnen en willen geven. Daar denk je achteraf pas over na. Als ik de tijd terug kon draaien, was ik nu 3 maanden moeder geweest van een volmaakt kindje, en geen engelenkindje..
De vraag is, of ik hier goed aan heb gedaan, of niet? Heb ik mijn kindje op dat moment alles kunnen geven wat hij verdiende, meer dan dat? Dat weet je op het moment zelf pas, en niet een jaar later. Niemand kan in de toekomst kijken.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen