Lieve allemaal, graag wil ik mijn verhaal vertellen. Een aantal jaar geleden heb ik een abortus laten doen.. Ik was 8weken zwanger van een jongen waar ik aantal weken mee had afgesproken. Helaas ben ik zo stom geweest om na een aantal drankjes zonder condoom seks te hebben. Ik was wel aan de pil dus het kon in mijn beleving verder niet kwaad.

Ik werd die week er op ook nog gewoon ongesteld.. Het ging over tussen ons.. Hij was nog niet klaar voor iets serieus en zag me al vrij snel niet meer staan.. 3 weken later bleef ineens mijn ongesteldheid uit. Ik ben volledig in paniek geraakt, heb een zwangerschapstest gedaan en daar kwam positief uit. Ik heb het niemand durven te zeggen.. de jongen waarvan het was sprak ik niet meer, mijn ouders en vrienden heb ik niet in vertrouwen durven nemen.. Het kwam mijn mond niet uit. Ik heb het door al me paniek, schaamte, onmacht etc. weg laten halen.. Ik heb tegen mezelf beloofd het nooit aan iemand te vertellen.. niemand mocht hier vanaf weten.

 

Zoë: Hoe langer ik bij hem was, hoe meer de abortus aan me begon te knagen

Daarna was ik opgelucht en heb ik mijn leven weer opgepakt. 5 maanden later kreeg ik een nieuwe vriend, waar ik nu nog steeds gelukkig mee ben.. Hoe langer ik bij hem was, hoe meer de abortus aan me begon te knagen. Mijn schuldgevoel speelde op.. ik dacht er wekelijks aan, huilde op de badkamer of viel huilend in slaap.

De laatste maanden ben ik volledig in paniek geraakt door mijn zwijgen. Ik kon het niet meer. Ik wilde eerlijk zijn tegen mijn vriend.. met hem wil ik kinderen.. maar de abortus waar ik over zweeg stond tussen ons in. Ik kreeg steeds meer woede aanvallen, huilbuien etc. mijn verhaal, mijn emoties moesten er uit.

Afgelopen donderdag ben ik gebroken en heb ik alles aan hem verteld.. Ik was volledig in paniek.. Hij huilde en vond het zo ontzettend verdrietig dat ik hier al zo lang alleen mee rond loop. Hij is zo lief voor me! Verder gaan we kijken aan wie ik het nog meer wil vertellen en ik ga hulp zoeken. Praten over mijn weggestopte emoties. Of ik het ooit aan de jongen vertel waar het van was? Dat denk ik niet.. maar mijn ouders hebben recht op de waarheid. Het is zo'n opluchting als je het aan iemand vertelt die je lief is

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in