Op 3 april kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik vertelde het ook meteen aan mijn partner. Wij waren beiden in shock, want niemand zag het aankomen. Ik was blij bang alle emoties gingen door me heen. Ik ben een moslimmeisje, dat brengt veel complicaties met zich mee, zeker omdat ik nog thuis woon. Ik en mijn partner hebben besloten een abortus te doen.
Op 15/04 is het gebeurd. De ergste dag van mijn leven. Als het kon, ging ik terug in de tijd en had ik het nooit gedaan, want achteraf zei mijn partner dat hij het kindje toch wilde! Ik was helemaal kapot. Maar het ergste komt nog. Mijn abortus is namelijk mislukt. Ik moest in totaal 18 pillen innemen en nog bleven er restjes van de zwangerschap in mijn baarmoeder. Ik bloed nu nog steeds en dat is al 1 maand en 6 dagen.
Ik heb nog hevig bloedverlies en pijn en voel me echt niet lekker in m’n vel. Met m’n partner gaat het ook niet goed, we hebben nauwelijks contact en door de Corona, hebben we elkaar nu al sinds de zwangerschap niet gezien, dus heb ik ook elke stap van de abortus zelf gedaan.
Fatima: Ik heb erg veel spijt, maar ja spijt komt altijd laat natuurlijk
Ik had ook niet veel keus, want ik moest zeker uit het huis gaan want mijn ouders zou dit nooit accepteren en min partner woont ook nog thuis en ik wil mijn kind niet opvoeden in een opvangcentrum. Ik ben nog een studente van 21 jaar, heb geen vaste job. En door de lockdown was het allemaal zoveel moeilijk om toch hulp te krijgen. Ik heb geen idee waarom het bij mij niet opgelost wilt worden maar ik blijf positief denken.
En aan alle meiden, koppels die overwegen om een abortus te plegen, DENK ER GOED OVER NA! Zoek elke oplossing die je kan vinden, deze ervaring volgt je levenslang. En uit eigen ervaring zou ik zeggen, hou het kindje bij, niets is mooier dan moeder worden of zijn.
In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.