Ervaringsverhalen donoren
Deze persoonlijke ervaringsverhalen van donoren laten zien welke gevoelens, gedachten en afwegingen meespelen bij het zoeken naar en contact krijgen met hun donorkinderen. Deze verhalen zijn erg belangrijk. Lezen over hoe anderen met dingen omgaan, is vaak erg geruststellend. Door de diversiteit aan ervaringen te laten zien, hopen we bij te dragen aan uitwisseling van ideeën, gevoelens en kennis. We zijn iedereen die zijn of haar verhaal deelt dan ook erg dankbaar dat ze de tijd hebben genomen om te schrijven over hun persoonlijke ervaringen met donorconceptie.
Het kan ook fijn zijn om je eigen verhaal op te schrijven. Wil je jouw verhaal delen? Stuur het in. Je verhaal wordt zo snel mogelijk op de site geplaatst.
Lees ook ervaringsverhalen van donorkinderen en ouders van donorkinderen.
“Voor mij was het inschrijven bij de Fiom KID-DNA Databank hetzelfde als het doneren destijds: dat doe je, want daarmee help je een ander.” Lex (70) was spermadonor toen hij studeerde. Anoniem, want ‘zo ging dat toen’. Als hij zich jaren later inschrijft bij de Fiom KID-DNA Databank krijgt hij binnen een half jaar bericht. Er is een match. Lees verder.
Anonimiteit was niet iets waar Wim (62), toen hij besloot om spermadonor te worden, veel over had nagedacht. Als later de mogelijkheid bestaat om toch gevonden te worden door zijn donorkinderen, grijpt hij die kans. Hij schrijft zich in bij de Fiom KID-DNA Databank. En zo wordt hij gevonden door de vrouw die hij inmiddels zijn donordochter noemt. Lees Wims verhaal.
In het begin was anonieme spermadonatie de standaard. Vanaf 1993 werd er in sommige klinieken gewerkt met A-donoren en B-donoren. Informatie over deze B-donoren mag echter pas verstrekt worden na toestemming van de donor. Dit betekent dat zij er ook voor kunnen kiezen om toch volledig anoniem te blijven. Wat zijn hun overwegingen? In gesprek met donor Jeroen over zijn weg van anonimiteit naar contact.
Door in de jaren tachtig anoniem te doneren gunt Sjoerd (66) kinderloze koppels dezelfde geweldige ervaring als hij heeft bij de komst van zijn eerste zoon. Dat later donorkinderen rondlopen met de vraag van wie ze afstammen, was niet zijn bedoeling. Daarom schrijft hij zich in bij de Fiom KID-DNA Databank. Lees zijn ervaring.
Eind jaren zeventig werd John (72) donor. “Anonimiteit was destijds vanzelfsprekend. Het werd er zelfs ingehamerd. Ik had dan ook weinig gedachtes over de donorkinderen, dat was mijn pakkie an niet.” Dit verandert volledig als John drie jaar geleden wordt gevonden door zijn donordochter. “Ik ging compleet onderuit. De wereld is sindsdien een stuk raadselachtiger geworden.” Lees zijn ervaring.
In de Volkskrant een interview met anonieme zaaddonor Erik Beijen. Na zijn inschrijving in de Fiom KID DNA-Databank en de internationale DNA-databank FamilyTreeDNA kwam hij erachter dat hij acht kinderen heeft.
Het is niet zo dat ze meteen in je armen springen. Ik blijf iemand die later in hun leven is komen aanzetten. Voor mij zijn het kinderen die ik 20 jaar heb gemist, een gevoel dat pas kwam toen ik ze voor het eerst zag.
Bron De Volkskrant 18 augustus 2019 | Tekst Marjon Bolwijn | Beeld Kiki Groot
Eind vorige eeuw doneerden honderden mannen elke maand jarenlang anoniem aan de spermabank. Dankzij de DNA databank hebben inmiddels al meer dan 150 donorkinderen hun ‘vader’ gevonden.
De kennismaking met mijn vijf ‘nieuwe’ kinderen heeft mijn leven verrijkt.
3 donoren doen hun verhaal in Plus Magazine.
Tekst Angela Jans | Illustratie Depositphotos Bewerking Vlijtig Lieskertje Foto’s Ester Gebuis
Als donor hoopte Guus (60) dat in ieder geval één donorkind ooit contact met hem zou opnemen. Die wens kwam bijna twintig jaar na zijn eerste donatie uit. Zijn donordochter zocht hem op. Haar eerste reactie:
Ik wil jou wel in mijn leven houden.
In de jaren zeventig besloot Alexander (68) donor te worden.
Een studiegenoot van mij las een artikel over een nieuwe techniek: IVF. Daaronder stond een advertentie voor donoren. We hebben ons toen beiden opgegeven.
In die tijd gebeurde doneren anoniem. Na twee maanden kreeg Alexander bedenkingen en stopte ermee.
André schreef zich in in de KID-DNA Databank omdat hij vindbaar wilde zijn als zijn donorkind(eren) hem zouden zoeken. Inmiddels heeft hij twee donordochters ontmoet. Waarom andere donoren zich ook in moeten schrijven?
De vragen die donorkinderen hebben zijn zo wezenlijk! Het heeft mijn leven verrijkt, maar dat was niet mijn doel. Doe het echt voor die ander, vanuit een liefdevolle en positieve positie.
Donorkinderen die hun donorvader ontmoeten. Emotionele momenten, zo ook voor ‘de partners van’. Dat blijkt uit een gesprek met Roos van der Burg. Haar partner Ferry van Elven doneerde jarenlang en heeft inmiddels kennisgemaakt met enkele van zijn donordochters. Een rollercoaster aan emoties kwam los. Naast positieve ervaringen levert het op sommige punten ook onrust op. Het is zoeken naar manieren om het contact vorm te geven en een nieuwe balans te vinden.
Wat ik mooi vind om te zien: de liefde is er. Herkenning is liefde. Je voelt: je hoort bij elkaar.
Ik werd spermadonor toen onze jongste negen jaar oud was. Het was eind jaren '80 en veel stellen om ons heen konden moeilijk of geen kinderen krijgen. Rond die tijd las ik een advertentie van een spermabank met de korte tekst "Spermadonoren gezocht". Ik wilde mij aanmelden, zodat ik iets kon betekenen voor kinderloze stellen. Mijn vrouw en ik waren ook al jaren bloeddonor. Ik schreef me in, werd uitvoerig getest en ik zou uiteindelijk vele jaren donor blijven...
Lees het volledige verhaal van deze spermadonor, die de laatste tijd steeds meer bezig is met het donorschap van toentertijd.
Ties van der Meer is voorzitter van Stichting Donorkind. Als zoon van een anonieme zaaddonor, besloot hij juist zelf ook donor te worden. Dat een donor nu vindbaar moet zijn, deed hem besluiten zelf donor te worden.
Het is de enige mogelijkheid om iets dichter bij de man te komen van wie ik afstam. We delen dan ten minste een ervaring. Als je niets hebt, moet je ver zoeken aldus Van der Meer.
Een interview, afgenomen door NRC, over zijn zoektocht, taboes en zijn twijfels bij de huidige richtlijnen.
Foto: Frank Ruiter
'Het was eind jaren '80, begin jaren '90 en ik las veel verhalen over stellen die kinderen wilden, maar waarbij het gewoonweg niet lukte. Bijvoorbeeld omdat de kwaliteit van het sperma van de man niet goed was. Ik had zelf op dat moment al vier gezonde kinderen en wilde graag helpen. Bedacht ook dat ik geen gekke ziektes in de familie heb. Een oproep in de krant, voor donoren, was het laatste zetje...'
Lees het volledige verhaal van deze Bijdorp donor.
Het voorjaar van 2019 bracht een grote verrassing: Fiom belde met de mededeling: “Er is een match”. Fantastisch! Al snel ontmoette ik mijn donorzoon. Het was een prima ontmoeting, even aftasten, maar de communicatie ging heel makkelijk. We wilden beiden een blijvend contact en gebruikten allebei het woord ‘verrijking’. Lees het ervaringsverhaal
Jim Van Beusekom was spermadonor in zijn jonge jaren en liet zich in 2014 registreren in de Fiom KID-DNA databank. In januari 2015 krijgt Jim een telefoontje van Fiom dat er een match is met drie donorkinderen.
Het was een onvergetelijke dag. We vieren het nog steeds, want het was echt van betekenis voor ons allemaal.
Lees zijn verhaal.
In 1979 was Johan zaaddonor voor het ziekenhuis in Almelo. Nu vraagt Johan zich af: zijn er kinderen van gekomen? Lucien Baard van de Tubantia interviewt Johan.
In dit ervaringsverhaal vertelt een donor over zijn keuze om donor te worden en en zijn besluit om zich in te schrijven in de Fiom KID-DNA Databank, met een match tot gevolg.
In 2020 is de podcast The Immaculate Deception verschenen. In deze podcast hoor je onder andere donorkinderen die afstammen van Karbaat, de moeder van een donorkind en stukken uit het laatste interview dat Karbaat gaf voor zijn dood. Meer informatie over de podcast.
Het kan ook fijn zijn om je eigen verhaal op te schrijven. Wil je jouw verhaal delen? Stuur het dan in via het contactformulier. Je verhaal wordt zo snel mogelijk op de site geplaatst.